Του Παύλου Ξανθούλη
Όταν η δικαστική εξουσία, είναι πραγματικά ανεξάρτητη και δεν «εμβολιάζεται» από πολιτικά παίγνια και μεθοδεύσεις της εκτελεστικής εξουσίας, τότε εκ των πραγμάτων εμπεδώνεται στην κοινωνία των πολιτών ένα αίσθημα ασφάλειας. Και στην Ιταλία, το δικαστικό σώμα αποδεικνύει (και) τις τελευταίες εβδομάδες, πόσο κορυφαίος είναι για τη δημοκρατία ο διαχωρισμός των εξουσιών, του Μοντεσκιέ. Όταν η δικαστική εξουσία επιτελεί απερίσπαστα το λειτούργημα που επιτάσσει το δημοκρατικό πολίτευμα σε ένα κράτος δικαίου, διασφαλίζοντας τόσο την κοινωνία των πολιτών του, όσο και τη δική της ανεξαρτησία.
Κι αυτό κάνει η ιταλική Δικαιοσύνη, η οποία με διαδοχικές αποφάσεις δικαστηρίων έχει αμφισβητήσει ευθέως τη νομιμότητα της συμφωνίας Ιταλίας-Αλβανίας, για αποστολή προσφύγων και μεταναστών σε αλβανικό έδαφος. Τα δικαστήρια της Ιταλίας θεωρούν δικαίως ότι η ιταλο-αλβανική συμφωνία προσκρούει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, καθώς μεταξύ άλλων, προβλέπει επιστροφές προσφύγων και μεταναστών σε χώρες που θεωρούνται μη ασφαλείς, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους.
Αν και το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι πρόβλημα και δη τεραστίων διαστάσεων για όλη την Ε.Ε., περιλαμβανομένης και της Κύπρου, η λύση του δεν μπορεί να είναι ως απόρροια της αγοράς υπηρεσιών από τρίτες χώρες, εν είδει outsourcing. Πετώντας ανθρώπους σε κλειστές δομές που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης και στέλνοντάς τους εν τέλει σε χώρες που δεν είναι ασφαλείς, με κίνδυνο για τη ζωή τους. Τα κενά λοιπόν στη νομιμότητα της ιταλο-αλβανικής συμφωνίας βγάζουν μάτι… διά γυμνού οφθαλμού, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να την υποδεχθεί θετικά ως «καινοτόμα ιδέα», που θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για ανάλογες συμφωνίες με τρίτες χώρες, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Όπως δεν εμπόδισε τον πρόεδρο του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ να συστήσει πίστωση χρόνου, για την εμπέδωση της εν λόγω «καινοτόμου ιδέας».
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η ιταλική Δικαιοσύνη, αποτελεί επί του παρόντος τον μοναδικό θεσμό εντός της Ε.Ε. που κλείνει τον δρόμο σε μια συμφωνία, η οποία δεν είναι απλώς παράνομη και αμφιλεγόμενης ηθικής. Αλλά, αποτελεί το σημείο αναφοράς, συνεννόησης και συντονισμού της Δεξιάς με την Ακροδεξιά, προς την κατεύθυνση της οποίας μετακινείται με σταθερά βήματα όλο το ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ιταλική Δικαιοσύνη, αν και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην τήρηση της νομοθεσίας, έχει μπει στο στόχαστρο και δέχεται πυρά, από το δίδυμο της πρωθυπουργού της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι, που στοχεύουν εμφανώς στην αποδόμησή της.
Η Τζόρτζια Μελόνι βρίσκεται άλλωστε σε τροχιά επιβολής τόσο μιας γενικά σκληρότερης ευρωπαϊκής ατζέντας στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, κάτι που επιδιώκουν το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας που φιλοδοξεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας, αλλά και η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση Μπαρνιέ στη Γαλλία, ενώ στην ίδια γραμμή «έχει περάσει» και η πρόεδρος της Κομισιόν. Όσο και στην επιβολή κανονικοποίησης των Ευρωπαίων Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, ενός ακροδεξιού πόλου στην Ευρωβουλή, ο οποίος επιδιώκεται να καταστεί «μέρος του συστήματος», διά της ανάθεσης από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ρόλου εκτελεστικού αντιπροέδρου της Κομισιόν στον στενό συνεργάτη της Μελόνι, Raffaele Fitto (ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων των ακροάσεων που εκκρεμούν).
Όλα αυτά μου θυμίζουν ένα παλιό φλερτ που είχε καταλήξει σε γάμο, μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Βρετανών ακραίων συντηρητικών, «Ευρωπαίων Δημοκρατών», οι οποίοι είχαν «συστεγασθεί» και ως αποτέλεσμα, το ΕΛΚ μετονομάστηκε για ένα διάστημα, σε ΕΛΚ-Ε.Δ. Αν και σήμερα δεν τίθεται θέμα συνένωσης του ΕΛΚ και των Ευρωπαίων Συντηρητικών της Τζόρτζια Μελόνι, το φλερτ των «δύο» υφίσταται. Το ίδιο και ο συντονισμός και η συνεργασία. Κατά συνέπεια, εύλογα κάποιος θα μπορούσε να κάνει ανάλογους συνειρμούς, για μια μελλοντική «συστέγαση», την οποία υπάρχουν κύκλοι που οραματίζονται, παραπέμποντας σε μια «μεγάλη Δεξιά», η οποία θα έφερνε κάτω από την ίδια στέγη και τον ΔΗΣΥ και το ΕΛΑΜ, στις Βρυξέλλες.
Σε όλα αυτά, το μόνο που θα μπορούσα να «αναφωνήσω» είναι «Je suis Italien»*! Στηρίζοντας την ιταλική Δικαιοσύνη (και τη Σκουάντρα Ατζούρα).
*«Δανεισμένο» από το Je suis Charlie του Joachim Roncin, που υιοθετήθηκε από τους υποστηρικτές της ελευθερίας της έκφρασης και του Τύπου μετά την επίθεση της 7ης Ιανουαρίου 2015, στην οποία έχασαν τη ζωή τους 12 άνθρωποι, στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας, Charlie Hebdo.
