Του Λάρκου Λάρκου
Τα γράμματα έχουν χιλιάδες δασκάλους τους – εργατικούς, αφοσιωμένους, αφανείς. Τα γράμματα (συνολικά ή επετειακά) είναι υπόθεση του κράτους, όχι απόφασης μιας (συγκυριακής) Ιεράς Συνόδου. Οι Τρεις Ιεράρχες δεν συνδέονται με αυτά τα γράμματα, η γιορτή δεν αφορά μια διευθέτηση με θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Ολα δένουν μεταξύ τους, ένα περίεργο αμάλγαμα μεσσιανισμού, αυταρχικού συγκεντρωτισμού και εθνικού ναρκισσισμού. Ο «πατέρας του λαού» προτιμά τα διατάγματα, νοιάζεται μόνο για τον λαό «του», δηλαδή μόνο για τους δικούς του οπαδούς. Αυτοί μπορεί να πανηγυρίσουν. Τώρα αρχίζει ο «χρυσούς αιώνας» του οπαδισμού, της διαίρεσης, του εκφοβισμού.