Του Γιώργου Λογίδη
Η νίκη επί του Σαν Μαρίνο αναμενόμενη και αλίμονο δηλαδή αν δεν ήταν! Η ήττα από τη Βοσνία, εκτός έδρας μεν, αλλά κόντρα σε μια ομάδα κάθε άλλο παρά μεγαθήριο, ως αποτέλεσμα αρνητικό μπορεί να εκτιμηθεί, ως εμφάνιση και συνολική προσπάθεια, ωστόσο, αφήνει μια ελπίδα για καλύτερη συνέχεια, δημιουργεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία για μια αξιοπρεπή παρουσία στη συνέχεια και όχι απαραίτητα με κριτήριο τα αποτελέσματα και τη βαθμολογική θέση σε αυτή την προκριματική διοργάνωση.
Πρώτα και κύρια μην αρχίσουμε πάλι τις υπερβολές, από μια καλή εμφάνιση και από το γεγονός πως με λίγη περισσότερη προσοχή θα μπορούσαμε τουλάχιστον να εξασφαλίζαμε τον ένα βαθμό στη Βοσνία. Καλό είναι να αποφευχθούν τα... επιτέλους κάτι αλλάζει, αποκτά η εθνική ταυτότητα και βρέθηκε πλέον ένας... κανονικός προπονητής για την Εθνική μας. Αναγκαίο, ωστόσο, να αναδειχθούν τα θετικά του συνολικού απολογισμού των δύο πρώτων αγώνων, στη νέα αυτή προσπάθεια της εθνικής ανδρών και στην παρουσία ενός νέου προπονητή.
Αν μη τι άλλο ήταν ευδιάκριτη η διάθεση από πλευράς των διεθνών, το πάθος και η αγωνιστικότητα. Σε αντίθεση με προηγούμενα παιγνίδια που με αγγαρεία περισσότερο έμοιαζαν, αν όχι για όλους για αρκετούς από τους διεθνείς. Πέραν από το ταλέντο ή την ατομική ποιότητα, όσο καλά μπορούν να θεωρηθούν συστήματα, τακτικές, επιλογές εντεκάδας και αλλαγές από έναν προπονητή, αν δεν υπάρχει η θέληση και η διάθεση στο γήπεδο, σε τίποτα δεν μπορεί να ελπίζεις. Σχεδόν διαχρονικό το θέμα στην Εθνική μας, φάνηκε καλά διαβασμένος σε αυτό ο Απόστολος Μάντζιος, κάνοντας αναφορά από τις πρώτες του δηλώσεις στο θέμα νοοτροπίας και αν στην πράξη και οι επόμενοι αγώνες αποδείξουν ότι μπόρεσε ο νέος κόουτς να δημιουργήσει το απαιτούμενο κίνητρο στους διεθνείς που επιλέγει κάθε φορά, κάτι τέτοιο θα αποτελεί το πρώτο και σημαντικό βήμα, προκειμένου να αποδειχθεί πετυχημένη (υπό τις περιστάσεις) η θητεία του στον πάγκο της Εθνικής.
Μάλλον κανένα δεν είχε πείσει ο προκάτοχος του Απόστολου Μάντζιου, πως για τις απανωτές αποτυχίες ευθυνόταν ο αγωνιστικός χρόνος συμμετοχής στις ομάδες που αγωνίζονται οι διεθνείς και (πολύ) άστοχη ήταν η τελευταία εκτίμηση του Τιμούρ Κετσπάγια, πως το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει η Εθνική είναι σε μια καλύτερη «φουρνιά» ποδοσφαιριστών στο μέλλον. Λίγους μόνο μήνες αργότερα, ουσιαστικά με την ίδια «φουρνιά» ποδοσφαιριστών, η Εθνική μπόρεσε να παίξει πολύ πιο... ορθόδοξα, κυνήγησε, έστω και αν δεν το πέτυχε στο τέλος, ένα εκτός έδρας θετικό αποτέλεσμα, χωρίς παθητικό ρόλο σε όλο το 90λεπτο, χωρίς εφτά ή οκτώ αμυντικούς στην εντεκάδα...
Είμαστε μόλις στην αρχή και μ’ ένα μόνο αξιόπιστο δείγμα στα δύο πρώτα παιγνίδια. Υπερβολικός ενθουσιασμός, υπέρμετρη αισιοδοξία και μεγάλα λόγια δεν δικαιολογούνται. Για την ώρα, όμως, υπάρχει ελπίδα. Για το μέλλον θα δείξει, με απαραίτητη την υπενθύμιση, πως εδώ και χρόνια και με βήματα σημειωτόν, βρεθήκαμε να απέχουμε πολύ από τη δυνατότητα, διεκδίκησης έστω, μιας διάκρισης...
