Του Παύλου Ξανθούλη
Θυμάται κανείς τον στενό συνεργάτη του Ντόναλντ Τραμπ που συναντήθηκε με τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη στο Προεδρικό, στην Κύπρο, πριν από την εκλογή του πλανητάρχη, τον περασμένο Νοέμβριο; Και που σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διασφάλισαν όχι απλώς τη συνέχιση, αλλά και την ενίσχυση των σχέσεων Ουάσιγκτον-Λευκωσίας; Θυμάται κανείς τις δηλώσεις του προέδρου Χριστοδουλίδη στο ΡΙΚ, ο οποίος αποκάλυψε ότι στη συνάντηση με τον «στενό συνεργάτη» του Τραμπ, «συζητούσε», και συνεπώς είχε και άποψη, για τους διορισμούς του πλανητάρχη στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας; Τότε που ως κοινοί θνητοί συνιστούσαμε απλώς αυτοσυγκράτηση και προσγείωση στην πραγματικότητα, με την επισήμανση ότι «ο κάλαμος και το καβάλημά του, ουδέποτε υπήρξαν καλοί σύμβουλοι. Για κανένα. Ανεξαρτήτως αξιώματος».
Σήμερα λοιπόν, ο πλανητάρχης, του οποίου ο «στενός συνεργάτης», πάντα σύμφωνα με τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, αισθάνθηκε την ανάγκη να συζητήσει με τη Λευκωσία ακόμη και για τα χαρτοφυλάκια των ΥΠΕΞ και ΥΠΑΜ των ΗΠΑ, υποβάλλει σε σκωτσέζικο ντους τον πλανήτη, περιλαμβανομένης και της Ε.Ε., με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του στους δασμούς.
Ενώ, παράλληλα, δηλώνει ότι «αλληλοαρέσκονται» με τον Ταγίπ Ερντογάν, το εγκώμιο του οποίου έπλεξε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, για την «εξυπνάδα», αλλά και για τη «σκληράδα» του. Ενώπιον μάλιστα του Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος αν και έχασε το χρώμα του, κατάφερε εν τέλει να μιλήσει και να πει ότι «δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο διαμεσολαβητή από τον πρόεδρο των ΗΠΑ» για να «αποφύγουμε την αντιπαράθεση» Ισραήλ-Τουρκίας, με επίκεντρο το Συριακό.
Και ο Ντόναλντ Τραμπ, κάλεσε δημοσίως τον Νετανιάχου να είναι «λογικός» (reasonable), ώστε να πετύχει το εγχείρημα επανασυγκόλλησης των σχέσεων Ισραήλ-Άγκυρας, ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά στην κοινή συνέντευξη Τύπου, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου: «Έχω εξαιρετικές σχέσεις με έναν άνθρωπο που ονομάζεται Ερντογάν. Τον έχετε ακουστά; Τυγχάνει να μου αρέσει και τυγχάνει να του αρέσω», προσθέτοντας ότι «είπα στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπίμπι (σ.σ. Βενιαμίν Νετανιάχου) ότι εάν έχεις πρόβλημα με την Τουρκία, πραγματικά πιστεύω ότι μπορώ να το λύσω». Ενώ εκφράζοντας για μια ακόμη φορά τον θαυμασμό του προς τον Ταγίπ Ερντογάν, ανέφερε ότι απένειμε τα εύσημα προς τον Τούρκο πρόεδρο, λέγοντάς του χαρακτηριστικά, σε μια επικοινωνία που είχαν: «Συγχαρητήρια, έκανες αυτό που κανένας άλλος δεν κατάφερε να κάνει σε 2000 χρόνια. Έχεις καταλάβει τη Συρία».
Οι δηλώσεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και οι εκφράσεις του Αμερικανού προέδρου, αναδεικνύουν, αν μη τι άλλο, το θαυμασμό του για το «κατόρθωμα» του Ταγίπ Ερντογάν. Γιατί «κατέλαβε» τη Συρία! Αδιαφορώντας ότι πρόκειται για μια τρίτη χώρα. Διότι, αυτό που προφανώς ενδιαφέρει τον Ντόναλντ Τραμπ και συγκεντρώνει τον θαυμασμό του, είναι η «μαγκιά» της «κατάληψης» της Συρίας μετά από 2000 χρόνια. Και γι’ αυτό άλλωστε δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να απονείμει τα εύσημα στον «μάγκα» που κατέλαβε μια ξένη χώρα, κόντρα σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.
Γιατί όμως ασχολούμαστε με τους άλλους; Όπως θα έλεγε και το Προεδρικό, εμείς οφείλουμε να θεωρούμε βέβαιο ότι ο δικός μας, ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, που συνομίλησε με τον στενό συνεργάτη του Ντόναλντ Τραμπ, έχει διασφαλίσει τα κυπριακά νώτα. Κι έτσι, λοιπόν, εάν τεθεί θέμα διαμεσολάβησης του πλανητάρχη στο Κυπριακό, παρά τις καλές σχέσεις που διαθέτει με τον Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο θαυμάζει, εντούτοις δεν θα τον συγχαρεί για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, για πενήντα και πλέον χρόνια. Ούτε θα μας καλέσει να είμαστε «λογικοί».
Και θα μας λύσει και το Κυπριακό, ο Ντόναλντ Τραμπ, αναμφισβήτητα με βάση το «συμφωνημένο πλαίσιο» του ΟΗΕ και όχι με βάση τη συνομοσπονδία ή την «κυριαρχική ισότητα» της αποσχιστικής οντότητας (όπως ακριβώς θα μας το λύσει βέβαια και η Ε.Ε., για να μην ξεχνιόμαστε).
Διότι ο Πρόεδρός μας και ο «στενός συνεργάτης» του Ντόναλντ Τραμπ είχαν συναντηθεί και είχαν αποφασίσει να ενισχύσουν περαιτέρω τις σχέσεις Ουάσιγκτον-Λευκωσίας, πριν καν εκλεγεί ο πλανητάρχης. Και διότι η σχέση Χριστοδουλίδη και Ντόναλντ Τραμπ (μέσω του στενού συνεργάτη του Αμερικανού προέδρου), είναι τέτοια που σύμφωνα με τον Πρόεδρό μας, του επιτρέπει να «συζητάει» με την αμερικανική διοίκηση ακόμη και για τα χαρτοφυλάκια και τους διορισμούς των υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας των ΗΠΑ.
Όλα αυτά τα θυμάται κανείς; Ή μήπως είναι καλύτερα να κάνουμε όλοι μαζί διαγραφή και απλώς να τα ξεχάσουμε;
