Του Παύλου Ξανθούλη
Ο απολιτικός ή απολιτίκ είναι σύμφωνα με το βικιλεξικό αυτός που δεν ενδιαφέρεται ή δεν ασχολείται με την πολιτική. Ή κάποιος, θα έλεγα, που ακόμη και εάν θεωρεί ότι ασχολείται με την πολιτική, έχει τόσα κενά και τέτοιες εγγενείς αδυναμίες, ώστε καθίσταται απολιτικός. Εκ των πραγμάτων απολιτικός. Όλα αυτά τα χρόνια από το 1976, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, τον οποίο κάποιοι θυμόμαστε στο «εντευκτήριο», Στασάνδρου και Αγίας Ελένης, είχε το προνόμιο να επικοινωνεί έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο, μακριά από την έννοια του απολιτίκ. Λόγο τον οποίο άρθρωναν βαριά ονόματα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Αλέκος Μαρκίδης, ο Λεόντιος Ιεροδιακόνου και μετέπειτα ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Γιαννάκης Κασουλίδης, μετέδιδαν το ειδικό αυτό βάρος του λόγου τους όταν μιλούσαν τότε στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Και είτε συμφωνούσες, είτε διαφωνούσες μαζί τους, δεν μπορούσες παρά να αναγνωρίσεις το ειδικό βάρος των τοποθετήσεών τους. Ο ΔΗΣΥ διέθετε λοιπόν ηγετικά στελέχη που είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, ότι μπορούσαν να αρθρώσουν βαρύ πολιτικό λόγο, κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και στον Αβέρωφ Νεοφύτου, σε θέματα εσωτερικής πολιτικής και οικονομίας.
Αυτή ενδεχομένως ήταν η απαίτηση των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ. Τα δεδομένα όμως αλλάζουν. Και η ουσία, τείνει να υποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από την εικόνα και την επικοινωνιακή πολιτική, προκειμένου προφανώς, να καλυφθούν κενά και ουσιαστικές αδυναμίες.
Σήμερα, διεκδικητές της προεδρίας, του ΔΗΣΥ, του κόμματος του Γλαύκου Κληρίδη, είναι η Αννίτα Δημητρίου και ο Δημήτρης Δημητρίου. Έχουν και οι δύο ισχυρή εικόνα, αλλά υπολείπονται του ειδικού βάρους του λόγου των προκατόχων τους. Αν θυμάμαι κάτι από τον Δημήτρη Δημητρίου, είναι η αδυναμία στη ροή του λόγου του, κάτι πάντως που δεν εμπόδισε τον Αβέρωφ Νεοφύτου να τον διορίσει ως εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος και να του εμπιστευθεί το νευραλγικό πόστο της επικοινωνίας. Επί της ουσίας, συγκρατώ ότι ο τέως εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ και σημερινός διεκδικητής της προεδρίας του κόμματος είχε δηλώσει στο ΡΙΚ ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, «είναι η πρώτη εισβολή με στρατιωτικά μέσα, η πρώτη παραβίαση συνόρων που γίνεται μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα σκέφτονταν ο Γλαύκος Κληρίδης ή ο Αλέκος Μαρκίδης αν γνώριζαν ότι ο σημερινός διεκδικητής της προεδρίας του ΔΗΣΥ, διέγραψε την τουρκική εισβολή του 1974. Και πόση ικανοποίηση θα αισθανόταν αντίστοιχα η Άγκυρα, για την απενοχοποίησή της.
Όμως, και το ειδικό βάρος του πολιτικού λόγου της προέδρου της Βουλής Αννίτας Δημητρίου, δεν διαφέρει από αυτό του Δημήτρη Δημητρίου. Η υποψήφια για την προεδρία του ΔΗΣΥ, που όλοι θυμούνται πως βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο το 2016, αναρριχήθηκε εν συνεχεία στην προεδρία της Βουλής με τα γνωστά μαγειρέματα του Αβέρωφ Νεοφύτου και με τις ψήφους και του ΕΛΑΜ, αν και όπως είπε, δεν χρωστάει τίποτα στο εν λόγω κόμμα. Τώρα προσβλέπει και στην προεδρία του ΔΗΣΥ, ζητώντας μάλιστα από όλους τους άλλους διεκδικητές να αποσυρθούν, με πρόσχημα την «ενότητα». Δημιουργώντας μια εικόνα που όσο κομψά κι αν το θέσουμε, δεν είναι ιδίωμα δημοκρατίας. Αυτό που επί της ουσίας κάποιος μπορεί να συγκρατήσει από τις πολιτικές της τοποθετήσεις, είναι η δημόσια έκφραση ευχαριστίας προς το Λονδίνο για «τη διαχρονική στήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου, στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος». Τοποθέτηση, η οποία έγινε, ενώ η Βρετανία έβαζε τρικλοποδιές στη Λευκωσία όχι μόνο για το ζήτημα της Αμμοχώστου, αλλά και για αυτή τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, ρίχνοντας νερό στον μύλο της Τουρκίας για τη λύση δύο κρατών. Άγνωστο πώς και γιατί, η Αννίτα Δημητρίου, αν και πρόεδρος της Βουλής, φερόταν να αγνοούσε τις μεθοδεύσεις του Λονδίνου. Εάν βεβαίως τις γνώριζε και παρόλα αυτά έδωσε συγχαρητήρια στη Βρετανία, τότε η όποια κριτική θα πρέπει να κινηθεί σε άλλο επίπεδο.
Σε κάθε περίπτωση, κοινό χαρακτηριστικό και των δύο υποψηφίων για την προεδρία του ΔΗΣΥ, είναι η εύνοια που απόλαυσαν από τον Αβέρωφ Νεοφύτου, χωρίς τον οποίο δεν θα βρίσκονταν σήμερα στο πολιτικό σκηνικό. Ούτε βεβαίως θα διεκδικούσαν την προεδρία του κόμματος του Γλαύκου Κληρίδη, τον οποίο επικαλούνται, με κάθε ευκαιρία, χωρίς πάντως να είναι σε θέση να προσεγγίσουν καν το ειδικό βάρος του πολιτικού του λόγου. Καλή σας ψήφο!
