Του Κώστα Ιορδανίδη
Ηαπόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να διαγράψει τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά από τη Ν.Δ. οφείλεται σε ιδιοσυγκρασιακές διαφορές, σε αποκλίνουσες βεβαίως εκτιμήσεις περί της πορείας του ελληνοτουρκικού διαλόγου, αλλά και περί της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας της «Κεντροδεξιάς», που τους ανέδειξε πρωθυπουργούς της χώρας.
Η στήλη αυτή δεν θα ασχοληθεί με όσα έχουν προσάψει στον πρώην πρωθυπουργό ο κ. Μητσοτάκης, κάποιοι εκ των βουλευτών της Ν.Δ. και οι πολυάριθμοι σχολιαστές. Ούτε και με όσα αντέτεινε αμυνόμενος ο κ. Σαμαράς, που είχε κατ’ επανάληψιν διατυπώσει στο παρελθόν τις ίδιες θέσεις.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός της Ν.Δ. είναι «φιλελεύθεροι» και όχι «δεξιοί» παλαιάς κοπής. Πολιτικός μέντορας του κ. Σαμαρά υπήρξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, εκ των Φιλελευθέρων ορμώμενος επίσης. Μαζί με τον Ζήση Φούφα –τον εξ απορρήτων σύμβουλό του–, τον συγγενή του Σωτήρη Χατζηγάκη, τον Γεώργιο Τζιτζικώστα και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Γιανναράκο, ο κ. Σαμαράς ανήκε στον στενότερο κύκλο του «άρχοντα Ευάγγελου».
Και ήταν εξ αυτών ο κ. Σαμαράς που προώθησε μεθοδικά την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πριν ο Αβέρωφ αποφασίσει εάν θα παραιτείτο από την ηγεσία της Ν.Δ. μετά μια σοβαρότατη εγχείρηση καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί.
Στις μέρες μας, επίσης, ο κ. Σαμαράς ήταν εκείνος που εστήριξε –είναι αλήθεια παντί τρόπω– τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη όταν διεκδίκησε την ηγεσία της Ν.Δ. Και στις δύο περιπτώσεις η ρήξη ακολούθησε. Η σύγκρουση με τον πατέρα Μητσοτάκη αφορούσε στο Μακεδονικό. Με τον σημερινό πρωθυπουργό ήταν η διαφωνία τους για την πορεία του ελληνοτουρκικού διαλόγου.
Κάποιοι στο παρελθόν είχαν ισχυρισθεί ότι η στάση του κ. Σαμαρά υπαγορευόταν από το φλογερό ενδιαφέρον της προγιαγιάς του Πηνελόπης Δέλτα για τα εθνικά μας θέματα. Και εάν είναι έτσι, πού το κακό στ’ αλήθεια. Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Κάποιοι άλλοι, προφανώς σαρκαστικά, θα υπενθυμίσουν ότι η Πηνελόπη Δέλτα, εκτός από τα «Μυστικά του βάλτου», έγραψε και τον «Τρελαντώνη». Ας επιλέξει ο καθείς τι από τα δύο ισχύει κατά την άποψή του.
Είναι δίχως αμφιβολία ο κ. Σαμαράς πολιτικός φιλελευθέρων αντιλήψεων, απόγονος εκ μητρός του εμβληματικού μεγαλοαστού Εμμανουήλ Μπενάκη, που είχε την ατυχή μάλλον ιδέα να στηρίξει και να αναδείξει τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αλλά ταυτόχρονα είναι και «Καλαματιανός», με τον οποίο ακόμη και ο ταπεινότερος πολίτης αισθάνεται οικειότητα.
Κάποτε η Ελένη Βλάχου είχε μια χαλαρή κουβέντα με νέο συντάκτη της εφημερίδος της περί του Αντώνη Σαμαρά – τότε νεαρού βουλευτή της Ν.Δ. Και αφού τον άκουσε, είπε το ανεπανάληπτο εκείνο… «Είναι από καλό στάβλο». Είχε βεβαίως δίκιο. Τα άλογα ράτσας, όμως, είναι ατίθασα. O,τι και εάν λένε πάντως φίλοι ή επικριτές, ο κ. Σαμαράς ήταν και παραμένει το άλας της ελληνικής πολιτικής. Σε μεγάλη δόση, βλαβερό. Δίχως όμως αυτό, η ελληνική πολιτική θα ήταν απελπιστικά ανιαρή.
