Του Σταύρου Χριστοδούλου
Αξίζει να δείτε τα βίντεο της διαμαρτυρίας των κυνηγών. Πρόκειται για μια περίπτωση άλλωστε όπου η εικόνα υπερτερεί συντριπτικά του περιεχομένου. Γιατί πολύ πιο σημαντικό από το τι λένε ή τι διεκδικούν είναι το ύφος τους. Ένα κράμα θράσους, μαγκιάς, τσαμπουκά και χλεύης προς κάθε έννοια νομιμότητας. Είναι το ύφος αυτού που καπνίζει σε απαγορευμένους χώρους, που κτυπάει το χέρι στο τραπέζι γιατί έτσι έμαθε ν’ ακούγεται, που κάνει το κέφι του χωρίς να τον νοιάζει ποια επίπτωση θα έχει στον διπλανό του. Με αυτούς συνομίλησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτή τη χυδαιότητα νομιμοποίησε, όταν τους απάντησε το τηλέφωνο και υποσχέθηκε να τους δει στο Προεδρικό. Το ότι ανέθεσε τελικά στον Κωνσταντίνο Ιωάννου να τους συναντήσει οφείλεται στη γενική κατακραυγή και τις πολιτικές διαστάσεις που πήρε το θέμα. Αν και προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί ο υπουργός δέχτηκε την αντιπροσωπεία τους στο Προεδρικό και όχι στο υπουργείο του. Αυτό όμως μοιάζει με παρωνυχίδα μπροστά στην ουσία του θέματος, η οποία είναι βεβαίως πολιτική, αλλά είναι και πολιτισμική.
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, τα λεγόμενα «πολιτικά». Με πρώτο τον ρόλο της αστυνομίας, η οποία εξαντλεί τις ευαισθησίες της για την υπεράσπιση της δημόσιας τάξης σε κάποιους που διαδηλώνουν ειρηνικά με πανό, όπως π.χ. οι Τάττης και Καραχάν στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου ή που χρησιμοποιεί τον Αίαντα τραυματίζοντας δημοκρατικούς πολίτες, για να θυμηθούμε την περίπτωση της Αναστασίας Δημητριάδου. Όταν όμως οι κύριοι κυνηγοί έκλεισαν και τις τέσσερις λωρίδες του αυτοκινητόδρομου, προκαλώντας κυκλοφοριακό χάος, η αστυνομία παρέμεινε απαθής. Ούτε τα αναμμένα κάρβουνα με τις σούβλες την κινητοποίησαν, ούτε η επίδειξη δύναμης την άγγιξε. Κανονικός εξευτελισμός. Το επιστέγασμα των άθλιων πολιτικών χειρισμών ήταν η κατευναστική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προσωπικά. Το τονίζουμε αυτό, καθώς η δική του προσωπική παρέμβαση νομιμοποίησε την ανομία, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία ότι στη χώρα μας επικρατεί ο νόμος του τσαμπουκά.
Μέρος του πολιτικού κεφαλαίου είναι βεβαίως και τα αιτήματα των κυνηγών. Τα καταγράφουμε γιατί οφείλουμε να γνωρίζουμε την «ατζέντα» που ανάγκασε τον πρώτο πολίτη της χώρας να υποκύψει στον απροκάλυπτο εκβιασμό. Πέντε είναι τα βασικά αιτήματα (αντιγράφω από σχετικό ρεπορτάζ): 1. Παραχώρηση περισσότερων περιοχών εκπαίδευσης κυνηγετικών σκύλων κατά την περίοδο αναπαραγωγής της άγριας πανίδας. 2. Θέσπιση νομοθετικού πλαισίου με αυστηρές ποινές για τη λαθροθηρία και εφαρμογή διαδικασίας αυτόφωρου. 3. Θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για τη ρύθμιση της ελεύθερης εκτροφής και ελεύθερης εμπορίας λαγών. 4. Θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για τον καθορισμό της έναρξης κυνηγίου της φάσας και του ενδημικού θηράματος. 5. Θέσπιση νομοθετικού πλαισίου σε σχέση με την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών πάρκων σε κρατική γη. Επικαλούμαι την κοινή λογική για να ερωτήσω: Είναι κάποιο από αυτά τα αιτήματα τόσο σοβαρό ώστε να προκαλέσει την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας; Αν ναι, τότε πώς πρέπει να αξιολογηθούν τα ανοιχτά μέτωπα της υγείας ή της παιδείας; Επιπλέον, ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν (ή να κλείσουν) όσοι διεκδικούν για τον κλάδο τους ώστε να έχουν την προσοχή της εκτελεστικής εξουσίας; Εδώ κλείνει το πολιτικό κεφάλαιο για να εστιάσουμε στο πιο σημαντικό: την πολιτισμική διάσταση αυτής της θλιβερής ιστορίας.
Η διαμαρτυρία των κυνηγών, με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που αναφέραμε πιο πάνω, αναδεικνύει τη μεγαλύτερη παθογένεια της κυπριακής κοινωνίας: την ηθική απαξίωση του κράτους δικαίου. Μια αντίληψη που αντιμετωπίζει το κράτος σαν ξέφραγο αμπέλι, που ευνοεί τον ατομικισμό και αποθεώνει τη φτήνια σε όλα τα επίπεδα. Πρόκειται για μια νέα κουλτούρα που ανθεί στις αρένες των social media, που εκτρέφει τον ακατέργαστο θυμό και προωθεί απολίτικα μοντέλα τύπου Φειδία. Η λεγόμενη «χρεοκοπία του κομματικού και πολιτικού κατεστημένου» αποδεικνύεται εντέλει η λεωφόρος απ’ όπου εφορμούν οι ορδές των «αγανακτισμένων». Αυτό το «κοινωνικό σύμπτωμα» νομιμοποίησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε μία από τις πιο ατυχείς στιγμές της διετούς διακυβέρνησής του. Και κάπως έτσι, παρακολουθήσαμε άναυδοι και αμήχανοι τον διασυρμό ενός (σχεδόν) κανονικού κράτους.
