Του Παναγιώτη Καπαρή
«Πωλούν και την ψυχή τους στον διάβολο, πατούν επί πτωμάτων, ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες… για να αποκτήσουν εξουσίες και για να τους δείξει η τηλεόραση»… ήταν οι κουβέντες σοφών παππούδων στους καφενέδες, λες και γνώριζαν το έργο «Δρ Φάουστ», το περίφημο θεατρικό του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα Γιόχαν φον Γκαίτε. Είναι να απορεί κανείς γιατί γίνεται τόσος θόρυβος και τόσες δικαστικές μάχες για τις πολλαπλές συντάξεις των πρώην και νυν αξιωματούχων του κράτους, λες και οι άνθρωποι περιμένουν τις συντάξεις για να ζήσουν. Δεν τους αρκεί η δόξα, δεν τους αρκούν οι δωρεάν μετακινήσεις, δεν τους αρκούν τα ατέλειωτα αφορολόγητα έξοδα παραστάσεως, χωρίς έλεγχο, και θέλουν και άλλα; Τι θα τα κάνουν άραγε; Θα τα πάρουν μαζί τους, στον άλλο κόσμο;
Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και καθόλου νομικό. Απλώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε ένα Υπουργικό Συμβούλιο, να πει στους υπουργούς και τους άλλους διορισμένους αξιωματούχους να διαλέξουν. Είτε το αξίωμα με τους μισθούς είτε τις συντάξεις. Σίγουρα κανένας δεν θα διάλεγε τις συντάξεις, αλλά όλοι θα θέλουν το αξίωμα. Τώρα να κρύβονται όλοι πίσω από το Σύνταγμα και τους Νόμους, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία. Και το άλλο, το πιο προκλητικό. Χάθηκαν οι νέοι και ικανοί άνθρωποι και θα πρέπει να επιλέγονται συνταξιούχοι για να διορίζονται σε αξιώματα; Όπως γράφει και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «Ούτε βάζουν νέο κρασί σε παλιά ασκιά· ειδάλλως, σχίζονται τα ασκιά, και το κρασί χύνεται, και τα ασκιά χαλούν· αλλά, βάζουν νέο κρασί σε καινούργια ασκιά...». Ο λαός ψήφισε Νίκο Χριστοδουλίδη, γιατί είναι νέος και έχει αντοχές και σίγουρα δεν κουβαλά πολλαπλές «ασθένειες». Οι αναντικατάστατοι είναι μόνο στα νεκροταφεία, όπως λέει ο φτωχόκοσμος.
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (Πλούσιοι κατάντησαν στη φτώχεια και πείνασαν, όσοι όμως ζήτησαν με πόθο τον Κύριο και στήριξαν σ’ Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό), γράφει ο Δαυίδ στον 33ο ψαλμό. Και στον 89ο ψαλμό γράφει: «Όλες οι μέρες των ετών της ζωής μας ανέρχονται περίπου σε εβδομήκοντα έτη. Εάν δε κανείς έχη ισχυράν κράσιν ημπορεί να φθάση εις τα ογδοήκοντα έτη. Τα πέραν τούτων είναι κόπος και ταλαιπωρία. Διότι λόγω του γήρατος επέρχεται σιγά-σιγά η κατάπτωσις των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων και ταλαιπωρούμεθα.» Τόσο ωραία τα έγραψε ο Δαυίδ και από τότε μέχρι σήμερα, ούτε γιατροί, ούτε φιλόσοφοι, ούτε Δεσποτάδες, ούτε βασιλιάδες, ούτε κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την ανθρώπινη φύση.
Οι τραγικές ιστορίες διεφθαρμένων αξιωματούχων του κράτους δεν έχουν τελειωμό. Και παρόλο το γεγονός ότι κανένας δεν τολμά να μιλήσει δημοσίως, όλοι τα λένε στα καφενεία με τη μορφή ανεκδότων, με πολλές «γαρνιτούρες». Από ερωτικές περιπέτειες και την πληρωμή να καταβάλλει ο φορολογούμενος πολίτης, μέχρι περίεργα ταξίδια, τάχα για προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Κάποτε, λέγεται, ένας υπουργός, ο οποίος ήξερε το δρομολόγιο μέχρι την Αθήνα, όταν κάθισε στον «θρόνο» ζητούσε συνεχώς από πρέσβεις προσκλήσεις για να επισκεφθεί τη χώρα τους. Έκανε διάφορα ταξιδάκια, συνοδεία υπηρεσιακών, αλλά όταν τον πήραν χαμπάρι, δεν έβρισκε τρύπα να χωθεί.
Άλλος δημιούργησε λογαριασμό πολλών εκατομμυρίων στην Ελβετία. Ωστόσο δεν το είπε, ούτε στα παιδιά ούτε στη γυναίκα του. Όταν ξαφνικά πέθανε, βρήκαν τα χαρτιά και θέλησαν να πάρουν τις καταθέσεις. Αλλά ούτε σεντ δεν πήραν, αφού ο πονηρός ή σοφός νόμος της Ελβετίας λέει ότι δικαιούνται τις καταθέσεις μόνο όσοι είναι γραμμένοι στους λογαριασμούς. Τα χρήματα έκαναν φτερά, όπως και η ψυχή του αξιοσέβαστου ανθρώπου. Άλλος είχε μανία με ακίνητα. Πέθανε και τότε ξεκίνησαν οι μακάβριες δικαστικές μάχες ανάμεσα στα παιδιά του, τα οποία μισούνται μεταξύ τους.
Η ιστορική ρήση του αείμνηστου Δημήτρη Χριστόφια, ότι «η εξουσία για μένα είναι καρκίνος, όχι αφροδισιακό, καρκίνος...» δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη σε όσους ασκούν εξουσία, όση ηδονή και αν έχει το «άθλημα». Εδώ έρχονται και οι τρεις επιθυμίες του μεγαλύτερου στρατηλάτη της ιστορίας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για τον τρόπο ταφής του. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να δείξουν τη δική τους αδυναμία μπροστά στον θάνατο. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να βλέπουν όλοι ότι τα αγαθά εδώ παραμένουν. Και θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε… Και σίγουρα χωρίς πολυσυντάξεις…
