Του Γιάννη Ιωάννου
Το πώς κινείται, κοινοβουλευτικά και σαν content creator, ο Φειδίας Παναγιώτου μετά την εκλογή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αποτελεί μια περιπτωσιολογία από μόνη της: O κ. Παναγιώτου ισορροπεί μεταξύ του πώς κινείται ως εκλεγμένος, πλέον, ευρωβουλευτής παράγοντας –καθημερινά– περιεχόμενο επί τούτου, αλλά και σε σχέση με τη δράση του εκεί και, παράλληλα, διατηρεί τις προηγούμενες δραστηριότητές του με βίντεο – όπως ακριβώς έκανε πριν.
Τελευταίως παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον μοτίβο. Πρωταγωνιστεί –εκούσια– σε βίντεο και συνεντεύξεις που γίνονται viral έχοντας ανακαλύψει τον κόσμο της «επανένωσης», προσπαθώντας να ανακαλύψει τα πραγματικά γεγονότα της Ιστορίας της Κύπρου, συναντά Τουρκοκύπριο influencer κι εξοργίζοντας μια μερίδα της βάσης του – που προέρχονταν, αν κρίνει κανείς από το περιεχόμενο του, από απολίτικες μάζες νεαρών αλλά και από συντηρητικότερα στρώματα. To στιγμιότυπό του στον Λιάγκα, τον γνωστό lifestyle δημοσιογράφο «πρωινάδικου» στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό, όπως και οι φάλιες που άνοιξε με τον γνωστό δικηγόρο, εκ Λευκωσίας, Κρις Τριανταφυλλίδη στο Χ.
Και σε αυτό το επίπεδο ο Φειδίας δείχνει να κάνει, λεπτεπίλεπτα, κάτι που όσοι τον κατακρίνουν ή τον αποθεώνουν αγνοούν. Μετατρέπει, σιγά-σιγά, το virality του σε κάτι σαν το μνήμα του… Αγίου Νεοφύτου, στο οποίο σπεύδουν από κάτω διάφορων λογιών τύποι που εκτείνονται από προοδευτικούς υπέρμαχους της λύσης μέχρι boomer εθνικιστές για να δημιουργήσουν ένα ή πολλαπλά debates, τα οποία θα αυξήσουν όχι μόνο το viewership τού εν λόγω παραγωγού περιεχομένου αλλά και τα έσοδα που, προφανώς, βγάζει από τις αμφιλεγόμενες κινήσεις του. Δικαιούται προφανώς να μάθει ο Φειδίας; Ναι. Δικαιούται να εξετάσει, σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο, την Ιστορία του τόπου του. Πρέπει, ωστόσο, να είναι και συνεπής και ακόλουθος – ιδίως αν ενδιαφέρεται για την επανένωση του τόπου του και δεν το κάνει για τα views. Και κάποιος προοδευτικός που ειλικρινώς θέλει να μάθει την Ιστορία του, «όχι όπως του τη μάθανε στο σχολείο», για το 63-64 κ.ο.κ., οφείλει να μάθει και την Ιστορία της Ουκρανίας, προφανώς όχι όπως μετά το 2013 τη γράφει η ρωσική προπαγάνδα, θέσεις της οποίας ο κ. Παναγιώτου υιοθέτησε τόσο σε συνέντευξη στο κανάλι του όσο και, συμπεριφορικά, ως ευρωβουλευτής που καταψήφισε την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην υπό εισβολή χώρα «για σκοπούς ειρήνης». Ειρήνη στην Κύπρο αλλά ειρήνη στην Ουκρανία, τσου;
To πώς κινείται ο Φειδίας αποτελεί επίσης περιπτωσιολογία και για το πώς ο κόσμος που τον σχολιάζει στη δημόσια σφαίρα –και δη μεταξύ υποτιθέμενα έγκριτων δημοσιογράφων και αναλυτών– τοποθετείται. Ο κόσμος δεν τον κρίνει πολιτικά (που μέχρι στιγμής είναι ανακόλουθος στο θέμα του Κυπριακού και στο πώς ψήφισε –αντιφιλελεύθερα– σε επίπεδο Ευρωβουλής για κρίσιμα ζητήματα όπως η Ουκρανία και η Βενεζουέλα) αλλά τον προτάσσει, αφού του δώσει τα views πρώτα, σε σχέση με τη δική του γνωστική ασυμφωνία.
Οι υπέρμαχοι της λύσης, λίγο ακόμη θα τον αναγάγουν στη μεγάλη ελπίδα λύσης του Κυπριακού και κάτι τύποι που τους αρέσει ο Τραμπ, ο Ιλον Μασκ και κάτι «περίεργοι» ξένοι influencers της αλτ Δεξιάς που ο Φειδίας αποθέωνε στα βίντεό του πριν από την Ευρωβουλή ή τους προσκαλούσε να μιλήσουν σε αυτά, τον έχουν αναγάγει στον μεγαλύτερο προδότη. Ενδεικτικό του ότι η κοινή γνώμη, ιδίως στην Κύπρο, δεν αντιλαμβάνεται καθόλου το πεδίο των νέων μέσων και, επιπλέον, αναζητεί άτομα «για να συμφωνεί» παρά «φαινόμενα» για να αναλύσει – που δυστυχώς δεν κατανοεί.
Αυτά και θα επανέλθουμε.
