Του Πάρη Δημητριάδη
Είναι ορισμένα πιασάρικα ψέματα που κυκλοφορούν στη δημόσια σφαίρα της κοινωνίας μας, που όσα χρόνια κι αν περάσουν από τότε που παραπληροφόρησαν το κοινό για πρώτη φορά, όσες εξακριβωμένες, εμπεριστατωμένες και αξιόπιστες αποδομήσεις τους από έμπιστες πηγές κι αν λάβουν χώρα, όσο κι αν ως ισχυρισμοί εμπαίζουν ντε φάκτο και εξόφθαλμα, τις περισσότερες φορές, την κοινή μας λογική -η οποία φυσικά δεν υπάρχει- δεν λένε να κοπάσουν και συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται, να επαναδιατυπώνονται και να μας ταλαιπωρούν, με εξαιρετικά οδυνηρές για το επίπεδο της δημοκρατίας αλλά και των ηθών μας επιπτώσεις.
Το πιασάρικο ψέμα άλλωστε στην εποχή που η ασυδοσία του λόγου βασίλευσε και η νηφαλιότητα χάθηκε έγινε σχεδόν αθάνατο: Μοιάζει με μία σύγχρονη λερναία ύδρα, που όσο κι αν ως επιβλαβή κατάσταση προσπαθείς με τεκμηρίωση και επιχειρήματα να την αντιμετωπίσεις και να τη δαμάσεις, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα: Όχι δύο αλλά τρία και τέσσερα νέα κεφάλια με δηλητήριο ξεφυτρώνουν κάθε που κόβεις το ένα.
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ενός παραπλανητικού και φοβερά επικίνδυνου ψέματος, που την τελευταία δεκαετία και βάλε έχει αναπαραχθεί τόσες πολλές φορές, ώστε να γίνει πιστευτό και να συνεχίζει να αναπαράγεται από μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης είναι τα δήθεν πανύψηλα χρηματικά ποσά σε επιδόματα από το κράτος που υποτίθεται πως λαμβάνουν οι «λαθρομετανάστες», όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους παράτυπους πρόσφυγες και μετανάστες οι άνθρωποι που ενστερνίζονται τη δημαγωγική αυτή θεωρία. Οι συνεχείς επιθέσεις σε ντελιβεράδες και τα ρατσιστικά πογκρόμ που έγιναν σε Πάφο και Λεμεσό κάθε άλλο από ασύνδετα ως γεγονότα είναι με το όλο ζήτημα.
Η πεζή πραγματικότητα, βεβαίως, σύμφωνα με στοιχεία που έχουν πολλάκις δημοσιευτεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους και της πολιτείας που χειρίζονται αυτά τα ζητήματα αλλά και από οργανώσεις και πολιτικές δυνάμεις που στέκονται απέναντι στη ρατσιστική λαίλαπα της εποχής είναι ότι το χρηματικό επίδομα που λαμβάνουν οι λήπτες ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, για να γίνει επίκληση σε μια πολύ διαδεδομένη επιδοματική σύγκριση, είναι σχεδόν τριπλάσιο από το ποσό που παίρνουν οι πρόσφυγες και οι αιτητές ασύλου. Δυστυχώς για κάποιο μάλλον όχι ανεξήγητο λόγο, η παραπάνω… αλήθεια δεν πουλάει, αφού, όπως έχουμε με τον άσχημο τρόπο συνειδητοποιήσει πολλές φορές, το ψέμα γίνεται πολύ ευκολότερα viral.
Ακόμα όμως και το ίδιο να ήταν το χρηματικό ποσό των δύο επιδομάτων, τα οποία φυσικά συγκρίνονται με σκοπό την αισχρή εργαλειοποίηση του θέματος από την ακροδεξιά, ακόμα και μεγαλύτερο να ήταν το ποσό που έπαιρναν οι πρόσφυγες και οι αιτητές ασύλου, που δεν είναι, το δάσος στην όλη ιστορία δεν είναι αυτό. Το δάσος στην αποκαρδιωτική για την ανθρωπιά μας αυτή ιστορία είναι το κράτος πρόνοιας και η δυνατότητα του να υπερασπίζεται και να προστατεύει τα ευάλωτα και βασανισμένα μέλη της κοινωνίας μας, ανεξαρτήτως φυλετικής ή άλλης καταγωγής. Ασχέτως εάν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή εδώ τη χώρα ή εάν κάποιο κύμα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, έτυχε να τους ξεβράσει. Μιλώντας για κοινωνικό κράτος, αξίζει να διαβάσει κάποιος τα πορίσματα της έρευνας που δημοσίευσε η ΣΕΚ μέσα στη βδομάδα για το ποσοστό φτώχειας και εξαθλίωσης στην Κύπρο του 2025: Η μεγάλη εικόνα εκεί είναι που βρίσκεται.
Σε ό,τι αφορά στο μεταναστευτικό, αναντίλεκτα είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα και της δικής μας κοινωνίας, όχι όμως για τα επιδόματα που δίνονται, ούτε για την απειλή στη δημογραφική μας σύνθεση και την κοινωνική μας συνοχή και άλλα τέτοια παραμύθια της χαλιμάς, τα οποία επίσης επικαλείται η θεσμική όπως και η εξωθεσμική ακροδεξιά, με τα δεκάδες πλέον παρακλάδια της. Πρόβλημα είναι το μεταναστευτικό κυρίως για τον μεροληπτικό και μη πραγματιστικό τρόπο με το οποίο το αντιμετωπίζουμε.
