Του Παύλου Ξανθούλη
«Αν» ο Κώστας Βάρναλης είχε υπόψη του τις κυπριακές προεδρικές εκλογές, όταν επιχειρούσε τη γνωστή «παρωδία», στο ποίημα «Αν» (If) του Βρετανού ποιητή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, τότε ίσως να ήταν ακόμη πιο καυστικός στην προβολή της αλλοτρίωσης των ηθικών αξιών. «Αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν· αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων», είχε πει ο Βάρναλης σε έναν από τους στίχους της «παρωδίας» του ποιήματος «Αν» του Κίπλινγκ.
«Αν» και οι κυπριακές εκλογές και γενικότερα η κυπριακή πολιτική σκηνή διαθέτουν έμφυτο το στοιχείο της παρωδίας και συνεπώς δεν χρειάζονται τη βοήθεια κανενός, είναι πάντα ενδιαφέρουσα μια επιπλέον σκωπτική παραποίηση. Όχι βεβαίως του ποιήματος του Κίπλινγκ. Αλλά, απλώς του υποθετικού συνδέσμου «αν», στη λογική των ανατροπών που θα μπορούσαν να είχαν καταγραφεί στο εκλογικό μας σκηνικό. «Αν» κάποιοι βεβαίως λειτουργούσαν διαφορετικά. Ας την επιχειρήσουμε:
● «Αν» λοιπόν ο Αβέρωφ παραμέριζε τις προσωπικές του φιλοδοξίες και στήριζε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που δεν ήταν δέκτης αρνητικής ψήφου, ίσως τελικά ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ να βρισκόταν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
● «Αν» αυτός, ο οποιοσδήποτε άλλος υποψήφιος του ΔΗΣΥ, περνούσε στον δεύτερο γύρο, τότε πιθανότατα κανείς δεν θα αμφισβητούσε τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Ούτε ο Δημήτρης Δημητρίου που δείχνει να μη φοβάται αυτούς που τον ευεργέτησαν. Αλλά, ούτε και η Αννίτα Δημητρίου που επιστρατεύθηκε από τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος θεωρεί ότι μπορεί να ελέγξει το κόμμα διά αντιπροσώπου, προβαίνοντας σε μια ακόμη λανθασμένη εκτίμηση.
● «Αν» ο οποιοσδήποτε υποψήφιος του ΔΗΣΥ περνούσε στον δεύτερο γύρο, μαζί με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τότε ο Ανδρέας Μαυρογιάννης θα έμενε εκτός. Και άρα ο Στέφανος Στεφάνου του ΑΚΕΛ, ίσως βρισκόταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο Αβέρωφ Νεοφύτου.
● «Αν» οι Άριστος Δαμιανού και Γιώργος Λουκαΐδης βρίσκονταν στην αντίστοιχη θέση της Αννίτας Δημητρίου και του Δημήτρη Δημητρίου, διεκδικώντας την ηγεσία του ΑΚΕΛ, εκτιμώ ότι το κόμμα της Αριστεράς δεν θα αντιμετώπιζε τα ίδια δομικά προβλήματα με αυτά του ΔΗΣΥ. Διότι οι Άριστος Δαμιανού και Γιώργος Λουκαΐδης είναι περισσότερο πολιτικά όντα από τους δύο που σήμερα διεκδικούν την προεδρία του ΔΗΣΥ. Οι οποίοι εξαντλούνται σε μια επικοινωνιακή εικόνα.
● «Αν» αντίθετα, ο οποιοσδήποτε συναγερμικός υποψήφιος περνούσε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών μαζί με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη και ο Νίκος Χριστοδουλίδης έμενε εκτός, τότε τα πλείστα εκ των κομμάτων που τον στήριξαν, θα επέλεγαν πιθανότατα ένα από τα άλλα «δύο άλογα» του δεύτερου γύρου, προσβλέποντας και πάλι σε νομή της εξουσίας.
● «Αν» μάλιστα ο Μάριος Καρογιάν είχε τελικά απέναντί του έναν άλλο πρόεδρο –πλην του Νίκου Χριστοδουλίδη– ίσως δεν θα τον έπαιρνε να ασκήσει «βέτο» στον διορισμό, στο υπουργείο Δικαιοσύνης, της Αναστασίας Παπαδοπούλου, η οποία θεωρώ ότι θα ήταν ένα πολύ μεγάλο συν για τη νέα κυβέρνηση.
● «Αν» ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης εμφανίστηκε «ευαίσθητος» στα «θέλω» του Μάριου Καρογιάν, δημιουργώντας ένα «ενδιαφέρον προηγούμενο», ίσως θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι θα συνεχίσει να είναι επιρρεπής στην είσπραξη κομματικών παρεμβάσεων. Και συνεπώς και στην εξαργύρωσή τους.
● «Αν» μάλιστα αναλογιστούμε ότι ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης διόρισε υπουργό Άμυνας τον Μιχάλη Γιωργάλλα της Αλληλεγγύης, όχι καθ’ υπόδειξη του εν λόγω Κινήματος στο οποίο ανήκει, αλλά της ΕΔΕΚ (στην οποία δεν ανήκει, τουλάχιστον επί του παρόντος), τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένα τα πρώτα ρήγματα στην «κυβέρνηση ευρείας κοινωνικής αποδοχής». Και εξίσου δεδομένη τη διεύρυνση των κομματικών παρεμβάσεων, εν είδει «ενδιαφερόντων προηγούμενων» με αρνητικό πρόσημο.
Η νέα κυβέρνηση διαθέτει αξιόλογα στελέχη, θα κριθεί από το έργο της και συνεπώς δεν μηδενίζεται. Αναμφισβήτητα ο νέος πρόεδρος κατέβαλε μια προσπάθεια. Αλλά, η επιβολή των «θέλω» Καρογιάν και Σιζόπουλου στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, περιλαμβανομένου του βέτο του προέδρου της ΕΔΕΚ στην υπουργοποίηση Γιασεμίδη, (γιατί ήταν συνεργάτης του Ομήρου ή του Παπαδάκη), δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να προσπεράσει. Όπως επίσης ο αυτοεγκλωβισμός Χριστοδουλίδη στη σύνθεση ενός ανέφικτου κυβερνητικού σχήματος. Καθώς και τα όσα λέγονται αναφορικά με τις οικογενειακές σχέσεις κάποιων στελεχών της κυβέρνησης με τον πρόεδρο. Όλα αυτά λοιπόν, σχηματίζουν μια αρνητική εικόνα ακόμη και σε καλόπιστους κριτές. Και δημιουργούν δεδομένα και «προηγούμενα» που απέχουν πολύ από το προφίλ που επιθυμεί να προσδώσει στην κυβέρνησή του, ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Χωρίς «αν» και σκωπτικές παραποιήσεις.
