Του Χρίστου Ζαβού
Θα μπορούσαν τα ονόματα στον τίτλο ν’ αντιστραφούν, χωρίς να χάσουμε το νόημα του κειμένου. Είτε Κούμας… Καρέτσας, είτε Καρέτσας… Κούμας, πρόκειται για δύο σημεία που οριοθετούν δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Ομολογουμένως οι δύο αυτές περσόνες, ο Ελλαδίτης παίκτης και ο Κύπριος παράγοντας, εκφράζουν αντίθετες έννοιες.
Από τη μια είναι το φως που εκπέμπει μες στο γήπεδο και από την άλλη το σκοτάδι αιωρούμενο, έξω από τις κλειστές αίθουσες που λαμβάνονται αποφάσεις. Από τη μια η νεανικότητα και ο τρυφερός ποδοσφαιρικός βλαστός που έχει μόλις φυτρώσει και από την άλλη το παλιό, το βαλτώδες που διατηρείται στη στασιμότητα. Στη μια μεριά είναι το ταλέντο και η αφοσίωση στον στόχο και στο άλλο άκρο η έλλειψη ικανότητας να φέρει εις πέρας την αποστολή που ορίζεται μέσα από τη θεσμική ιδιότητά του.
Και όμως, κατά κάποιο τρόπο, οι δύο αυτές έννοιες ή περσόνες, συνδέονται έμμεσα, καθότι οι αποφάσεις του πρώτου, ως ηγέτη ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, μπορούν να συμβάλουν ή να αποτρέψουν στο ν’ αναδειχθεί ή να χαθεί ένα ποδοσφαιρικό ταλέντο όπως είναι ο δεύτερος. Ευτυχώς γι’ αυτόν, οι γονείς του τον μεγάλωσαν στο Βέλγιο, συνεπώς η ποδοσφαιρική του μοίρα ποτέ δεν ορίστηκε από τη διαχείριση του άλλου.
Δυστυχώς για κάποια άλλα παιδιά, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεκάδες νεαροί, διαφορετικών ηλικιών ή και γενεών, ατύχησαν να έχουν ως «προστάτες» τους, άτομα παντελώς άσχετα με το αντικείμενο και που ποτέ δεν νοιάστηκαν πραγματικά γι’ αυτά. Αντιθέτως, οι αποφάσεις τους ήταν καθοριστικές ως προς τη μη πραγματοποίηση των ονείρων τους.
Στην ερώτηση κατά πόσο θα ήταν εφικτό να συνυπάρξουν οι έννοιες Καρέτσας και Κούμας, η πρώτη ως ταλέντο και η δεύτερη ως ηγέτης Ομοσπονδίας, η απάντηση είναι όχι. Θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να φυτρώσουν κάνα δύο ταλαντούχα παιδιά όπως ο Καρέτσας, στο βαλτώδες περιβάλλον που διαμορφώνει η ηγεσία, μα σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να απαρτιστεί μια ποδοσφαιρική ομάδα, μέσα από την οποία το ταλέντο θα υπήρχε ταυτόχρονα με τη μεθοδολογία και τον επαγγελματισμό. Όχι γιατί απουσιάζει το πρώτο, αλλά το δεύτερο.
