Του Ανδρέα Χατζηκυριάκου
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μία ακόμη υπενθύμιση ότι στην εξωτερική πολιτική η διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη καταγράφει αξιόλογες επιδόσεις και επί της ουσίας και επικοινωνιακά.
Πέραν των βαθύτερων ιστορικών και, ενδεχομένως, ψυχολογικών επιδράσεων στη σχέση Μακαρίου – βασιλικής οικογένειας και ιδιαίτερα με τη Φρειδερίκη, τα δύο μέρη έβλεπαν κοινά πολιτικά συμφέροντα να εξυπηρετούνται από αυτή τη συμμαχία των θρόνων, του βασιλικού με τον αρχιεπισκοπικό. Το 1950 ο Μακάριος, ως νεοφανής ηγέτης των Ελληνοκυπρίων, επεδίωκε την «έγκριση» του Στέμματος για να εδραιώσει την εξουσία του στο νησί, την αναγνώρισή του στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, αλλά και για να ανοίξει πόρτες στο εξωτερικό. Από την άλλη, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν ένα ιδεώδες το οποίο και ο Βασιλιάς Παύλος Α΄ υιοθέτησε πολύ νωρίς μετά την άνοδό του στον θρόνο, το 1947.
Εκτός από τη μείωση των χρεώσεων, ο ανταγωνισμός που μπορούν να φέρουν οι fintech θα βελτιώσει και τις υπηρεσίες που προσφέρονται από τις παραδοσιακές τράπεζες