Του Γιώργου Κακούρη
Προβληματίστηκα ποια από τα δύο γνωστά και κατά τα άλλα αξιόλογα τραγούδια θα χρησιμοποιούσα στον τίτλο ως δημοσιογραφικό κλισέ, και ως boomer πολιτιστική αναφορά που προδίδει συγκεκριμένη ηλικία ή παραστάσεις, για να γράψω για τα παράπονα με τα οποία υποδέχθηκε η κυβέρνηση τις εκθέσεις του γ.γ. του ΟΗΕ για τη θητεία της UNFICYP και για τις Καλές Υπηρεσίες.
«Αναμένουμε από τις σχετικές εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών να αντικατοπτρίσουν με ακρίβεια και αντικειμενικότητα τα πραγματικά δεδομένα, αποφεύγοντας την εξίσωση των αμυντικών ενεργειών της Δημοκρατίας με τις στρατιωτικές παραβιάσεις της κατοχικής Τουρκίας», παραπονέθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, πριν από μια εβδομάδα, καταθέτοντας τη σαφή προτίμηση τα Ηνωμένα Έθνη να παρατηρούσαν μόνο τις «συνεχείς προκλητικές ενέργειες της τουρκικής πλευράς» που όντως «υπονομεύουν την πρόοδο» και όχι τα δικά μας ατοπήματα όσον αφορά τον σεβασμό της ουδέτερης ζώνης και τη μη κατασκευή στρατιωτικών κατασκευών και εγκαταστάσεων.
Σε ποιους απευθύνεται η εκάστοτε κυβέρνηση όταν, κάθε φορά που σε έκθεσή του ο εκάστοτε γ.γ. του ΟΗΕ θελήσει να μιλήσει για αρνητικές κινήσεις και των δύο πλευρών, κλαψουρίζει για «ίσες αποστάσεις» και τον νουθετεί άλλη φορά να πει μόνο τι κάνουν οι κακοί Τούρκοι και να μην εξετάσει καν τη συμπεριφορά της δικής μας πλευράς σε οποιοδήποτε επίπεδο;
Μέρος της δουλειάς του γ.γ. του ΟΗΕ, των Καλών Υπηρεσιών και της UNFICYP είναι ακριβώς η διατήρηση των ισορροπιών και η διατήρηση της κατάστασης ως έχει, διατηρώντας ζωντανή την προοπτική της επίλυσης, όταν το αποφασίσουν τα μέρη. Δεν είναι ούτε η προώθηση της λύσης εκ μέρους των Κυπρίων (θέλουμε άλλωστε, δικαίως, κυπριακή ιδιοκτησία), ούτε όμως το σιουμάλισμα της μιας πλευράς έναντι της άλλης.
Οι ανησυχίες που εκφράζονται κάθε έξι μήνες θα ήταν πιο ειλικρινείς, αν πρόσεχαν ότι και στις τελευταίες εκθέσεις δεν υπάρχει αναφορά στον στόχο της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», πόσο μάλλον στο ποιηματάκι για «συνέχιση της διαδικασίας από εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντανά».
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει μια βαθιά ανάσα, να καταπιεί την αίσθηση της αδικίας, και να ενεργήσει ως ενήλικος και όχι ως εκνευρισμένος έφηβος, χωρίς να παθαίνει 80s και να παπαγαλίζει τις εμμονές τού βαθέος ΥΠΕΞ για τους ξένους που δεν μας αγαπούν.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να μιλήσει με ειλικρίνεια, στον βαθμό του δυνατού και μέχρι εκεί που σηκώνει το θεμιτό spin που κάθε κυβέρνηση βάζει στις ενέργειές της, για τα όποια κενά μπορεί να παραδεχθεί, και να εξηγήσει ποιες ενέργειες θεωρεί θεμιτές και με βάση ποια αιτιολογία, και ποιες αναφορές του γ.γ. του ΟΗΕ θεωρεί άδικες.
Ως ενήλικο κράτος, και όχι ως ψευδοκράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο: να μη σχολιάσει ενέργειες που θεωρεί πως είναι στη δικαιοδοσία της (δουλειά μας είναι ως Τύπος να την αμφισβητήσουμε όπως ορθά έγινε για τον γελοίο «φράκτη Νουρή»), και να αφήσει για τον πρωινό καφέ ή για την επόμενη συνάντηση με τον Κόλιν Στιούαρτ τα παράπονα για το ότι τα Ηνωμένα Έθνη λειτουργούν ως ενδιάμεσος και όχι ως υπάλληλοι της ε/κ πλευράς.
Η συνέχιση για ακόμα μια φορά των μαθημάτων διπλωματίας στον γ.γ. του ΟΗΕ αντικατοπτρίζει και τον βαθμό προετοιμασίας της κυβέρνησης για μια ενδεχόμενη επανέναρξη της διαδικασίας, κάποτε, κάποια στιγμή, καθώς και το κατά πόσο μπορεί να φέρει κάτι νέο στη συζήτηση για το Κυπριακό.
Και είναι βεβαίως παράγωγο του σε ποιο κοινό απευθύνεται (το στενά ε/κ κοινό που θεωρεί ότι το Κυπριακό μπορεί να συνεχίσει ως έχει ως πάρατζιει), αλλά και του τι θεωρεί πως αυτό το κοινό θέλει να ακούσει.
Το πολιτικό προσωπικό θεωρεί πως η ε/κ κοινή γνώμη θέλει να ακούσει πώς και γιατί έχουμε δίκαιο, ακόμα και αν κανείς άλλος δεν το πιστεύει. Και παρά τα όσα λέει συχνά ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης για μια «κοινωνία, η οποία σε πολλά θέματα είναι πιο μπροστά από ό,τι είμαστε εμείς», το πολιτικό προσωπικό και η κυβέρνηση δεν φαίνονται να πιστεύουν πως αυτό ισχύει και για το Κυπριακό.
