Του Παναγιώτη Χριστιά
Αν κάτι έχει να μας διδάξει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο προς την ελευθερία. Πολλοί θα αναρωτηθούν ειρωνικά πώς ορίζεται η «ελευθερία». Πολλοί και σημαντικοί φιλόσοφοι από τον Πλάτωνα έως τον Μπερκ παρατήρησαν τη σχέση της άκρατης ελευθερίας με τη δουλεία: «Διότι η αχαλίνωτη ελευθερία [άγαν ελευθερία] φαίνεται πως δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο παρά σε υπερβολική δουλεία και για τα άτομα και για την πόλη. […]
Η βασική κριτική κατά της θεωρίας των παιγνίων είναι ότι θεωρητικοποιούν ένα τυπικό ρασιοναλιστικό υποκείμενο, του οποίου οι επιλογές και οι αποφάσεις σκοπεύουν να βελτιστοποιήσουν τα οφέλη του και να μειώσουν τις ζημίες. Έχουν δε, από τον ίδιο τους τον σχεδιασμό, την τάση να αγνοούν μια από τις βασικές μορφές ορθολογισμού στα κοινωνικά σύνολα, τον ορθολογισμό ως προς τις αξίες (Βέμπερ).