Του Γιάννη Ιωάννου
«Οφείλω να απαντήσω ως Έλληνας της Κύπρου και μάλιστα με στοιχεία. Και δίχως διάθεση αντιδικίας. Πρώτον, επειδή γράφηκαν και ακούστηκαν πολλά ότι υπήρξε κυπριακή υποψηφιότητα για τη θέση του γ.γ. του Διεθνούς Ναυτικού Οργανισμού ΙΜΟ. Επικαλούμαι τη δήλωση του κ. Χριστοδουλίδη που ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρξε ποτέ τέτοια υποψηφιότητα. Ποτέ για τον χειρισμό που έκανε η ελληνική κυβέρνηση δεν υπήρξε καμία διαφωνία εκ μέρους της κυπριακής προεδρίας. Μιλάμε για μάχες του ελληνισμού. Είχα την τύχη να είμαι κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια περίοδο και βοήθησα όπου ο ελληνισμός έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη για την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Υπήρξε απόλυτη αρμονία σε όλες τις ενέργειες. Εάν κάποιοι υπονοούν άλλου τύπου μάχης, όπως οι μάχες που έδωσε η χούντα και χάθηκε η μισή Κύπρος τότε είμαι εναντίον. Γιατί μεγάλωσα στην πράσινη γραμμή και ξέρω τι σημαίνει οι μάχες να δίνονται απλά και μόνο ως μάχες fake. Γιατί ο ελληνισμός δεν έχει άλλα περιθώρια στην Κύπρο. Η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική» ήταν η δήλωση του Κύπριου υπουργού Ναυτιλίας της Ελλάδας, Χρήστου Στυλιανίδη, που προκάλεσε τις αντιδράσεις Ελλαδιτών και Κύπριων πολιτικών για το αν η Κύπρος είναι τουρκική.
Αντιδράσεις υπερβολικές από την ελληνική αντιπολίτευση, και πέρα για πέρα υποκριτικές από μια μερίδα Ελληνοκύπριων, δεξιών (ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ), πολιτικών που παράφρασαν ουσιαστικά το νόημα της δήλωσης για να του αποδώσουν το «η Κύπρος τούρκεψε» –ενώ όποιος αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς το περιεχόμενο και το πλαίσιο της δήλωσης και γνωρίζει την ελληνική γλώσσα αντιλαμβάνεται πως ο κ. Στυλιανίδης έδινε έμφαση στην απώλεια, μετά από 50 χρόνια, του κατεχόμενου βορείου μέρους της πατρίδας μας στην απουσία εξεύρεση λύσης του Κυπριακού.
Μιας πραγματικότητας που συμβαίνει επί του πεδίου με τη δημογραφική αλλοίωση, την εξαρτητική σχέση των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία και την αναβάθμιση της παρουσίας της τελευταίας σε κάθε έκφανση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής σύνθεσης εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Ωστόσο, ιδίως από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, ο κ. Στυλιανίδης θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα. Δεδομένης και της άγνοιας τού μέσου Ελλαδίτη πολίτη για το Κυπριακό αλλά και του μέσου πολιτικού στη χώρα που αντιμετωπίζει την Κύπρο και το Κυπριακό υπό το πρίσμα συναισθηματισμών, συνθημάτων και του διαχρονικού πλέγματος ενοχών που προκύπτουν από την τραυματική εμπειρία, για τον ελληνισμό συνολικά, της κυπριακής τραγωδίας του 1974. Ο κ. Στυλιανίδης θα μπορούσε να βάλει και τον αστερίσκο των Τουρκοκυπρίων και να προσθέσει για το «η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική», πέραν των προφανών για τη χούντα και τις ψεύτικες μάχες, διαφόρων υποκριτών, να ρωτήσουν –ιδίως στην Ελλάδα– επί τούτου τους Τουρκοκύπριους. Προφανώς γιατί στην Κύπρο αγνοούμε τους Τουρκοκύπριους ως συστατικό του προβλήματος και εταίρους στη λύση του Κυπριακού. Φανταστείτε την αντίληψη που έχουν στην Ελλάδα και δη μεταξύ των πολιτικών –που στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν την πολυπλοκότητα του Κυπριακού.
Μισό αιώνα μετά το ’74, η μισή Κύπρος είναι ήδη, δυνητικά, τουρκική. Θα τουρκέψει όμως μόνο χωρίς διευθέτηση του Κυπριακού. Ωστόσο, δεν πρέπει –είτε είσαι ο Στυλιανίδης, είτε είσαι ένας πιο συντηρητικός πολιτικός– να θεωρείς δεδομένο ότι αυτό είναι και η έκβαση και να χαρίζεις κάτι τέτοιο σε ένα δημόσιο διάλογο όπου κάποιοι υποκριτικά καραδοκούν στη γωνία για να κάνουν την τρίχα τριχιά και όπου ο διάλογος για το τι πραγματικά θέλουμε –πρώτα εμείς ως Ελληνοκύπριοι– στο Κυπριακό να αναζητείται ακόμη μισό αιώνα μετά.
Twitter: @JohnPikpas
