Του Χρίστου Ζαβού
Οι συνθήκες και τα δεδομένα έτσι όπως διαμορφώνονται ανά τα γήπεδα της Κύπρου, και όχι μόνο, δεν μας δίνουν άλλες επιλογές παρά να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για συλλαλητήρια, αφού με αφορμή τις εθνικές επετείους και πρόσχημα αθλητικές εκδηλώσεις, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις πολιτών με σκοπό την έκφραση αιτημάτων προς την Πολιτεία.
Πρόκειται κιόλας για εκδηλώσεις, που λαμβάνουν μια πιο βαρύνουσα σημασία, καθότι τυγχάνουν επίσημης αποδοχής, αφού οι διοικήσεις των ομάδων συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτές.
Σίγουρα δεν πρόκειται για αντιπολεμικά συλλαλητήρια ούτε εκπαιδευτικά, μήτε μαθητικά ούτε και έχουν στόχο τις όποιες κοινωνικές διεκδικήσεις.
Οι συμμετέχοντες δεν ζήτησαν καλύτερους μισθούς, ούτε έστειλαν μηνύματα κατά της ακρίβειας ή της διαφθοράς, μήτε εναντιώθηκαν στην ανεργία και την άνιση ανακατανομή του πλούτου. Στην Κύπρο, φίλαθλοι και διοικούντες, ομάδες της δεξιάς και της άκρας δεξιάς διαδηλώνουν με στόχο να επισημάνουν την ελληνικότητα του νησιού.
Τώρα τι και πώς εννοούν την ελληνικότητα, ομολογουμένως παραμένει ασαφές το τελικό μήνυμα που επιθυμούν να στείλουν. Επιθυμούν την κατάργηση του κυπριακού κράτους; Τον πόλεμο με την Τουρκία ή την ένωση με την Ελλάδα; Οι οπαδοί-πολίτες, όχι απαραίτητα νεαροί, μα κάθε ηλικίας, εκδηλώνονται μεν, χωρίς όμως να ορίζουν τι ακριβώς θέλουν.
Όπως και να έχει, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθούν, ούτε και ν’ αγνοηθούν τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οι οποίες εκφράζονται όχι μονάχα στο φάσμα του αθλητισμού, μα στην κοινωνία γενικότερα.
Τα συλλαλητήρια μέσα από τα οποία αποτυπώνεται η αυξανόμενη τάση εθνικισμού στο νησί, ολοένα και πληθαίνουν και το μήνυμά τους μολονότι παραμένει απροσδιόριστο, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί όσο γίνεται καλύτερα.
Είναι κιόλας αξιοπερίεργο τι καταγράφουν οι πρεσβείες ξένων χωρών σ’ ό,τι έχει να κάνει με την ανάλυση της κοινωνίας μας. Πώς βλέπουν οι Ισραηλινοί, οι Ρώσοι, η Ελληνική και Αγγλική πρεσβεία ή και οι Τούρκοι την αύξηση του εθνικισμού στην Κύπρο, σε μια εποχή που γίνονται προσπάθειες επαναπροσέγγισης με στόχο την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.
Όσον αφορά τους πολιτικούς του τόπου μας, είναι πασιφανές ότι όχι μόνο προβληματίζονται, μα προσπαθούν να καρπωθούν όσο γίνεται περισσότερο τη στροφή της κοινωνίας προς την άκρα δεξιά. Κάποιοι εξ αυτών δε, στην προσπάθειά τους αυτή φροντίζουν με διάφορα ενσταντανέ τους, να μας κάνουν να γελάσουμε... για να μην κλάψουμε.
