Του Γιώργου Κακούρη
Κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, πριν από μερικές ημέρες επανήλθε στην επικαιρότητα το Κραν Μοντανά, και οι βολιδοσκοπήσεις που πολλές και διασταυρωμένες μαρτυρίες θέλουν να έγιναν από τον τέως πρόεδρο Αναστασιάδη προς την τουρκική πλευρά για λύση συνομοσπονδίας ή δύο κρατών. Και λέω παράδοξο γιατί το Κυπριακό δεν είναι στην ατζέντα της προεκλογικής, κανένα μεγάλο κόμμα δεν θέλει να το εντάξει στην προεκλογική, και ως εκ τούτου και αυτή τη φορά η συζήτηση που ξεκίνησε εξανεμίστηκε σχεδόν αμέσως.
Η αναφορά έγινε από τον Αβέρωφ Νεοφύτου στο podcast «Legal Matters», αλλά φαίνεται πως δεν ήταν μια ευθεία και ξεκάθαρη αποκάλυψη, αλλά μια ρητορική έκκληση να ερωτηθεί ο τέως πρόεδρος Αναστασιάδης και ο νυν πρόεδρος Χριστοδουλίδης τι συζητήθηκε και με ποιους συναντήθηκαν στο ξενοδοχείο Peninsula της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 2018.
Ωραία η ίντριγκα, αλλά η δήλωση είναι γνωστό πολιτικό κλισέ της τάξης που άρχει της ε/κ κοινότητας. «Ας μας πουν οι άλλοι, δεν θα τα πω εγώ, δεν είναι της ώρας, αλλά άμα ανοίξω το στόμα μου πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους» και άλλες τέτοιες ρητορικές μανούβρες που στην ουσία δεν εξυπηρετούν την αλήθεια αλλά την αποστολή ενός τακτικιστικού πολιτικού μηνύματος, ενδεχομένως για να ασκηθεί πίεση ώστε κάποιος άλλος παίκτης στην πολιτική σκακιέρα να συμπεριφερθεί διαφορετικά.
Όμως στην πράξη αυτό που λέγεται είναι το τίποτα, βάζοντας τον καταγγέλλοντα στην ίδια θέση με αυτόν που καταγγέλλει, και προκαλώντας δύο ερωτήματα. Αν δεν υπάρχουν στοιχεία, γιατί εμείς ως κοινή γνώμη να πάρουμε σοβαρά τον καταγγέλλοντα; Και αν υπάρχουν στοιχεία και συγκεκριμένα πράγματα που μπορούν να ειπωθούν, πότε θα ειπωθούν επιτέλους;
Είμαστε μια χώρα που διοικείται από νομικούς και λογιστές, οπότε πάντα μετράμε τα λόγια μας αντί να επιλέγουμε τη ρήξη. Το ζήτημα δεν είναι να προειδοποιούμε με εθνικά τσουνάμι για να μπορούμε μετά να λέμε πως ελέαμεν τα. Αλλά να τα αποτρέπουμε. Και αν χρειάζονται ρήξεις που να θέτουν σε κίνδυνο πολιτικές καριέρες, ας είναι. Η κατηγορία Αβέρωφ δεν άφησε το σημάδι της στην ειδησεογραφία, όχι μόνο γιατί δεν ήταν κατηγορία αλλά έμμεση αναφορά, αλλά και γιατί το ότι είναι πλέον γνωστό πως ο πρόεδρος Αναστασιάδης εξερεύνησε την ιδέα… λιγότερο ομοσπονδιακών λύσεων στο Κυπριακό μετά το Κραν Μοντανά. Και δεν ενοχλεί την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Ή αν την ενοχλεί, δεν την ενοχλεί αρκετά. Άλλωστε ο κ. Αναστασιάδης επανεκλέχθηκε με τη συνδρομή ΜΜΕ και πολιτικών που στη συνέχεια θυμήθηκαν πως έπρεπε ίσως να είχαν επιφέρει τη ρήξη.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας εκπλήσσει η πρόσφατη αναφορά του πρώην προέδρου της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στο ΚΥΠΕ και στον γράφοντα, πως το πρόβλημα στην τελευταία διαδικασία διαπραγμάτευσης ήταν πως η ε/κ πλευρά δεν ήταν έτοιμη να κάνει το άλμα.
Τα γνωρίζουμε όλα αυτά, γνωρίζουμε πως μέχρι και οι φίλοι μας εκτός Κύπρου αυτό κατάλαβαν το 2017, και αυτό που δεν άρεσε σε διάφορους είναι πως ακούστηκε και καταγράφηκε χωρίς προσπάθεια τήρησης ίσων αποστάσεων. Γνωρίζουμε πως ο πρόεδρος Αναστασιάδης ενσάρκωσε, ίσως σε μια στιγμή αδυναμίας, το ερώτημα που στοιχειώνει τον μέσο Ε/κ στο Κυπριακό –«μήπως τελικά καλλύτερα τζείνοι ποτζεί τζιαι εμείς ποδά;».
Από την ελληνική προσαρμογή του «Wicked Messenger» του Μπομπ Ντίλαν από τον Διονύση Σαββόπουλο, έχει μείνει η κατάληξη «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα». Αυτό θα έλεγε ενδεχομένως η ε/κ πολιτική τάξη στον κ. Γιούνκερ. Θα μπορούσε όμως να αντιστραφεί ώστε να αφορά και τον κ. Νεοφύτου και όσους μένουν μέχρι τα μισά του πολιτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που χρειάζεται για να αποδοθούν ευθύνες για την αποτυχία στο Κραν Μοντανά σε αυτούς που δεν πίεσαν την Τουρκία και την άφησαν να ξεφύγει. Αφού δεν είχε νέα δυσάρεστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα.
