Του Ανδρέα Χατζηκυριάκου
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στις εκλογές στην Ελλάδα δεν ήταν το υψηλό ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, η διπλάσια διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ ή η υψηλή αποχή. Σε μια εποχή που τείνουμε να πιστέψουμε ότι είναι απολιτίκ, με υποψήφιους από το Instagram, στην Ελλάδα σάρωσαν προσωπικότητες με αποδεδειγμένο έργο, ικανότητες διαχείρισης των πραγμάτων, σοβαρότητα και στιβαρότητα. Σίγουρα εξελέγησαν και απολιτίκ ή λαϊκιστές υποψήφιοι και, παρ’ ολίγον, να μπει στη Βουλή το κόμμα ΝΙΚΗ που ξεκινά τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις με προσευχή, υπό το βλέμμα της Παναγίας. Αλλά οι ψηφοφόροι αντάμειψαν και την ουσία, εκεί που πραγματικά υπήρχε.
Στην Α΄ Αθήνας με τη Νέα Δημοκρατία, στην πρώτη του παρουσία σε εκλογές, πρώτος, με σημαντική διαφορά από τον δεύτερο, εξελέγη ο 40χρόνος Κυριάκος Πιερρακάκης. Οι ψηφοφόροι τον επιβράβευσαν για την πορεία ψηφιακού μετασχηματισμού της χώρας. Στον βόρειο τομέα Αθηνών πρώτος εξελέγη ο 58χρόνος Κωστής Χατζηδάκης. Τα τελευταία χρόνια στο υπουργείο Εργασίας, μεταξύ άλλων, πέτυχε μέσω της ψηφιοποίησης, την επιτάχυνση στην έκδοση συντάξεων που εκκρεμούσαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες και για χρόνια κρατούσαν τους συνταξιούχους όμηρους της γραφειοκρατίας. Ο Χατζηδάκης ξεπέρασε τον εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς Άδωνι Γεωργιάδη. Στη ανατολική Αττική, στην πρώτη της εκλογική αναμέτρηση, πρώτευσε η 47χρόνη υφυπουργός Τουρισμού, Σοφία Ζαχαράκη, ξεπερνώντας το βαρύ χαρτί, υπουργό Εσωτερικών, Μάκη Βορίδη. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, αλλά αυτά θεωρώ τα πιο τρανταχτά. Πώς κι έγινε αυτό στην Ελλάδα; Πώς, όχι απλώς επιβίωσαν, αλλά πρώτευσαν, πρόσωπα με σύγχρονο πολιτικό λόγο, που δεν χαϊδεύει αφτιά, αλλά ούτε αποζητάει την κόντρα για χάρη της κόντρας και που είναι περισσότερο γνωστά από το έργο και την αξιοπιστία τους παρά από το lifestyle τους ή τα τηλεοπτικά παράθυρα;
Μέσα στην παρακμή που βρίσκονται τα κόμματα και με τις ιδεολογικές διαφορές να μη φανατίζουν πλέον, το βασικό δίλημμα του ψηφοφόρου είναι «ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα;». Όχι Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά Μητσοτάκης ή Τσίπρας. Και τα καταφέρνει καλύτερα εκείνη ή εκείνος που μπορεί να πείσει πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους –και όχι μόνο αναγνωρίσιμους– να μπουν στην πολιτική. Ή, να το δούμε κι αλλιώς, όση αξιοπιστία έχει μια κομματική ηγεσία, τόσο αξιόπιστα πρόσωπα προσελκύει. Αυτό κατάφερε η Νέα Δημοκρατία. Να δώσει στους ψηφοφόρους και αυτές τις επιλογές. Κρίσιμη διευκρίνηση: Δεν αρκεί έναν πολιτικό να τον θεωρεί σοβαρό η οικογένεια, η παρέα ή η αυλή του. Δεν δουλεύει έτσι. Ο Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης και οι πέριξ του θεωρούν ότι είναι ο πλέον πολυτάλαντος, αλλά δεν αρκεί.
Προσόντα όπως την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα δεν τα αναδεικνύουν φανταχτερά σλόγκαν, πιασάρικες ατάκες ή φιλτραρισμένες φωτογραφίες. Τα προσόντα οι ψηφοφόροι δεν τα ακούν, τα βλέπουν. Όπως είδαν τον Βαρουφάκη, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, είδαν και τον Πιερρακάκη ως υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Αν έχεις παραγάγει έργο που έχει ωφελήσει την κοινωνία, φαίνεται. Αυτοί που ωφελήθηκαν και οι πέριξ τους το ξέρουν από πρώτο χέρι. Όπως και αν πραγματικά νοιάζεσαι για τους συμπολίτες σου, οι πρώτοι που το ξέρουν είναι αυτοί που σε νιώθουν δίπλα τους στα δύσκολα. Δεν ξεγελάς τον καρκινοπαθή και την οικογένειά του επειδή σε μια πορεία της Europa Donna πόζαρες χαμογελαστός με τη ροζ φιγούρα στο χέρι και ανέβασες πρώτος τη φωτογραφία σου στο Instagram.
Το θέμα δεν είναι το Instagram ή το TikTok. Αυτά κομμάτι της ζωής μας είναι πλέον, ο κυρίαρχος τρόπος επικοινωνίας, και αν ένας πολιτικός θέλει να είναι σε επαφή με τον κόσμο δεν μπορεί να τα υποτιμά. Είναι σαν να υποτιμά τους χρήστες, τον κόσμο. Το θέμα μ’ αυτά τα εργαλεία είναι όταν ο πολιτικός πάψει να τα βλέπει γι’ αυτό που είναι, μια πλατφόρμα επικοινωνίας, και αρχίσει να πολιτεύεται για χάρη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρά για χάρη της κοινωνίας. Όταν αρχίσει να τα μπερδεύει με την κάλπη και να μετρά τα likes για ψήφους.
Δεν εξιδανικεύω τον Έλληνα ψηφοφόρο. Είπαμε, σχεδόν να βάλουν στη Βουλή τη ΝΙΚΗ, εξέλεξαν τον Παύλο Πολάκη του ΣΥΡΙΖΑ και αν ήταν υποψήφιος, θα ψήφιζαν και τον Κασιδιάρη. Σ’ ένα εκλογικό σώμα συνυπάρχουν χρώματα, τάσεις, τάξεις, επαγγέλματα, φυλές. Σ’ αυτό το μωσαϊκό υπάρχουν οι τοξικοί, οι κομματικοί, οι αντιδραστικοί, οι υπερπατριώτες, οι ρεαλιστές και χίλιοι δυο άλλοι. Υπάρχει όμως και ο σοβαρός κόσμος. Η αθόρυβη πλειοψηφία. Ναι, πιστεύω ότι είναι πλειοψηφία, διότι εάν δεν ήταν, η κοινωνία δεν θα λειτουργούσε. Θα κυβερνούσε το θυμικό αντί της λογικής. Κι αυτοί, ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή άλλης απόχρωσης, ιεραρχούν πάνω από συνθήματα, κόντρες και κούφια λόγια, τη σταθερότητα, την ασφάλεια, ένα επαρκώς λειτουργικό και κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη της χώρας. Αν κάποιος υποψήφιος τούς πείσει ότι μπορεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση, θα σηκωθούν από τον καναπέ τους και θα πάνε στην κάλπη. Αν όχι, θα συνεχίσουν να χαζεύουν στο Instagram και το TikTok.
