Του Παύλου Ξανθούλη
Η πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου, χαρακτήρισε ως «πολιτικά οξύμωρο» αυτό που συνέβαινε για δύο χρόνια, δηλαδή τη συμμετοχή στελεχών του κόμματος στην κυβέρνηση, προς την οποία η Πινδάρου ασκεί «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Κι έτσι, όπως μας είπε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ, τα στελέχη αυτά έθεσαν εαυτούς εκτός κόμματος, δεδομένων των πολιτικών τους επιλογών, εξηγώντας ότι με την απόφαση των διαγραφών λύθηκε μια «πολιτική παραδοξότητα, η οποία θόλωνε τα πολιτικά μηνύματα του κόμματός μας» (Τρίτο ΡΙΚ).
Η κα Αννίτα Δημητρίου θεωρεί λοιπόν ότι με τη διαγραφή των στελεχών του ΔΗΣΥ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, διέρρηξε τον κύκλο μιας «πολιτικά οξύμωρης» κατάστασης, που «θόλωνε τα πολιτικά μηνύματα» του ΔΗΣΥ. Και άρα, με βάση αυτά που ισχυρίζεται η κα Δημητρίου, ο ΔΗΣΥ πλέει πλέον σε πολιτικά ορθόδοξα νερά, χωρίς παλινδρομήσεις. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι ισχυρισμοί της προέδρου του ΔΗΣΥ δεν σχηματίζουν ένα ειλικρινές πορτρέτο της επικρατούσας κατάστασης. Καθώς, η πολιτική συμπεριφορά της ίδιας της κας Αννίτας Δημητρίου δεν διαφέρει ουδόλως από τη συμπεριφορά των στελεχών που έχουν διαγραφεί και αντανακλά ύψιστο πολιτικό παραδοξολόγημα, καταγράφοντας μοναδικότητα αλληλοαναιρούμενης πολιτικής συμπεριφοράς σε όλη την Ε.Ε. Αυτή λοιπόν η μοναδικότητα έγκειται στο αναντίλεκτο γεγονός της πολιτικής συμβίωσης του ΔΗΣΥ και του προέδρου Χριστοδουλίδη, στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ).
Άρα, τι σόι αντιπολίτευση ασκεί σε μια κυβέρνηση ένα κόμμα που συμβιοί στον ίδιο πολιτικό χώρο με τον πρόεδρο της εν λόγω κυβέρνησης; Μπορεί αλήθεια κάποιος να φανταστεί τον Μητσοτάκη στην Ελλάδα ή τον Μερτς στη Γερμανία να συγκατατίθενται στη συμμετοχή των πολιτικών τους αντιπάλων στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά την ίδια ώρα να διαγράφουν μια χούφτα στελέχη γιατί συνεργάζονται με αυτούς, με τους οποίους οι ίδιοι αποφάσισαν να συμβιώσουν στην Ε.Ε.;
Υπάρχει αλήθεια μεγαλύτερη πολιτική παραδοξότητα από αυτήν στην οποία έχει συρθεί η ηγεσία του ΔΗΣΥ, υπό την κα Αννίτα Δημητρίου, επιτρέποντας σε μια κυβέρνηση την οποία (σ.σ. υποτίθεται ότι) αντιπολιτεύεται, να συμμετάσχει στην ισχυρότερη πολιτική οικογένεια της Ε.Ε.; Εκχωρώντας βήμα, ρόλο και λόγο στον Νίκο Χριστοδουλίδη, κάτι καταφανώς πολύ σημαντικότερο, από την εικόνα που σχημάτιζε η συμμετοχή μερικών στελεχών του ΔΗΣΥ στην εν λόγω κυβέρνηση.
Εάν λοιπόν η κα Δημητρίου θεωρεί ότι η συμπεριφορά των εν λόγω στελεχών του ΔΗΣΥ ήταν πολιτικά οξύμωρη και γι’ αυτό διαγράφηκαν, ποια μέτρα θα πρέπει να επιφυλάξει αναλογικά για την ίδια την ηγεσία του κόμματος, περιλαμβανομένου και του εαυτού της, που έχουν συναινέσει στη συμμετοχή του Νίκου Χριστοδουλίδη στο ΕΛΚ; Υπάρχει πρόνοια αυτοδιαγραφών στον ΔΗΣΥ; Άλλωστε, το πολιτικά οξύμωρο και η πολιτική παραδοξότητα της άσκησης αντιπολίτευσης ενός κόμματος σε μια κυβέρνηση στο εσωτερικό και της συμβίωσης του ίδιου κόμματος με την εν λόγω κυβέρνηση στην Ε.Ε., εκεί που λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις, είναι τρισχειρότερο από αυτό που αποδόθηκε σε μερικά στελέχη του ΔΗΣΥ, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός κόμματος.
Και δεν υποστηρίζω ότι θα έπρεπε να παραμείνουν στον ΔΗΣΥ. Αυτό όμως που λέω, είναι ότι εάν ο ΔΗΣΥ αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα αντιπολίτευσης, δεν είναι δυνατόν να διαγράφει μερικά στελέχη γιατί συμμετείχαν στην εν λόγω κυβέρνηση, ενώ η ίδια η ηγεσία του κόμματος, να εμμένει στην εκχώρηση βήματος, λόγου και ρόλου στον πρόεδρο της κυβέρνησης, (που υποτίθεται ότι αντιπολιτεύεται), στη μεγαλύτερη πολιτική οικογένεια της Ε.Ε. και τον ισχυρότερο πόλο παραγωγής πολιτικής στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Κατά συνέπεια, η επιτομή της πολιτικά οξύμωρης συμπεριφοράς και της παραδοξότητας, είναι η ίδια η στάση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ και της κας Αννίτας Δημητρίου. Η οποία προφανώς και έχει κληρονομήσει από τον προκάτοχό της, Αβέρωφ Νεοφύτου, την έγκριση της πολιτικής συμβίωσης του Δημοκρατικού Συναγερμού με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, στο ΕΛΚ. Κάτι όμως που έχει ανεχθεί και απλώς κρύβει κάτω από το χαλί.
Εάν λοιπόν η κα Αννίτα Δημητρίου επιφυλάσσει πραγματικά ρόλο αντιπολίτευσης στον ΔΗΣΥ, τότε οφείλει να κάνει πραγματικές τομές, αρχίζοντας από τη σχέση της εγκεκριμένης, από την ίδια, συστέγασης και συμβίωσης ΔΗΣΥ-Χριστοδουλίδη, υπό την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (με τις ευλογίες του προέδρου του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ). Γιατί αυτό αποτελεί πανευρωπαϊκή πατέντα παραδοξότητας, που ανάλογή της δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε.
xanthoulis.pavlos@gmail.com
