Του Γιάννη Ιωάννου
Όταν την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης αποπειράθηκε να διορθώσει τη ζοφερή εικόνα που διαμορφώνεται για τη δημοφιλία του μετά από έναν χρόνο διακυβέρνησης –με σειρά επιμέρους κρίσεων και έναν πρόωρο ανασχηματισμό, η οποία καταγράφεται οριζόντια και σε δημοσκοπικό επίπεδο– ήταν σαφές πως επιχείρησε να το κάνει με τον πλέον mainstream τρόπο: Με μια διακαναλική τηλεοπτική συνέντευξη η οποία παραπέμπει απευθείας στο φορμάτ των τηλεοπτικών debates, προεκλογικά, που λόγω της δυναμικής που η υποψηφιότητά του είχε αναπτύξει λίγο πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2023 τον είχαν ευνοήσει σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Ένα χρόνο και κάτι ψιλά μετά, εκείνη η εικόνα του υποψήφιου Χριστοδουλίδη διαφέρει άρδην από αυτήν του προέδρου Χριστοδουλίδη. Η φθορά στην εικόνα και στη δημοφιλία καταγράφεται σε παραπάνω από μία δημοσκοπήσεις, ενώ η απογοήτευση για το νέο και ανεξάρτητο, που ωστόσο πολιτικά κινήθηκε σε επίπεδο παλαιού και παλαιοκομματικού, καταγράφεται οριζόντια στη δημόσια σφαίρα ανεξαρτήτως του δίπολου Δεξιάς-Αριστεράς. Η αντίφαση ωστόσο παραμένει: Ενώ η εικόνα του προέδρου και η πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης τεκμαίρουν πως πρόκειται για πρόεδρο «μιας θητείας», η πολιτική πρακτική της προβολής της εικόνας, της χρήσης των ΜΚΔ και δηλώσεων που αποσκοπούν στο εσωτερικό παρά στην ουσία εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί σε στρατηγικό επίπεδο, ανεβάζοντας –συχνά αχρείαστα– τον πήχη ψηλά, ενώ η αποτελεσματικότητα περνάει… από κάτω. Η πρωτοβουλία της «Αμάλθειας»
–του ανθρωπιστικού διαδρόμου προς τη Γάζα– και το ζήτημα του διορισμού απεσταλμένου της Ε.Ε. στο Κυπριακό –που είχε αναχθεί προεκλογικά στο κλειδί που θα ξεκλείδωνε το αδιέξοδο του Κυπριακού– αποτελούν τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του υπερβολικού αυτού πονταρίσματος στην εικόνα έναντι της ουσίας.
Μετά έρχεται και η συμπερίληψη. Που για έναν υποψήφιο που εξελέγη χωρίς την επί της αρχής στήριξη του ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα (ασχέτως της συναγερμικής ψήφου του δεύτερου γύρου) βασιζόμενος στην ανεξαρτησία, τη διαβούλευση με την κοινωνία και τα μικρότερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, θα έπρεπε να είναι, επίσης, οριζόντια και διακομματική. Ο τρόπος με τον οποίο από τη συνέντευξη δεν επελέγησαν εκπρόσωποι των ΜΜΕ (έντυπος παραδοσιακός Τύπος, ιστοσελίδες, ραδιόφωνα, νέα Μέσα) πλην της τηλεόρασης –μιας mainstream πλατφόρμας σε υποχώρηση διεθνώς αλλά και στην Κύπρο ως προς το περιεχόμενο που παράγει πλέον– δείχνει πως η συνέντευξη της αποτίμησης ενός χρόνου διακυβέρνησης δεν προσλαμβάνει την συμπεριληπτικότητα ενός «κοινωνικού συμβολαίου» με τη δέουσα προσοχή. Όταν, υποτιθέμενα, η τελευταία αποτελεί προϊόν διαβούλευσης με την κοινωνία –που ήταν εκ των βασικών αφηγημάτων της προεκλογικής καμπάνιας του προέδρου Χριστοδουλίδη. Και η στάση δείχνει και ένα μοτίβο δεδομένου πως σε ένα χρόνο διακυβέρνησης ο ΠτΔ επέλεξε μόνο μια εφημερίδα για να δώσει συνέντευξη –με τη συνέντευξη μάλιστα να οδηγεί στην κρίση του ανασχηματισμού.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπροστά του ακόμη τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης. Τέσσερα δύσκολα χρόνια με προκλήσεις όπως τη δύσκολη εξίσωση του Κυπριακού, την ασταθή γειτονιά μας όπου υπάρχει πόλεμος και προσφυγικό/μεταναστευτικό, την οικονομία (με την ακρίβεια και την ενεργειακή μας «φτώχεια»), αλλά και την απαξίωση θεσμών όπως η Δικαιοσύνη ή καθημερινά προβλήματα όπως η κίνηση και τα τροχαία δυστυχήματα, ή εποχικά όπως οι πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι. Ενώπιόν του έχει σημαντικά περιθώρια να επενδύσει στην ουσία και την αποτελεσματικότητα έναντι της επικοινωνίας και της εικόνας, αλλά και όλο τον χρόνο για να αποτύχει πλήρως. Ας ελπίσουμε πως, πιο συμπεριληπτικά, θα κινηθεί προς την πρώτη κατεύθυνση.
Twitter: @JohnPikpas
