Του Γιάννη Ιωάννου
Μπορεί η Λεμεσός τα τελευταία χρόνια να απέκτησε τεράστια ανάπτυξη, με τα ψηλά της κτήρια, τις high-tech κοινότητες Ρώσων, τους Ρώσους αμφιλεγόμενους ολιγάρχες πριν, και την εντυπωσιακή μαρίνα, ωστόσο παραμένει μια πόλη-λιμάνι στην οποία διαμένουν και άνθρωποι ασθενέστερων οικονομικών τάξεων. Μια τέτοια οικογένεια, πενταμελής, «μικτή» (ο πατέρας από την Αίγυπτο και η μητέρα από την Κύπρο) με τα τρία ανήλικα τέκνα της (2, 3 και 7 ετών), το 2025, στη Λεμεσό, βρήκαν τραγικό θάνατο στο σπίτι τους – που αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες των ρεπορτάζ επιβεβαιώνει πως στη Λεμεσό δεν ζούνε όλοι σε υπερπολυτελείς επαύλεις. Το ερώτημα που προκύπτει, πέραν των αιτιών της ανείπωτης αυτής τραγωδίας που δείχνουν πως συνδέονται με την κατασκευή του σπιτιού και την ηλεκτροδότησή του, είναι εύλογο. Δικαιολογείται στην Κύπρο –που όλοι καυχιούνται, κυβερνώντες και μη– για την οικονομική της αναβάθμιση και τη Λεμεσό που… πετά, το 2025, άνθρωποι –συμπολίτες μας– να χάνονται τόσο άδικα;
Είναι ένα ερώτημα που δεν χωράει απάντηση. Ρητορικό και που σε γεμίζει οργή, θυμό. Πολλά νεύρα. Στην Κύπρο της παλιοκατασκευής, που τα κτήρια ενίοτε εγκαταλείπονται στη μοίρα τους ή στη φτώχεια των κατοίκων τους και που ρεύματα περνάνε όπως να ’ναι. Στη χώρα τού, κατά το κυπριακότερον, «όπου σε έβρω και όπου με έβρεις», που κτήρια δεν έχουν π.χ. ΜΟΤ και που τα ηλεκτρολογικά υλικά είναι «κρύψε να περάσουμε» με υπέρφτηνες λύσεις και προχειρότητα – ικανά ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν ηλεκτροπληξία ή πυρκαγιά. Και στην Κύπρο που ο μέσος συμπολίτης μας παρκάρει έξω που έσσω σου για να πάει στην ταβέρνα ή το καφέ, αδιαφορώντας αν μπορεί να περάσει ασθενοφόρο ή πυροσβεστικό όχημα στη γειτονιά σου, αν κι εσύ κάποτε καείς ή πάθεις εγκεφαλικό – στην προκειμένη από τα νεύρα σου. Στην Κύπρο που κουλτούρα ασφάλειας δεν υφίσταται ούτε για πλάκα και που ο μέσος οδηγός εκεί έξω δεν έχει καν μια συλλογή πρώτων βοηθειών στο αυτοκίνητό του ή έναν πυροσβεστήρα.
Και στην Κύπρο, τέλος, που δεν υπάρχει έλεγχος. Σοβαρός έλεγχος σε περιοδική βάση ακόμη και αν δεν βαστά κάποιος και πρέπει να κοιμούνται «5 νομά σ’ ένα δωμά», με DIY κατασκευές από γυψοσανίδες και πολύπριζα των 3 ευρώ. Η τραγωδία στη Λεμεσό καταδεικνύει πολλά θέματα. Προβλήματα στέγασης, σε μια Λεμεσό που έχει γίνει ανυπόφορη από τα υψηλά ενοίκια λόγω των ξένων – όχι αυτών που μας ενοχλούν αλλά αυτών των οποίων θέλουμε να μοιάσουμε, με τα πολυτελή αυτοκίνητα. Προβλήματα ελέγχου. Και, τέλος, σοβαρά προβλήματα υποκρισίας – με την πόλη να βυθίζεται στους καρναβαλίστικους της ρυθμούς σε λίγες ημέρες. Για να μην καίγονται ζωντανοί συμπολίτες μας οφείλουμε να κάνουμε πολύ περισσότερα ως κοινότητες, ατομικά αλλά και συλλογικά. Κυριότερα να δούμε την καθημερινότητα πέραν των PR stunts της μεταπολιτικής εποχής που διανύουμε. Τη σκληρή καθημερινότητα, όπου δεν υπάρχουν γεωπολιτικές και οικονομικές αναβαθμίσεις αλλά συμπολίτες μας που τη βγάζουν τσίμα-τσίμα. Τη σκληρή καθημερινότητα, όπου το σαλόνι του δίπλα σου δεν είναι τόσο ευρύχωρο όσο το δικό σου. Να σταθούμε λίγο σε αυτήν τη συνθήκη και ως κοινωνία να αναμετρηθούμε με το αναπόφευκτο. Πως κανενός, το 2025, δεν του αξίζει τέτοιος άδικος θάνατος. Η Λεμεσός πετά, αλλά η Λεμεσός πληγώνει κιόλας.
