Του Γιώργου Κακούρη
Νομικός δεν είμαι, εγνωσμένου κύρους μάλλον όχι, όμως νομίζω πως προκύπτει από την απλή πολιτική λογική που πολλοί πολίτες έχουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει αναθεώρηση του Κυπριακού Συντάγματος που να αλλάζει τη δομή του κράτους και να είναι ουδέτερη ως προς το Κυπριακό.
Είναι άλλο να επικαιροποιείς το Σύνταγμα με τους καιρούς, και άλλο να παίρνεις ένα θεμελιώδες θέμα όπως τη σύσταση της εκτελεστικής εξουσίας και να της προσθέτεις νέους θεσμούς. Βρήκαμε τον μπελά μας τη δεκαετία του 1960 για το λιγότερο θεμελιώδες ζήτημα των δήμων, οπότε το να προσθέσεις κάτι σαν αντιπρόεδρο στην εκτελεστική εξουσία όταν αυτός ήδη συνταγματικά υπάρχει μάλλον ανοίγει χειρότερες φάλιες.
Ναι, υπεραπλουστεύω την κατάσταση της δεκαετίας του 1960, και αναγνωρίζω τα όριά μου. Όμως δεν είμαι υποψήφιος, ούτε ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος, ούτε ο πολιτικός που θεωρείται από τον λαό ο αλουπός της Αργάκας.
Το αστείο είναι πως το πυροτέχνημα του κ. Νεοφύτου δεν είναι στην ουσία της η ανακάλυψη της πυρίτιδας: υπάρχει στο υπόλοιπο πολιτικό σύμπαν τη σύγχρονη εποχή. Λέγεται πρωθυπουργός και μπορεί να αναλάβει τα ζητήματα εσωτερικής διακυβέρνησης.
Και μπορεί, εφόσον ισχύει η έγνοια του κ. Νεοφύτου για τη λύση την οποία προβάλλει καθηκόντως για να μη χάσει τη μειοψηφία των Συναγερμικών που ίσως ακόμα ενδιαφέρονται ενεργά (και όχι ρητορικά) για το θέμα, να παρουσιαστεί ως τρόπος απεμπλοκής του θεσμού του κάθε Προέδρου (και Αντιπροέδρου) εάν και εφόσον εξελιχθεί σε ομοσπονδιακό υπερκοινοτικό θεσμό, από τη διακυβέρνηση της κοινότητας από την οποία προέρχεται.
Αν ο κ. Νεοφύτου ήθελε να προωθήσει μια ουσιαστική μεταρρύθμιση θα έκανε αθόρυβο λόμπινγκ με το άλλο μεγάλο κόμμα, το ΑΚΕΛ, και με τα μικρότερα κόμματα που χρειάζεται για να εξασφαλίσει τα 2/3 των ψήφων.
Όμως ο κ. Νεοφύτου έχει ιστορικό προτάσεων κρότου - λάμψης, όπως η «πρόταση» του 2020 για πρόωρες εκλογές που είχε αποκλειστικό στόχο να εκτεθεί η αντιπολίτευση.
Γιατί επιμένω σε ένα θέμα το οποίο πάει ταχέως να κλείσει και να φύγει από την επικαιρότητα; Ο λόγος είναι πως, αν ο κ. Νεοφύτου πραγματικά εννοεί πως είναι ώρα να ανοίξει αυτή τη συζήτηση, καλό είναι η συζήτηση να συνεχιστεί με αντικείμενο ουσιαστικές, θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα που να διευκολύνουν την λειτουργία του κράτους και την προώθηση αυτού που κάποτε ο υποψήφιος Πρόεδρος είχε αποκαλέσει τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση, τη λύση του Κυπριακού.
Αν ο στόχος του κ. Νεοφύτου ήταν απλά να φανεί πως προτείνει ριζοσπαστικές λύσεις, επενδύοντας στο σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο πως οι κύριοι αντίπαλοι του, ο κ. Χριστοδουλίδης και ο κ. Μαυρογιάννης, δεν θα σήκωναν το γάντι, τότε έχει βάλει ένα γερό αυτογκόλ κατά της εικόνας που έχει ο κόσμος για αυτόν - πως παρά τη διαφθορά που τον περιτριγυρίζει, και την αντιπάθεια που πολλοί τρέφουν απέναντί του, θεωρείται ικανός να κυβερνήσει.
Μέχρι στιγμής οι κύριοι αντίπαλοι του κ. Νεοφύτου δεν θέλουν να σοβαρέψουν το παιχνίδι και παρακολουθούν τα αυτογκόλ από τις κερκίδες. Ο κ. Χριστοδουλίδης επενδύει στην ψύχραιμη εικόνα και ετοιμάζει θέσεις (τις οποίες θα δούμε μια μέρα, πού θα πάει) και ο κ. Μαυρογιάννης ακόμα γνωρίζει τους ψηφοφόρους αλλά για κάποιο λόγο αποφεύγει να σχολιάσει ένα θέμα στο οποίο έχει τη δυνατότερη πρακτική εμπειρία από τους τρεις.
Είμαστε επιτέλους στη φάση όπου οι υποψήφιοι περνούν από τις γενικολογίες στις συγκεκριμένες προτάσεις; Αν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, οι φανταχτερές προτάσεις είναι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων. Αν από την άλλη θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, οι φανταχτερές προτάσεις που μετά τρέχεις να μαζέψεις είναι χειρότερες από τις γενικολογίες.
Καθώς ξεκινά το ουσιαστικό κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας, οι προοδευτικές δυνάμεις δεν έχουν κάτι να πουν πέρα από το να κατηγορούν τους υπόλοιπους, οι συντηρητικές δυνάμεις κρύβονται πίσω από τη σύγχρονη επικοινωνία και τους νέους ηλικιακά υποψήφιους, και η κεντροδεξιά προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους πάντες και καταλήγει να μην εντυπωσιάζει κανέναν.
