Του Γιώργου Κακούρη
Η συνέντευξη αυτής της εβδομάδας με την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα (γραπτές ερωτήσεις, γραπτές απαντήσεις) δεν μπήκε στα ευρωτουρκικά, σε συνάρτηση τουλάχιστον με το Κυπριακό. Τα θέματα ήταν πολλά, ο χρόνος περιορισμένος, και δεν ήταν βέβαιο αν υπήρχε κάτι άλλο να ειπωθεί για την παγωμένη ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και την ad hoc πλέον σχέση Βρυξελλών - Άγκυρας καθώς όλες οι πρωτεύουσες περιμένουν την αναπόφευκτη επόμενη μέρα μετά τον Ερντογάν.
Τα ευρωτουρκικά, άλλωστε, όσον αφορά την απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές λόγω της κατάστασης στην Τουρκία, δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους αναγνώστες. Μας εκπαίδευσε καλά η πολιτική τάξη η οποία δεν ενδιαφέρεται για το εσωτερικό της γειτονικής χώρας ιδιαίτερα και την αξιοποιεί μόνο ως φόβητρο και ως δικαιολογία για τις δικές της αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική και στο Κυπριακό. Αν λοιπόν μας ενδιαφέρει το Κυπριακό, και θέλουμε να δούμε τι έχει να πει μια από τους επικεφαλής των κοινοτικών θεσμών για τον ρόλο της Τουρκίας σε αυτό, ένα πράγμα απομένει να ρωτήσουμε, καθώς οι προοπτικές για συζήτηση της λύσης όπως την ξέρουμε είναι προς το παρόν υποτονικές: πώς προστατεύουμε τους Τουρκοκύπριους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΕΕ από τις στρατηγικές επιβολής της Άγκυρας των δικών της μέτρων και σταθμών στην κοινότητα;
Ενώ οι υποψήφιοι ανταλλάζουν ερμηνείες για το φύλο των αγγέλων και σε ποια εκδοχή του πλαισίου Γκουτέρες από το Κραν Μοντανά θα θέλαμε ή μπορούμε να επιστρέψουμε, μια ερμηνεία φιλολογική που ενδιαφέρει όλο και μικρότερο κύκλο ανθρώπων, το Κυπριακό που μας μένει δεν είναι αυτή τη στιγμή η συζήτηση για τις μελλοντικές δομές της ομοσπονδιακής πολιτείας, οι οικονομικές σχέσεις των δύο κοινοτήτων, το εδαφικό και το περιουσιακό.
Ή μάλλον, είναι όλα τα πιο πάνω εκτός από αυτά που αφορούν ένα μέλλον που θα διαμόρφωναν οι Κύπριοι. Αυτή τη στιγμή, το ερώτημα είναι πώς διαχειριζόμαστε τη διχοτόμηση την οποία κληροδότησε στους Κύπριους η κυβέρνηση Αναστασιάδη, με τη σιωπή του ΔΗΣΥ και την ουσιαστική - στην πράξη - ανοχή της αντιπολίτευσης στο σύνολό της πέρα από το «τα λέγαμε».
Το διακύβευμα της διαχείρισης, και ίσως και της ανατροπής της διχοτόμησης, είναι προς το παρόν αμυντικό. Πώς αποτρέπεται η Τουρκία από το να αλλάξει την κοινωνία των κατεχομένων, να καλλιεργήσει οριστικά την αίσθηση πως η διχοτόμηση είναι η μόνη λύση μεταξύ των Τ/Κ (και να πείσει τους πολλούς Ε/Κ που το σκέφτονταν κρυφά να το σκεφτούν χωρίς ενοχές);
Πώς διασφαλίζουμε την εκπροσώπηση της πολιτικής φωνής των Τ/Κ με τους οποίους θεωρητικά θέλουμε να επανενώσουμε το κράτος, όταν ανεχόμαστε την επιβολή του κ. Τατάρ στην ηγεσία και θεωρούμε αντιπροσωπευτικές των Κυπρίων πολιτών των κατεχομένων τις επιφανειακές του προσεγγίσεις περί δύο κρατών;
Ακόμα και η κ. Μέτσολα, μεταξύ των γενικοτήτων που παρέθεσε στη γραπτή συνέντευξή της για να προωθήσει την επίσκεψη της στην Κύπρο, αναφέρθηκε χοντρικά στο τι μπορεί να κάνει η ΕΕ και η Κυπριακή Δημοκρατία για να κρατήσει τη χώρα στην τροχιά μιας κάποιας επανένωσης. Ακόμα και τώρα στο και πέντε της διχοτόμησης, ακόμα και αν στις Βρυξέλλες κανένας δεν περιμένει κάποια ουσιαστική κινητικότητα γιατί βλέπει μια διεφθαρμένη ελίτ στο νότο, μια υποταγμένη ηγεσία στον βορρά και μια κυνική Τουρκία στο παρασκήνιο. Η πολιτική τάξη της χώρας και οι υποψήφιοι πρόεδροι τι έχουν να πουν για τη διαχείριση της δύσκολης αυτής κατάστασης όταν στη Δένεια ανάβουν τα αίματα, όταν δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τις αφίξεις προσφύγων και μεταναστών γιατί δεν ελέγχουμε όλα τα θαλάσσια σύνορά μας, όταν ο ρατσισμός που σπέρνουν πολλοί ανεύθυνοι στην κυβέρνηση και εκτός αυτής μπορεί σύντομα να μας φέρει πρόθυμους στόχους μιας προβοκάτσιας που θα χρησιμοποιήσει ένα Τουρκοκύπριο θύμα ρατσιστικής επίθεσης ως δικαιολογία;
Θα το επαναλαμβάνω κάθε εβδομάδα μέχρι να ακούσει, αν ακούει κάποιος. Ακόμα δεν ακούσαμε από τους κύριους υποψήφιους για την Προεδρία τι θα κάνουν την επόμενη της εκλογής τους για να αλλάξουν τις τάσεις που βλέπουμε καθαρά. Μόνο ευχές πως η Τουρκία θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε στα μια απ’ τα ίδια.
