Του Γιώργου Κακούρη
Φαίνεται η ελληνοκυπριακή πολιτική τάξη το παίρνει σταδιακά απόφαση πως το μέλλον δεν βρίσκεται στην κοινωνία των πολιτών, τις πολιτικές προτάσεις και λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Το παίρνει απόφαση πως το μέλλον δεν βρίσκεται ούτε καν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις καλογυαλισμένες αναρτήσεις στο Instagram στις οποίες είναι μάστροι, ειδικά ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης και η πρόεδρος (της Βουλής) Αννίτα Δημητρίου.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, λοιπόν, ως άλλος Σαύλος στον οποίο δείχτηκε ο Χριστός στον δρόμο για τη Δαμασκό για να γίνει Παύλος, και ως άλλος Μέγας Κωνσταντίνος, είδε στους ουρανούς ένα καπέλο MAGA και τη φράση «εν τούτω νίκα», άρχισε τη μεγάλη πορεία του πολιτικού επανακαθορισμού στη νέα εποχή που προφανώς θεωρεί ότι ζούμε.
Με την πολιτική στροφή να έχει ωριμάσει μέσα του, τρεις μήνες μετά την ομολογία πίστεως στον Σπορ FM και μια εμβρόντητη Μ. Οικονομίδου (9/11/2024) πως ο κ. Τραμπ «είναι ένας ηγέτης, με τις λόξες του, με τις ακρότητές του», ο κ. Νεοφύτου ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη, όπου σύμφωνα με ανάρτηση στο ΜΚΔ της boomer νομενκλατούρας, το Facebook, περιδιάβασε και μίλησε με απλούς ανθρώπους «από τον ταξιτζή και τη σερβιτόρα, μέχρι τον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου». Ευτυχώς για τον κ. Νεοφύτου και την ψυχική του ηρεμία, οι άνθρωποι αυτοί που συνάντησε καθώς περιδιάβαινε στους δρόμους της Νέας Υόρκης ψάχνοντας τον Trump Tower ή τη Ρίζα του Ιεσσαί, δεν γνώριζαν την ιδιότητά του. Και έτσι μοιράστηκαν τα θετικά που είδαν μετά την εκλογή Τραμπ και ότι «η πολιτική επέστρεψε στην καθημερινότητα των ανθρώπων, όχι με εικόνες και ρητορείες, αλλά με μεγάλες προκλήσεις και διλήμματα».
Το σενάριο των επόμενων τριών χρόνων εμφανίζεται και αυτό μπροστά μου, σταμπαρισμένο στον ήλιο καθώς ψελλίζω «κύριε…» και έχει ως εξής: σύντομα ο κ. Νεοφύτου προσχωρεί στο κόμμα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, και προσεταιρίζεται τις ριζοσπαστικές και γεμάτες πολιτική σκέψη προτάσεις του Φειδία Παναγιώτου, τον οποίο εντάσσει στο κόμμα.
Η ομάδα των Κύπριων Ρεπουμπλικάνων καταφέρνει να εισαγάγει τα νέα ήθη πολύ πιο αποτελεσματικά από τον «στρατό» των αξιόγραφων «sovereign citizens», εκλέγει στη Βουλή μεταξύ άλλων και τον νικητή ριάλιτι και influencer Νίκο Πελετιέ.
Το 2028 ο κ. Νεοφύτου κάνει την έκπληξη και απέναντι σε Αννίτα Δημητρίου και Νίκο Χριστοδουλίδη εκλέγεται Πρόεδρος, με τη στήριξη φυσικά του ΔΗΚΟ στον δεύτερο γύρο, το οποίο ανακαλύπτει με καθυστέρηση τις αρετές του ανδρός που και αυτόν θα έπρεπε να είχε εφεύρει (αν δεν υπήρχε).
Ακολουθώντας το Trump playbook, ο Πρόεδρος Νεοφύτου διορίζει υπουργό απλοποίησης του κυβερνητικού έργου (Σ.Ι.Υλ.Ι.Ε.Σ., όπως DOGE) τον Χριστόφορο Τορναρίτη, ο οποίος προχωρεί στο ξήλωμα της δημόσιας υπηρεσίας.
Ακραίο; Μην το πείτε. Ο μέσος Κύπριος, ο οποίος στην πλειοψηφία δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, θεωρεί ήδη αχρείαστους πολλούς από αυτούς. Ποιος χρειάζεται αναδόμηση, καλύτερες διαδικασίες και ανάδειξη όσων όντως δουλεύουν όταν υπάρχουν τέτοιες απλές λύσεις; Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του νέου ηγέτη της Κύπρου με τίτλο «L’Εtat, c’est moi, επιτέλους». Σε συνεντεύξεις στον Τύπο, προαναγγέλλει το χτίσιμο μιας νέας πτέρυγας στο Προεδρικό Μέγαρο, με υλικό όλες τις πέτρες στις οποίες ήταν από κάτω.
Το σενάριο ακούγεται αστείο, αλλά πέρα από μερικές σαχλές μου εμπνεύσεις για τις οποίες αναλαμβάνω πλήρως την πολιτική και δημοσιογραφική ευθύνη, δεν είναι απομακρυσμένο. Ο Ντόναλντ Τραμπ, προφανώς ανίκανος και μονομανής, κατάφερε να επανεκλεγεί μετά που θεωρείτο ότι είχε τελειώσει, χάρη και στην ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ασχοληθεί με όσα ζητούσε ο κόσμος, και να πείσει πως είχε αρχίσει να βελτιώνει τα πράγματα.
Ο κ. Νεοφύτου και ο κάθε μέσος Κύπριος πολιτικός που έχει ασκήσει εξουσία και επιρροή, παρά τις αδυναμίες έχουν περισσότερα εργαλεία να εκμεταλλευτούν αν δώσουν διαζύγιο στην ηθική και πάρουν απόφαση πως αν αυτό που πουλάει σήμερα είναι μόνο η εικόνα, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αντιγράψουν τους παγκόσμια πρωτοπόρους.
Οι σοβαροί όλων των αποχρώσεων που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία του λαϊκισμού χωρίς αναστολές είναι και οι πιο επικίνδυνοι, και όχι αυτοί που νομίζαμε.
