Της Ελένης Ξένου
Κανένα πρόβλημα δεν είδε η κυβέρνηση στον χειρισμό της διαμαρτυρίας των κυνηγών και συγκεκριμένα στο αδιανόητο τηλεφώνημα του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τον πρόεδρο του ΚΕΚΚ. Η «παρέμβαση του Προέδρου ήταν με στόχο να αποκλιμακωθεί η κατάσταση» είπε και ελάλησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος την επομένη του μεγάλου φιάσκου. Και ενώ βλέπαμε εμβρόντητοι να κυκλοφορεί το βίντεο με τον κ. Προδρόμου (πρόεδρο του ΚΕΚΚ) να συνομιλεί τηλεφωνικώς με τον Πρόεδρο της χώρας, η θέση της κυβέρνησης διά στόματος του κ. Λετυμπιώτη ήταν πως αυτό το τηλεφώνημα –το οποίο άφησε τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη με το στόμα ανοιχτό– ήταν σωτήριο προς όφελος των καταταλαιπωρημένων πολιτών. Και μάλιστα με προσωπική παρέμβαση του από μηχανής θεού-Προέδρου. Και όποιου του πέρασε από το μυαλό πως μια τέτοια κίνηση προσβάλλει και συνάμα υποβιβάζει τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε κρίνεται ακατάλληλος να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της εν λόγω σωτήριας παρέμβασης.
Με πιο απλά λόγια, αποφασίζουν μια καλή πρωία οι κυνηγοί να κλείσουν και τις τέσσερις λωρίδες του αυτοκινητόδρομου και μάλιστα μέρα Κυριακή, διακηρύσσοντας με μπόλικο θράσος πως δεν θα το διαλύσουν, αν δεν μιλήσουν με τον Πρόεδρο της χώρας και ο Πρόεδρος της χώρας αντί να τους διαμηνύσει μέσω κάποιου κυβερνητικού αξιωματούχου (υπουργού, διευθυντή του γραφείου του, ή άλλων) και όχι με δική του τηλεφωνική παρέμβαση –λες και πρόκειται για ιστορίες του καφενέ– πως δεν πρόκειται να συνομιλήσει με κανένα που ετσιθελικά ταλαιπωρεί ένα σωρό πολίτες, επιλέγει αντ’ αυτού την τηλεφωνική παρέμβαση την οποία θεωρεί μάλιστα και σωτήρια. Με άλλα λόγια, αφήνει να νοηθεί –εκούσια ή ακούσια– πως ευτυχώς που παρενέβη ο ίδιος προσωπικά, αλλιώς δεν θα λυνόταν τόσο άμεσα αυτό το καθόλα προβληματικό συμβάν και έτσι εν μέρει οι ταλαιπωρημένοι πολίτες θα πρέπει να αισθάνονται ευγνώμονες που έχουν έναν τέτοιο Πρόεδρο, ο οποίος κάνει σωτήριες παρεμβάσεις δρώντας σαν από μηχανής θεός.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως, μιας κανονικής χώρας δεν είναι μ’ αυτό τον τρόπο που προστατεύει τους πολίτες του, αλλά παραμένοντας στο ύψος του θεσμού που εκπροσωπεί, εμπνέοντας σεβασμό προς αυτό τον θεσμό και όχι συρρικνώνοντάς τον σε τηλεφωνικά αλισβερίσια, λες και οι θεσμοί είναι ρούχο που κόβεται και ράβεται στα μέτρα του εκάστοτε Προέδρου. Και αν αυτό δεν είναι κατανοητό, ότι δηλαδή τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τους θεσμούς του κράτους οφείλουν να βρουν τρόπους να προσδώσουν σε αυτούς τους θεσμούς τη χαμένη τους αξία, ώστε οι πολίτες να τους εμπιστευτούν ξανά, τότε τα περιστατικά των «σωτήριων» παρεμβάσεων και των από μηχανής θεών-πολιτικών θα πληθαίνουν, αφήνοντάς μας σε μια πολιτική στασιμότητα ή και οπισθοδρόμηση. Εκείνο, ωστόσο, που δικαιωματικά απαιτεί και αναμένει ο σκεπτόμενος πολίτης, ο οποίος βλέπει ένα τσούρμο κυνηγούς να κλείνουν τον αυτοκινητόδρομο μέρα Κυριακή επειδή έτσι τους κάπνισε, ανάβοντας μάλιστα με απύθμενο θράσος μέχρι και φουκούδες, δεν είναι τη «σωτήρια» παρέμβαση του Προέδρου της χώρας αλλά απαντήσεις από την κυβέρνηση και την αστυνομία σε εύλογα ερωτήματα που αφορούν στο ποιος ευθύνεται για τη δημιουργία αυτού του μπάχαλου και στο ποιος είναι τελικά σε θέση να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία αυτού του κράτους χωρίς να πέφτει σε ένα σωρό ακατανόητες αντιφάσεις, οι οποίες μόνο περαιτέρω ανησυχία και δυσπιστία προκαλούν. Και όταν τέλος ακούς τον κ. Προδρόμου (πρόεδρο του ΚΕΚΚ) να λέει χαλαρά στην κ. Βρεττού «έστειλα πρώτος μήνυμα στον Πρόεδρο για να του πω ότι μεταβαίνουμε στο σημείο και ότι ο κόσμος ξεπερνά τις έξι χιλιάδες», τότε διερωτάσαι σε ποια ακριβώς διαδρομή χάσαμε τη λογική σ’ αυτή τη χώρα.
Και όταν η κ. Βρεττού ρωτά «έχετε δηλαδή το κινητό του Προέδρου;» και ο κ. Προδρόμου με την ίδια χαλαρότητα απαντά «ναι, βέβαια το έχω, γιατί τον στηρίξαμε στις εκλογές», τότε αναπόφευκτα διερωτάσαι ποιος θέλει τελικά να «σώσει» ποιον και γιατί.
