Του Λάρκου Λάρκου
Η διαγραφή ενός πρώην πρωθυπουργού (Α. Σαμαράς ) από το κόμμα του (Κ. Μητσοτάκης) ξεπερνά τα όρια της τρέχουσας κομματικής διαπάλης στην Ελλάδα. Ο κύκλος Σαμαρά, ο κύκλος του εθνικολαϊκιστικού τυχοδιωκτισμού περιέχει στον σκληρό του πυρήνα ισχυρή κυπριακή διάσταση.
1. Ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός καταγγέλλει, δεν προτείνει, διαφωνεί, δεν λέει τι θέλει, κρύβεται, δεν παίζει με έντιμα χαρτιά, διακινεί θεωρίες συνωμοσίας, δεν έχει επαφή με τον σύγχρονο κόσμο. Εν τέλει ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός ενδύεται τον μανδύα της ανυποχώρητης στάσης στα μικρά, η οποία, με τη σειρά της οδηγεί τα μεγάλα στην παραίτηση και στην ήττα. Ήρθε στη Λευκωσία και είπε: «Θέλουμε την Κυπριακή Δημοκρατία αδιαίρετη και ενιαία. Χωρίς την παρουσία του Αττίλα. Με όλους τους πρόσφυγες στα σπίτια τους», 16/10. Μάλιστα, θέλουμε, αλλά ούτε ψηφίσματα των Η.Ε. «θέλουμε», ούτε τη βάση της ΔΔΟ θέλουμε, τότε τι ακριβώς «θέλουμε»;
2. Αυτός ο τυχοδιώκτης ανέτρεψε μία ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχασε τη δεδηλωμένη, έκανε άλλο κόμμα, έπαιξε τον αντιμνημονιακό σαλτιμπάγκο, απέσυρε τη στήριξή του στην αναγκαία, υπό τις περιστάσεις, κυβέρνηση Παπαδήμου για να γίνει «ηγέτης». Αλλά ηγέτης που πάτησε επί των ερειπίων για να γίνει «κάποιος», δεν πάει μακριά, κάποια στιγμή η κοινή γνώμη βλέπει καλύτερα τη μεγάλη εικόνα και παίρνει καλύτερες αποφάσεις. Έτσι πέρασε στα αζήτητα της ιστορίας, παρεμβαίνει, μόνο και μόνο για να τραγουδήσει το υπάρχω του. Το τελευταίο του άσμα, 17/11: πρότεινε τον Καραμανλή τον ασήμαντο για την προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Καμία έκπληξη, εδώ ψήφισαν τον Παυλόπουλο!
3. Α. Σαμαράς: «Μακριά από λύσεις άδικες και καταστροφικές, όπως αυτές που ακούγεται ότι μαγειρεύονται στο Αιγαίο», ομιλία, Λευκωσία, 16/10
Οι λύσεις στα ζητήματα του Αιγαίου ή και σε κάθε άλλου ανάλογου ζητήματος ανάμεσα σε παράκτια κράτη, προκύπτουν μέσα από την εφαρμογή του διεθνούς/θαλάσσιου δικαίου και αυτό με τη σειρά του, το ερμηνεύουν οι δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, επί τούτου διαιτητικό όργανο των Η.Ε. Όσοι απορρίπτουν τη λύση στη Χάγη αρνούνται τα εργαλεία που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη στα κράτη-μέλη του. Τι προτείνουν οι πολιτικοί τύπου Σαμαρά; Τίποτα, μόνο «ακούγεται», είναι δυνατόν τέως πρωθυπουργός μιας χώρας να μιλά με το τι «ακούγεται;». Μόνο φόβο, μόνο λαθρεμπόριο ότι κάποια μέρα θα έρθει κάποιος Παΐσιος των λαϊκών θαυμάτων για να δώσει στην Ελλάδα θριάμβους! Αυτή είναι η βέβαια συνταγή για μακρόσυρτες ήττες, όπως απέδειξε η στάση Σαμαρά απέναντι στο σοφό «Πακέτο Πινέιρο» (1992) στο τότε Σκοπιανό ζήτημα – Πινέιρο, τότε υπουργός Εξωτερικών της Πορτογαλίας. Η τυχοδιωκτική στάση του έφερε τα 2/3 από τα κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίζουν το κράτος αυτό ως σκέτη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αλλά κανένας μέχρι τώρα δεν του έθεσε το απλό ερώτημα: ποιος πλήρωσε το κόστος όταν στο διεθνές πεδίο καμία χώρα δεν κατανοούσε την ελληνική στάση;
Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Α. Σαμαράς βρίσκεται στα ζητήματα του Αιγαίου σε πλήρη διάσταση με τον ιδρυτή του κόμματος με το οποίο έγινε πρωθυπουργός. Ο παλαιός Καραμανλής άνοιξε τον δρόμο για τη Χάγη, δήλωσε ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη». Με τις παρεμβάσεις του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άφησε μια παρακαταθήκη για το κόμμα του: «Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. [...] Στο Αιγαίο υπάρχουν χωρικά ύδατα και διεθνή ύδατα και εν όψει αυτής της καταστάσεως η Τουρκία έχει ορισμένα δικαιώματα στο Αιγαίο […] η Τουρκία έχει ορισμένα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου», 1976. Ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο ανιψιός του Κ. Καραμανλής κατάλαβαν οτιδήποτε. Ασήμαντες περιπτώσεις που θα μείνουν στην ιστορία ως ο «ανιψιός του ιδρυτή που βούλιαξε την ελληνική οικονομία» και, ο άλλος, ως «ο απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα που έμεινε μέχρι τέλους χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη».
