Του Γιώργου Κακούρη
Τις προάλλες, όσοι δημοσιογράφοι και άλλοι παρακολουθούμε διάφορους λογαριασμούς στο Χ (πρώην Twitter) που σχετίζονται με το Κυπριακό (δικούς μας, απέναντι και τα λοιπά), είδαμε το λεγόμενο, μη αναγνωρισμένο* τ/κ υπουργείο Εξωτερικών να παραπονιέται σε ανακοίνωσή του για επίθεση κατά τεμένους στη Λεμεσό.
Επειδή τέτοια περιστατικά δεν σπανίζουν, όταν βλέπει κανείς μια τέτοια ανακοίνωση πρώτα εκνευρίζεται με το φερόμενο γεγονός, και μετά εκνευρίζεται με την προβλέψιμη ρητορική της σημερινής τ/κ ηγεσίας. Και μετά αναρωτιέται πώς και δεν ακούστηκε κάτι –άλλωστε αν είναι κάτι καλό για τη σημερινή εποχή και ισχύει και στην Κύπρο, είναι πως κάποιες ειδήσεις είναι αδύνατον να εξαφανιστούν και να μη μαθευτούν.
Όπως προέκυψε τελικά, σύμφωνα με την απάντηση της κυβέρνησης, αυτό που έγινε ήταν πως είχαν γραφτεί ποδοσφαιρικά συνθήματα, όπου οπαδοί μιας ομάδας θεωρούν χρήσιμο να μας ενημερώσουν πως θέλουν να γ@@@@@ν τους οπαδούς μιας άλλης. Τα συνθήματα είχαν γραφτεί, σύμφωνα με την κυβέρνηση, και σε άλλα κτίρια της περιοχής. Οι φωτογραφίες πάντως που κυκλοφόρησαν, τουλάχιστον από τον χώρο του τζαμιού, την επιβεβαίωσαν.
Ακόμα και τα εγκλήματα και οι εντάσεις μεταξύ των κοινοτήτων έχουν βυθιστεί (προς το παρόν) στο κοινότοπο και το βαρετό. Και είναι τόσο άγονη η κατάσταση, που ψάχνουμε να βρούμε κάποια άκρα, κάποια ένταση, οπουδήποτε. Ψάχνουμε θετικά στις επαφές της Ολγκίν, ψάχνουμε αρνητικά στην άγαρμπη διαχείριση από τον Τατάρ της συνάντησης που είχε μαζί της. Δεν είμαστε καν στο στάδιο του blame game –ο Τ/κ ηγέτης δεν έχει διάθεση, ή ίσως δεν έχει την ικανότητα, να δείξει πως ενδιαφέρεται για θετικά βήματα, έστω για τους τύπους.
Και καθώς η επίσημη κυβέρνηση, ή η ηγεσία της ε/κ πλευράς, αναλόγως, δεν νιώθει απολύτως καμία πίεση να πάει ένα βήμα παρακάτω για να εκθέσει τον Τατάρ και να προσεγγίσει τους Τ/κ, η ειδησεογραφία μας επιστρέφει πολύ εύκολα και γρήγορα στα ματς του υποκόσμου, και στα ματς του πολιτικού υποκόσμου μεταξύ της Γενικής Εισαγγελίας και του γενικού ελεγκτή.
Αυτή είναι η κοινοτοπία της διχοτόμησης –είμαστε στη μακρύτερη περίοδο χωρίς διαδικασία διαπραγματεύσεων, και δοκιμάζουμε στην πράξη τα αποτελέσματα της λεγόμενης διεκδικητικής πολιτικής. Αυτής που δοκιμάστηκε: των όχι, της απραξίας και της άτακτης φυγής από ευκαιρίες για τις οποίες η ε/κ πολιτική τάξη συνεχώς αρνείται να προετοιμάσει τους πολίτες.
Ίσως η πρόβα της οριστικής διχοτόμησης είναι το φάρμακο που χρειάζεται η ε/κ κοινωνία, για να αντιληφθεί όχι πως τα πράγματα γίνονται χειρότερα (οι πολιτικοί μας φροντίζουν να αποκρύβουν αυτή την πραγματικότητα και εμείς συνένοχοι κάνουμε πως τη βλέπουμε όσο δεν πέφτουμε στο επίπεδο της ανοιχτής σύρραξης), αλλά τουλάχιστον πως αν γίνονταν βήματα προς τη λύση, δεν θα γίνονταν χειρότερα.
Το μέλλον του Κυπριακού θα κριθεί και από το αν οι Ε/κ πολίτες έχουν αρχίσει να βλέπουν τη στενή σχέση μεταξύ «πατριωτισμού» και απατεωνιάς, του μακροχρόνιου και της διαφθοράς. Αν αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε όχι ότι η λύση του Κυπριακού θα λύσει αυτόματα τα πάντα, γιατί αυτό δεν ισχύει και είναι και μια επικίνδυνη προσδοκία που μπορεί μόνο να απογοητεύσει, αλλά ότι το Κυπριακό υπήρξε για δεκαετίες το φύλλο συκής και το εύκολο ρητορικό εργαλείο για ένα πολιτικό προσωπικό κάτω του μετρίου.
Ας αρχίσουμε λοιπόν πρώτα να απαιτούμε γενναία βήματα από τη σημερινή κυβέρνηση (αν μπορεί και αν θέλει) για κάθαρση –από την αποτελεσματική πρόοδο των ερευνών για τα χρυσά διαβατήρια που να φτάσουν –αν χρειαστεί– και στον πολιτικό νονό πολλών, μέχρι τον εξορθολογισμό της Νομικής Υπηρεσίας και της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, πέρα από τη διαφθορά και τον λαϊκισμό.
Μπορεί σήμερα η στάση της Τουρκίας και της τ/κ πλευράς να μην αφήνει πολλά περιθώρια για γενναία βήματα από την πλευρά μας (άσχετα αν έχει υποχρέωση να τα εξαντλήσει και ακόμα και να τα δημιουργήσει). Όμως μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες στο Κυπριακό, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για την ε/κ τάξη που άρχει, και εμάς τους πολίτες, να καταλύσουμε την κοινοτοπία του κακού και του μετρίου.
*και άλλες ορολογίες συγκάλυψης της συλλογικής αποτυχίας της ε/κ πολιτικής τάξης.
