Του Παύλου Ξανθούλη
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης ξέρει πού αποσκοπεί στο Κυπριακό και άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας! Το είπε μετά το άτυπο τριμερές δείπνο με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και τον Ερσίν Τατάρ, στη Νέα Υόρκη, διαμηνύοντας ότι «ξέρουμε πού αποσκοπούμε και ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις προς την κατεύθυνση επανέναρξης των συνομιλιών». Στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρός μας, ζήτησε επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, «από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά». Και ο Ερσίν Τατάρ επανέλαβε και ανέλυσε το τουρκικό αφήγημα για δύο χωριστά κράτη, αλλά αυτό δεν μας εξέπληξε, όπως είπε ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μας εξέπληξε. Ούτε ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης ούτε ο Ερσίν Τατάρ, αλλά ούτε ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. Ο Αντόνιο Γκουτέρες ήταν όμως ο μόνος από τους τρεις που μας έδειξε στην πραγματικότητα σε τι μπορούμε να αποσκοπούμε και σε τι μπορούμε να ελπίζουμε. Είπε λοιπόν ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, προς τους άλλους δύο, αυτό που αναφέρει και στην ανακοίνωσή του, για να ακούσουμε κι εμείς οι υπόλοιποι, καλώντας Χριστοδουλίδη και Τατάρ «να εξετάσουν πώς να γεφυρώσουν το χάσμα στις θέσεις τους και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη ώστε να επιτρέψουν μια κινητικότητα που θα οδηγήσει σε μια διευθέτηση». Δηλαδή, τους είπε να βάλουν νερό στο κρασί τους και οι δύο και να «γεφυρώσουν» το χάσμα, μεταξύ διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στο οποίο (σ.σ. ορθώς) εμμένει ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης και τη λύση δύο κρατών, που δηλώνει ότι επιδιώκει ο εγκάθετος της Τουρκίας στα κατεχόμενα. Δεν τους είπε πού να συναντηθούν. Το υπαινίχθηκε. Και όσοι ξέρουν τρία πράγματα για το Κυπριακό, δεν χρειάζονται μεζούρα. Μπορούν να αντιληφθούν εύκολα ποια είναι η «μέση τιμή» μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών.
Η συνομοσπονδία, λοιπόν, φαίνεται να θεωρείται η «γέφυρα» που θα ενώσει τις θέσεις των δύο μερών. Κάτι που εδώ και μερικά χρόνια, φωτογραφίζει ευκρινέστατα το Φόρεϊν Όφις, καθώς θεωρείται ότι εύκολα μπορεί να περαστεί ως επιτυχία και στις δύο πλευρές, διά της εποικοδομητικής ασάφειας. Με τη μια πλευρά να μπορεί να ισχυρίζεται ότι εξασφαλίζει ομοσπονδία, έστω και χαλαρή και την άλλη να υποστηρίζει ότι διασφαλίζει τον στόχο της κυριαρχικής ισότητας.
Όσοι θεωρήσουν ότι μέσα από τη «γεφυροποιητική» τοποθέτησή του, ο γενικός γραμματέας ΟΗΕ έχει διολισθήσει από τους δικούς του όρους εντολής, το συμφωνημένο πλαίσιο, τα ψηφίσματα του Σ.Α. και τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και ότι παραπέμπει σε λύση «εκτός πλαισίου», έχουν προφανέστατα δίκαιο. Και ναι, η θέση που υιοθετεί ο Αντόνιο Γκουτέρες, είναι απαράδεκτη. Ασυζητητί. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην του αναγνωριστεί ότι είναι ο μόνος εκ των τριών του άτυπου δείπνου, που μας έχει δώσει την πραγματική εικόνα των προθέσεων της διεθνούς κοινότητας, για το πού θα μπορούσε να «αποσκοπεί» μια νέα ενδεχόμενη προσπάθεια για λύση του Κυπριακού. Ειλικρινώς και χωρίς περιστροφές.
Κατά συνέπεια, η δήλωση του προέδρου Χριστοδουλίδη μετά το τριμερές άτυπο δείπνο, ότι «ξέρουμε πού αποσκοπούμε», είναι αν μη τι άλλο, παραπλανητική. Διότι, και ο σκοπός και η σκόπευση αποκτούν νόημα μόνο εάν συνοδεύονται από μια ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, για το «πού μπορούμε να φτάσουμε και σε τι μπορούμε να ελπίζουμε».
Όσοι, λοιπόν, μπήκαμε στον κόπο να διαβάσουμε τη δήλωση του Αντόνιο Γκουτέρες, όσο κι αν διαφωνούμε με το περιεχόμενό της, δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι φωτογραφίζει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες κάποιος θα μπορούσε σήμερα να προσβλέπει σε λύση του Κυπριακού. Παράμετροι, οι οποίες δεν μπορούν να προκαλέσουν χαμόγελα, καθώς αφίστανται και των ψηφισμάτων του Σ.Α. και των όρων εντολής του ίδιου του γενικού γραμματέα και ενός πλαισίου λύσης (ΔΔΟ) που είχε χαρακτηριστεί ως η ύστατη υποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Όλα αυτά πάντως δεν εμπόδισαν τον πρόεδρό μας να δηλώσει «χαρούμενος» (!), και να εκφράσει την ελπίδα για θετικές εξελίξεις, διότι όπως είπε, «ξέρουμε πού αποσκοπούμε». Κι έτσι λοιπόν, μπορούμε πλέον να είμαστε ήσυχοι! Διότι όλα τα χειρίζεται ο πρόεδρός μας, ο οποίος λέει ότι ξέρει πού αποσκοπεί. Αν και αποφεύγει να μας πει, πού τελικά μας πηγαίνει.
