Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μία φωτογραφία της Αννίτας Δημητρίου στα Φυλακισμένα Μνήματα ήταν αρκετή για να ανοίξει εκ νέου τη συζήτηση γύρω από το πού σταματά ο πατριωτισμός και πού ξεκινά η «τυμβωρυχία». Πώς τιμάται η θυσία ηρώων και πότε αυτή η θυσία τυγχάνει εκμετάλλευσης με στόχο την προσέλκυση ψήφων.
Προφανώς δεν άνοιξε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ τον θολό αυτό δρόμο καπηλείας της ιστορίας και της συλλογικής μνήμης. Αλλά επιβεβαίωσε την υποκρισία και τον τυχοδιωκτισμό που διακατέχει το νέο πολιτικό προσωπικό. Που αντιλαμβάνεται τους ήρωες και τους αγώνες του τόπου ως το μέσο πολιτικής αναρρίχησης και επιβίωσης. Που δεν αντιμετωπίζει τον πατριωτισμό ως το καύσιμο για να πάρει τη χώρα μπροστά. Αλλά ως ένα διαγωνισμό συνθημάτων και φωτογραφιών για να προβάλλουν τον εαυτό τους αντί τους ήρωες. Ο υγιής πατριωτισμός δεν διακατέχεται από ανασφάλεια και θα προϋπόθετε μία Πολιτεία και μία Κοινωνία, που μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος. Που συζητά γι’ αυτά και βελτιώνεται από αυτά. Αντιθέτως, πολιτικά πρόσωπα και δυνάμεις μετατρέπουν τον πατριωτισμό σε τυφλή ιδεολογία. Μία ιδεολογία που επιχειρεί να ευνουχίσει την κριτική σκέψη, που χαρακτηρίζει μειοδότες όσους επιχειρούν να διερωτηθούν αν η ιστορία μας εμπεριέχει και λάθος χειρισμούς. Και που μοιράζει την ίδια στιγμή απλόχερα πιστοποιητικά πατριωτισμού σε όσους φωνάζουν πιο δυνατά συνθήματα και περιφέρουν περισσότερα εθνικά σύμβολα.
Ο πατριωτισμός όμως τείνει να καταλήξει το βολικό καταφύγιο προσώπων που δεν είχαν όραμα και που ουδέποτε είχαν εμπεριστατωμένες προτάσεις. Έτσι και το ΕΛΑΜ είναι το κόμμα που θέλοντας να κρύψει την πολιτική του γύμνια, την απουσία θέσεων και οράματος για τον τόπο διαστρεβλώνει πλήρως το τι αποτελεί πατριωτισμό. Είδαν άραγε όσοι το ψηφίζουν τις θέσεις τους; Μία ματιά στα όσα καταθέτει στη Βουλή και στο ύφος των ανακοινώσεων προκαλεί σοβαρή αμηχανία για το επίπεδο αλλά και την επικίνδυνη ανεπάρκειά του. Και είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος αν εργάζεται για το καλό της κοινωνίας ή αν μέσα από ιαχές, επιθυμεί την αναμόχλευση των χαμηλότερων ενστίκτων της κοινωνίας, για να κρύψει την πολιτική του φτώχεια.
Η συνθηματολογία, το συναίσθημα και η επιβολή του φόβου είναι ο πιο γρήγορος δρόμος ενίσχυσης κομμάτων και προσώπων σε μία εποχή που η δημοκρατία υπονομεύεται καθημερινά.
Όμως κόμματα που θέλουν να θεωρούνται σοβαρά, κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, έπρεπε να μιλούν μέσω των προτάσεών τους. Να δίνουν αγώνες για θέματα που μπορεί να μην είναι αρεστά αλλά επωφελή για τον τόπο. Να αποδομούν με επιχειρήματα τον ρατσισμό, την εμπέδωση φόβου στην κοινωνία και κυρίως να κινούνται με σεμνότητα. Τους κινδύνους που φέρνει το ΕΛΑΜ από τη ρητορική του και τον φανατισμό που καλλιεργεί, θα μπορούσαν να τους αποτρέψουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις.
Αντιθέτως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φέρεται να βλέπει την ενίσχυση του ΕΛΑΜ ως έναν εν δυνάμει σύμμαχο για το μέλλον και ως το μέσο τιμωρίας του ΔΗΣΥ, που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Βουλευτές του Ενδιάμεσου φλερτάρουν με την ακροδεξιά ρητορική για να κερδίσουν ψήφους και ο ΔΗΣΥ μαϊμουδίζει πλέον το ΕΛΑΜ, για να συγκρατήσει ψήφους και στελέχη.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν ο ΔΗΣΥ αγχώθηκε γιατί ένας Μάριος Πελεκάνος, ένας Ευγένιος Χαμπουλλάς τον εγκαταλείπουν για την Ακροδεξιά. Αντί να αγχωθούν, όμως, όφειλαν να διερωτηθούν γιατί τέτοια πρόσωπα ανέβηκαν ραγδαία σε ένα κατά τα άλλα φιλελεύθερο κόμμα. Ο ΔΗΣΥ δεν έπρεπε να βλέπει με ανασφάλεια την Ακροδεξιά ούτε βεβαίως να μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο του ΕΛΑΜ για να διατηρήσει τις ψήφους του. Όφειλε να κάνει την αυτοκριτική του για το πώς ανέδειξε τυχοδιώκτες και πώς ευνούχισε την όποια πολιτική σκέψη και θέση. Δυστυχώς, βουτώντας άτσαλα στα λασπόνερα της Ακροδεξιάς και κυρίως καπηλευόμενος σύμβολα και ήρωες κατάφερε όχι μόνο να χάσει αυτό το παιχνίδι, αλλά να εμπεδώσει σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που θεωρούσε τον ΔΗΣΥ σοβαρό, πως δεν έχει ούτε πρόταση να καταθέσει, ούτε όραμα για το μέλλον.
Υγ. Επειδή τα τελευταία 24ωρα προσπαθεί η Πινδάρου να διαχειριστεί την κρίση από τους λαϊκισμούς στα Φυλακισμένα Μνήματα, οφείλουμε να πούμε πως το αφήγημα του μισογυνισμού και της προσωπικής επίθεσης επειδή ασκήθηκε κριτική σε ένα πολιτικό πρόσωπο για τον λαϊκισμό που τον διακατέχει, δεν προσβάλλει μόνο την ίδια την πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Προσβάλλει κυρίως τις γυναίκες εκείνες που όντως δίνουν μάχη με την πατριαρχία και υπονομεύει τον πραγματικό αγώνα ισότητας των φύλων.
