Του Παύλου Ξανθούλη
«Δεν κατανοώ ποιος ή ποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι κατέχουν το ‘επιτυχιόμετρο’ ως προς το έργο που επιτελεί το κάθε υπουργείο/υφυπουργείο» είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης (συνέντευξη Πολίτης). Και συνέχισε, προκειμένου να εξηγήσει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέσα από τις συνταγματικές εξουσίες που του ανέθεσαν οι πολίτες, αξιολογεί καθημερινά κάθε μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου».
Από την τοποθέτηση του κ. Λετυμπιώτη συνάγονται αβίαστα δύο συμπεράσματα: Πρώτον, οι πολίτες, περιλαμβανομένων των δημοσιογράφων, δεν μπορούν να ισχυριστούν καν ότι κατέχουν το «επιτυχιόμετρο» και συνεπώς στερούνται της δυνατότητας διατύπωσης άποψης και κατ’ επέκταση της άσκησης κριτικής. Και δεύτερον, το «επιτυχιόμετρο» αποτελεί, σύμφωνα με τον κ. Λετυμπιώτη, αποκλειστικό προνόμιο του προέδρου Χριστοδουλίδη, που «αξιολογεί καθημερινά κάθε μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου».
Άρα, όλοι οι υπόλοιποι, οφείλουμε να σκάσουμε. Να μη μιλά κανείς και κυρίως να μην κρίνει κανείς τις όποιες ενέργειες της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, διότι κανείς μας δεν κατέχει το επιτυχιόμετρο. Το οποίο, όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του κ. Λετυμπιώτη, είναι ένα και μοναδικό και βρίσκεται στα χέρια του προέδρου Χριστοδουλίδη που είναι ο μοναδικός κριτής στον «πλανήτη» που ονομάζεται Κύπρος.
Όλο αυτό, θυμίζει Σαουδική Αραβία και Βόρειο Κορέα, χώρες στις οποίες, η άσκηση κριτικής είναι τόσο «ακατανόητη», όσο φαίνεται να επιδιώκει να την καταστήσει και στην Κύπρο ο κ. Λετυμπιώτης, αφαιρώντας μας το δικαίωμα χρήσης του επιτυχιόμετρου. Για να προσαρμοστεί όμως πλήρως με το Ριάντ και την Πιονγιάνκ, η κυβέρνησή μας θα ήταν καλό να στείλει ένα νομοσχέδιο στη Βουλή και να ποινικοποιήσει τη χρήση του επιτυχιόμετρου. Οπότε, όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική σε μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, να πηγαίνει φυλακή (η θανατική ποινή έχει ευτυχώς καταργηθεί στην Ε.Ε.). Χωρίς να απαιτείται καν δίκη. Η ποινή μπορεί κάλλιστα να επιβάλλεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο θα σταθμίζει τη διάρκεια της «παράνομης χρήσης» του επιτυχιόμετρου, ως επίσης και το εύρος της «παράνομης κριτικής» που ασκείται σε υπουργούς/υφυπουργούς της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη.
Ας κάνουμε λοιπόν τη χάρη στον κ. Λετυμπιώτη να αφήσουμε στην τύχη του το επιτυχιόμετρο της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, ενόψει και της ενδεχόμενης υποβολής νομοσχεδίου για ποινικοποίηση της χρήσης του. Κι ας ασχοληθούμε με το «αποτυχιόμετρο» (δική μου λέξη, «αντιδάνειο» από τον κ. Λετυμπιώτη), της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, στην πρώτη γραμμή του οποίου βρίσκεται η νοοτροπία άλλων εποχών και καθεστώτων. Κάτι που προσωπικά με ενοχλεί περισσότερο από κάθε άλλη αποτυχία. Διότι δεν είναι δυνατόν ένας νεαρός πολιτικός να επιδιώκει τη φίμωση όσων ασκούν κριτική, ενός αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος, με την επιστράτευση και επίκληση του αποκλειστικού δήθεν προνομίου του προέδρου Χριστοδουλίδη να κάνει χρήση του επιτυχιόμετρου.
Στο δικό μου αποτυχιόμετρο λοιπόν, η τοποθέτηση του κ. Λετυμπιώτη είναι πρώτη. Και με διαφορά. Γιατί καταδεικνύει μια νοοτροπία επιβολής ενός ανελεύθερου καθεστώτος λειτουργίας πολιτών και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ώστε, όλοι μας να στερούμαστε το δικαίωμα κατοχής, πόσω μάλλον χρήσης του «επιτυχιόμετρου» και να ακολουθούμε την κρίση του προέδρου Χριστοδουλίδη, που σύμφωνα με τον εκπρόσωπό του, αξιολογεί καθημερινά τους υπουργούς/υφυπουργούς του. Και προφανώς θεωρείται ότι έχει το αλάθητο.
Ως ένδειξη αλληλεγγύης προς την κυβέρνηση, θα μπορούσα να της δανείσω το «αποτυχιόμετρο», ώστε ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης να μπορέσει να καταγράψει τις πολιτικές γκάφες ολκής του εκπροσώπου του, τις αδυναμίες του υφυπουργού Καινοτομίας, το μπάχαλο στο υπουργείο Υγείας, τις γελοιότητες της αντιπαράθεσης Κανάρη-Γιαννάκη, την ανυπαρξία του υπουργού Γεωργίας στο ζήτημα της ευζωίας σκύλων-γάτων, την αποτυχία της «ενεργότερης» εμπλοκής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κυπριακό και δη την αποτυχία διορισμού «ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας» από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο εκ της Συνθήκης στερείται μιας τέτοιας δυνατότητας.
Όλα αυτά και πολλά άλλα καταδεικνύουν ότι η χρήση του αποτυχιόμετρου θα επιφορτίσει τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη με πολύ περισσότερη δουλειά από ό,τι το «επιτυχιόμετρο» του κ. Λετυμπιώτη. Όχι μόνο διότι οι επιτυχίες αυτής της κυβέρνησης είναι μετρημένες σε δύο δάκτυλα (ΑΤΑ-Υπουργείο Εργασίας, Τετράμηνα-Υπουργείο Παιδείας), ενώ οι αντίστοιχες αποτυχημένες «δράσεις» είναι πολλαπλάσιες. Αλλά κυρίως, διότι σε αντίθεση με το επιτυχιόμετρο Λετυμπιώτη, το αποτυχιόμετρο προϋποθέτει ισχυρή πολιτική βούληση, αναγνώριση των προβλημάτων και λαθών υπουργών και λήψη διορθωτικών μέτρων. Με πρώτη τη νοοτροπία, η οποία δεν μπορεί να παραπέμπει ούτε σε θεοκρατικά, ούτε σε άλλου είδους απολυταρχικά/ολοκληρωτικά καθεστώτα.
