Του Παναγιώτη Καπαρή
«Κουμπάρε πάω στο γήπεδο, ξιτιμάζω, ξιτιμάζω, ξιτιμάζω, φωνάζω και ουρλιάζω, σαν τον “γάρο”, ακόμη και όταν δέρνει η ομάδα μου και τις περισσότερες φορές δεν ξέρω το γιατί…» ήταν η παραδοχή στον καφενέ, σοβαρού πλην πολυβασανισμένου ανθρώπου, ο οποίος δεν αντέχει πλέον την υποκρισία της εξουσίας, της κοινωνίας και των ανθρώπων. Και συνέχισε ο καλός άνθρωπος: «οδηγώ το σαραβαλάκι μου και τρέμω από τις κάμερες στους δρόμους, αφού δεν έχω να πληρώσω τα τρακοσάρια.