Του Γιώργου Κακούρη
Οταν ο Ντόναλντ Τραμπ χωρίς φίλτρο, ή θέλοντας να προκαλέσει αναταραχή, προτείνει δημόσια να αδειάσει η Γάζα από Παλαιστίνιους για να ξαναχτιστεί από την αρχή και να γίνει κάτι σαν ριβιέρα, η τεμπέλικη και επιφανειακά κυνική προσέγγισή του θυμίζει κάτι. Θυμίζει την τεμπέλικη και επιφανειακά κυνική προσέγγιση του Ερσίν Τατάρ που θα ήθελε να γκρεμίσει την περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων και να τη μετατρέψει σε ένα φτηνό Λας Βέγκας, ένα τουρκογενές δίδυμο της ελληνόφωνης τερατογένεσης των τουριστικών συμπλεγμάτων στην ελεύθερη Αμμόχωστο. Και θυμίζει την τεμπέλικη και επιφανειακά κυνική προσέγγιση όσων ανυπομονούν να τραβήξουν μια γραμμή «τζιαι κανεί».
Ας καταθέσω λοιπόν μια πρόταση μάλλον ελκυστική, δεδομένης της ευκολίας με την οποία η κυπριακή ιδιοσυγκρασία μπορεί να δεχτεί ακόμα και τις πιο δύσκολες αποφάσεις εφόσον υπάρχει χρηματικό κέρδος (επειδή όταν εμείς πουλούσαμε καπιταλισμό στην ανατολική Μεσόγειο της Εποχής του Χαλκού, οι Ολλανδοί έτρωγαν βελανίδια και το Άμστερνταμ δεν ήταν καν ψαροχώρι αλλά λασποχώρι).
Είναι καιρός η ε/κ πολιτική τάξη, μέσω ίσως των Ελληνοαμερικανών πολιτικών του λεγόμενου hellenic caucus που την πρώτη πενταετία Τραμπ θέλησαν να πουλήσουν στους Κύπριους access στον Πρόεδρο των Ντιβέλοπερ, να του προτείνει να αναλάβει την πλήρη ανάπτυξη της νήσου Κύπρου σε ένα πολυτελές resort, χτισμένου με all inclusive ξενοδοχεία, σπα και γήπεδα γκολφ, από την μια άκρη στην άλλη.
Οι Κύπριοι (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι και όποιος άλλος έγινε Κύπριος έκτοτε), μπορούν να μετακινηθούν στη χώρα της επιλογής τους, ικανοποιώντας ίσως έτσι και τους εθνικούς πόθους αρκετών που πάντα προτιμούσαν την Ελλάδα και την Τουρκία ως χώρο και ως πρότυπο. Πολλές χώρες της Ευρώπης και της Δύσης (όπου φαντάζομαι καταδέχονται να πάνε οι Κύπριοι) θα μας δέχονταν καθώς διαχρονικά ως μετανάστες έχουμε προκόψει, ενώ τείνουμε να είμαστε αν όχι ξανθοί γαλανομάτηδες, έστω κάποιου είδους χριστιανοί και έτσι δεν απειλούμε την καθαρότητα των δυτικοευρωπαϊκών πολιτισμών.
Το νησί μπορεί να αδειάσει, όπως θρυλείται πως άδειασε τη βυζαντινή περίοδο με τη μετοίκηση των Κύπριων στην Προποντίδα, όπου ίδρυσαν τη Νέα Ιουστινιανή στα τέλη του 7ου αιώνα. Και να ανασάνει επιτέλους χωρίς το Κυπριακό, γιατί δεν θα έχει μείνει κανείς να διεκδικεί καθαρότητα, ούτε να ανάγει την ιστορική περίοδο της επιλογής του σε πυξίδα για το μέλλον όλων.
Επειδή όμως ως Κύπριοι ξέρουμε ότι χωρίς μπίζνες δεν μπορεί κάτι να διαρκέσει, τη διαχείριση του φιλέτου μπορεί να αναλάβει η νέα αμερικανική κυβέρνηση, ανοίγοντας το πεδίο για επενδύσεις από τη Ρωσία, το Ισραήλ, το Ιράν, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Κίνα, και όποιον τέλος πάντων μπορεί να πληρώσει. Αποσυμπιέζοντας έτσι και την ανάγκη του ύστερου καπιταλισμού για νέες γαίες και εδάφη προς εκμετάλλευση, γλιτώνοντας για ακόμα λίγο τη Σελήνη ή τον Άρη από την ανάπτυξη. Το κλειδί, βεβαίως, θα είναι οι πολίτες να επωφεληθούν με κάποιο τρόπο ώστε να δεχθούν να μετοικήσουν, χωρίς να χρειαστεί να βομβαρδιστούν. Ο κάθε κάτοικος της Κύπρου θα μπορούσε εφ’ όρου ζωής να λαμβάνει ένα εισόδημα βασισμένο στην περιουσία που αφήνει πίσω στο νησί, καθώς φυσικά και την κοινωνική του θέση και τις διασυνδέσεις τις οποίες θα αξιοποιήσει για να πάρει κάτι περισσότερο.
Κάποιοι βεβαίως θα πάρουν περισσότερα από ό,τι έδωσαν στην πατρίδα (ανατρέποντας την αδικία για την οποία είχε κάποτε παραπονεθεί ένας μεγάλος άνδρας της ελληνοκυπριακής ελίτ), αλλά αυτό δεν θα πειράξει τους πλείστους από εμάς εφόσον τα κέρδη κάνουν trickle down και στους πτωχούς.
Τέλος λοιπόν τα τείχη, η διαίρεση, τέλος στα δάκρυα. Ένα ιδανικό τέλος για έναν λαό που δεν έχει καταφέρει και ποτέ να υψώσει κάποιου είδους ηθικό ανάστημα, τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα. Τζιαι κανεί.
