Του Γιώργου Κακούρη
Είναι δύσκολο να συζητήσει κάποιος Κύπριος τα όσα γίνονται στην Ουκρανία χωρίς να ξεκινήσει τους ιστορικούς παραλληλισμούς.
Απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας ανεξάρτητου κράτους από εχθρικό γείτονα ο οποίος επικαλείται την προστασία ομοεθνών του. Παράνομη προσάρτηση εδαφών ή στήριξη αποσχιστικών οντοτήτων.
Οι εύκολοι παραλληλισμοί φυσικά δεν μας λένε τίποτα περισσότερο από αυτό που ξέρουμε ήδη: πως μια χώρα που θέλει και μπορεί να ασκήσει την επιρροή της εκτός συνόρων θα το κάνει εφόσον δεν συναντά σοβαρή αντίσταση. Ειδικά όταν έχει φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό τις οποίες θέλει να «μαζέψει» με εργαλείο την εθνική συσπείρωση.
Η Τουρκία το κάνει στα όρια που την παίρνουν μέχρι να συναντήσει αντίσταση, εκμεταλλευόμενη πλήρως τις αδυναμίες και τα αυτογκόλ των αντιπάλων, ειδικά αν αυτοί έχουν πληγωμένη αξιοπιστία μεταξύ όσων θα μπορούσαν να τους προστατεύσουν.
Η Ρωσία έχει μεγαλύτερο περιθώριο και όρια να σπρώξει, και το κάνει ψάχνοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών ασφαλείας στην Ευρώπη. Ίσως και για να διαπιστώσει ποιον έχει απέναντι της στην Ουάσιγκτον, στο Παρίσι και στο Βερολίνο.
Οι εύκολοι παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν και παραπλανητικοί, ανοίγοντας μια ολόκληρη συζήτηση για το πώς αντιμετωπίζουν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ τη Ρωσία και την Τουρκία, με τον κάθε ένα να φιλτράρει τις πραγματικότητες μέσα από τις σύνηθεις ελληνοκυπριακές εμμονές.
Όμως σε επίπεδο ελληνοκυπριακής πολιτικής θα μπορούσαμε να περιμένουμε τα κόμματα μας να διατηρήσουν έστω κάποια συνοχή σε σχέση με τη στάση τους σε θέματα αρχών - εδαφική ακεραιότητα, ανεξαρτησία, κυριαρχία.
Ναι, σημασία για τους εταίρους έχει τι κάνουμε σε επίπεδο Ευρώπης, όπου διατηρούμε διαχρονικά μια διαλλακτική στάση, τασσόμενοι όμως συνήθως με την πλειοψηφία όταν έρχεται η ώρα της κοινής γραμμής απέναντι στη Ρωσία.
Ναι, δεν είναι τα κόμματα που θα αποφασίσουν τη διεθνή μας πολιτική, με την εξαίρεση φυσικά του ΔΗΣΥ του οποίου η άποψη θεωρητικά θα είχε ένα ειδικό βάρος.
Αλλά ακριβώς επειδή είναι εύκολο να μιλάμε για αρχές όταν οι αρχές αυτές αφορούν την αντιμετώπιση των δικών μας ανησυχιών, όταν οι δηλώσεις για τις τουρκικές προκλήσεις αποτελούν υποχρέωση για διατήρηση ψήφων, δεν θα έπρεπε να ήταν εξ ίσου εύκολο να εφαρμόσουμε τις ίδιες αρχές όταν μιλάμε για τα όσα κάνει η Ρωσία στους γείτονες της εδώ και δεκαετίες, από την Ουκρανία μέχρι τη Γεωργία;
Όχι γιατί θα επηρεάσουν τα ε/κ πολιτικά κόμματα τη διεθνή σκηνή. Αλλά για να καλλιεργήσουν στους πολίτες που ακόμα τα ακούν την αντίληψη πως είμαστε Ευρωπαϊκό κράτος, που ζει στον ίδιο πλανήτη με τα υπόλοιπα κράτη.
Και που επηρεάζεται εμμέσως αν η διεθνής κοινότητα δώσει το μήνυμα στον κάθε Πούτιν πως μπορεί να απειλεί την εδαφική ακεραιότητα τρίτων κρατών χωρίς επιπτώσεις.
Τα κυπριακά κόμματα όμως δεν θέλουν να μπουν σε τέτοιες συζητήσεις. Και δύσκολα θα πάρουν θέση. Σε ζητήματα αρχών, τα οποία θα έπρεπε να είναι εύκολα.
