Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Ποιο είναι το ζητούμενο; Να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι για μια-δυο μέρες ή να υπάρχει όλον το χρόνο;». Αυτό μου ειπώθηκε από άνθρωπο των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας (ΥΚΕ), όταν ζήτησα να μάθω περισσότερα σχετικά με την υπόθεση της Δρομολαξιάς και την κακοποίηση πέντε παιδιών. Δυστυχώς για ακόμη μία φορά πέσαμε από τα σύννεφα… για ακόμη μία φορά η κοινή γνώμη και η τοπική κοινωνία έμεινε ενεή και κανείς ποτέ δεν ήξερε τι συμβαίνει.
Και σκέφτομαι ότι αυτή η περίπτωση έχει πολλές ομοιότητες με την τραγική υπόθεση του Στυλιανού, το 2019, και από τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά, και δόθηκαν υποσχέσεις. Και η αλήθεια είναι πως και η Ζέτα Αιμιλιανίδου, ως υπουργός Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και αργότερα η Αναστασία Ανθούση ως υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας, είχαν αρχίσει να δουλεύουν εντατικά για την αναδιάρθρωση των ΥΚΕ. Άκουγαν τους λειτουργούς και πολλές φορές υπερπηδούσαν ανυπέρβλητα εμπόδια που έμπαιναν από μέσα, εξ οικείων τα βέλη, αλλά και οι δύο έδειχναν αποφασισμένες να τα ξεπεράσουν… Μετά άλλαξαν όλα και τα μικροβασίλεια στις ΥΚΕ κατίσχυσαν κάθε πολιτικής απόφασης ή διάθεσης για δομικές αλλαγές και σταδιακή θεραπεία των χρόνιων προβλημάτων των Υπηρεσιών, και συν τω χρόνω οι λειτουργοί κατέληξαν να απασχολούνται με τα επιδόματα, με το Ελάχιστο Εγγυημένο Επίδομα (ΕΕΕ), με τις ενστάσεις στις αιτήσεις ΕΕΕ και τα περιστατικά να τρέχουν, χωρίς να αξιολογούνται.
Να πούμε πως η συγκεκριμένη οικογένεια παρακολουθείτο από τις ΥΚΕ εδώ και έξι χρόνια περίπου, από το 2018, και παρ’ όλα αυτά έπρεπε να περάσουν χρόνια για να μάθουμε τι συνέβαινε σε εκείνο το υποστατικό. Και το ερώτημα είναι ποιος δεν έκανε όπως πρέπει τη δουλειά του. Ο/η λειτουργός που ανέλαβε το περιστατικό, εν συνόλω οι ΥΚΕ και η διοίκησή τους, οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Εργασίας διαχρονικά, οι επικεφαλής του υφυπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας; Απάντηση σίγουρη δεν υπάρχει. Φταίνε όλοι σε όλα; Θα πρέπει να επιμεριστεί η ευθύνη αναλογικά, βέβαια… Φυσικά, ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στην αθέατη Κύπρο. Ουδείς στη διοίκηση των ΥΚΕ και στο υφυπουργείο σήμερα σκέφτεται αν υπάρχουν και αν αξιοποιούνται εργαλεία αξιολόγησης κάθε υπόθεσης, απλώς συνεχώς αγοράζονται υπηρεσίες από εξωτερικούς συνεργάτες, και δίνονται υπηρεσίες σε μη κυβερνητικούς οργανισμούς, χωρίς κανέναν έλεγχο και εποπτεία. Πού έχουν πάει τα 48.000.000 ευρώ που έχουν δοθεί για την περίφημη αναδιάρθρωση των ΥΚΕ από το 2009, οι οποίες λειτουργούν με όρους προ της Ανεξαρτησίας, με το αγγλικό πρότυπο; Γιατί μετά από τόσα χρήματα ακόμα οι ΥΚΕ δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως μία σύγχρονη υπηρεσία. Φυσικά και δεν ισχυρίζομαι ότι είναι δυνατόν να εξαλειφθεί κάθε κοινωνική δυσλειτουργία, αλλά αξίζει να το προσπαθήσει αυτή η χώρα, και οι πολιτικοί προϊστάμενοι του υφυπουργείου Πρόνοιας και των ΥΚΕ να καταλάβουν επιτέλους πως έχουν στα χέρια τους ζωές, ζωές πολλές φορές καταραμένες, που αναζητούν μια χαραμάδα ελπίδας και μία τρίχα για να πιαστούν και να βγουν από τον βούρκο τους. Και μη νομίζουμε πως δεν υπάρχουν άλλες παρόμοιες υποθέσεις, υπάρχουν και απλώς περιμένουμε πότε θα σκάσει το απόστημα.
Οι ΥΚΕ, με ευθύνη και της διοίκησής των, έχουν καταλήξει να είναι μία υπηρεσία χωρίς επιστημονικό προσανατολισμό, που στερείται επιστημονικών εργαλείων, με λειτουργούς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους, και όχι γιατί είναι ανίκανοι, αλλά γιατί έχουν τα χέρια τους δεμένα, ή απασχολούνται με οτιδήποτε άλλο. Μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν και οι λειτουργοί εκείνοι που δεν χολοσκάνε, και είναι ανεπαρκείς, αλλά ακόμα και αυτούς τους ανεπαρκείς ουδείς ελέγχει. Και επαναλαμβάνω ό,τι είχα γράψει το 2019 «Εν κατακλείδι, κυρία υπουργέ, [σ.σ. σήμερα υφυπουργέ], δεν αρκεί να είστε αποτελεσματική στην πληρωμή επιδομάτων, αλλά να προνοείτε για την ευημερία και εκείνων ακόμη των “καταραμένων” της κοινωνίας, αλλά και των αθώων που βρίσκονται γύρω τους. Επίσης, κυρία Κυρατζή, επιτέλους, αντιληφθείτε τη νευραλγικότητα της θέσης σας, και αν δεν μπορείτε, απλώς παραιτηθείτε».
