Του Γιάννη Ιωάννου
Το γεγονός πως στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision η Ελλάδα βαθμολόγησε –αντί για το συνηθισμένο «12άρι»– με 4 τη συμμετοχή της Κύπρου αναδείχθηκε σε μέγα θέμα, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν το «αν δεν ήταν αστείο, θα ήταν τραγικό». Το ζήτημα πολιτικοποιήθηκε και, παράλληλα, έγινε ένα τεράστιο πεδίο τρολαρίσματος στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε βαθμό που κούρασε με τη γραφικότητά του.
Το αποκορύφωμα της γραφικής προβολής του ζητήματος της Eurovision, ενός διαγωνισμού τραγουδιού pop με καμία, μα καμία γεωπολιτική προέκταση, στο πεδίο των σχέσεων Αθήνας – Λευκωσίας θα έκανε, κυριολεκτικά, την ιστορία του Κυπριακού, τις πολυτάραχες σχέσεις εθνικού κέντρου – Μακαρίου της περιόδου ’60-74, και τις σύγχρονες δυναμικές της Ανατολικής Μεσογείου, στο πολιτικό επίπεδο να αποτελεί ένα πεδίο… δευτερογενούς ντροπής. Κυριολεκτικά. Γιατί η διεθνής πολιτική και οι πολυπλοκότητές της δεν έχουν καμιά σχέση με τους διαγωνισμούς τραγουδιών. Εδώ άλλα κι άλλα ζητήματα δεν κρίνουν τις σχέσεις κρατών, θα κρίνει μια βαθμολογία;
Αποκορύφωμα, ωστόσο, της γραφικής προβολής της Eurovision στο πολιτικό επίπεδο αποτελούν οι αναρτήσεις πολιτικών επί τούτου. Και δεν αναφέρομαι στον Ηλία Ψινάκη, που έτσι κι αλλιώς αποτελούσε έναν άνθρωπο του star system, και μια sui generis περσόνα, που ακολούθησε τον συνήθη τρόπο ενασχόλησης με την πολιτική –σε αυτοδιοικητικό επίπεδο– ανθρώπων που προέρχονται από το lifestyle. Η ανάρτηση του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκου Κοτζιά, που συνέδεσε το «4άρι» της Eurovision στην Κύπρο «με αποξένωση της ελληνικής κοινωνίας από την Μεγαλόνησο» αλλά και με «απορριπτέα σχέδια» (στο Κυπριακό) είναι ο ορισμός της φαιδρότητας. Και μιλάμε για τον Ελλαδίτη ΥΠΕΞ που συνδέθηκε με την κρισιμότερη, τα τελευταία χρόνια, περίοδο των κυπριακών συνομιλιών, το 2017 στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας.
Καλό να ενημερώσει κάποιος τον κ. Κοτζιά πως η Eurovision δεν αποτελεί ούτε κριτήριο για την ενσυναίσθηση των Ελλαδιτών για το Κυπριακό (όπως το follow up tweet του, μετά το κράξιμο που έφαγε), ούτε κριτήριο για το ποιος προωθεί τι, σαν λύση του Κυπριακού και τι αυτό σημαίνει κυρίως για τους Κύπριους πολίτες. Η Eurovision, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι ένας διαγωνισμός content creation με ενίοτε πολύ χάλια τραγούδια από τα οποία επωφελείται το τουριστικό προϊόν και 15 σπόνσορες μαζί με ένα σύστημα televoting στο οποίο πληρώνεις για να ψηφίσεις. Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο.
Ο κ. Κοτζιάς, ξεχασμένος πολιτικά, λίγο πριν ανοίξουν οι ελληνικές κάλπες επιχειρεί να στρέψει την προσοχή προς τα πάνω του, πατώντας σε κάτι που διαχρονικά προσπαθεί να αποδεικνύει (και που σε επίπεδο πολιτικής κριτικής δεν αποτελεί αντικείμενο αναστοχασμού για σκοπούς επαλήθευσης ή διάψευσης) κάθε φορά σε σχέση με την Κύπρο: Πως την αγαπάει (περισσότερο από άλλους Ελλαδίτες πολιτικούς). Την αγαπάει άραγε περισσότερο από αυτούς τους νεαρούς Ελδυκάριους που το 1974 σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι το στρατόπεδό τους; Tην αγαπάει περισσότερο από χιλιάδες Ελλαδίτες που ζούνε μόνιμα στην Κύπρο, στέριωσαν δαμέ και παντρεύτηκαν χτίζοντας δεσμούς; Την αγαπάει περισσότερο από τους ίδιους τους Κύπριους; Ρητορικά ερωτήματα που δεν χρήζουν απάντησης, αλλά αποδεικνύουν πως το να επικαλείσαι τη βαθμολογία σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού για να εξετάσεις το επίπεδο της ενσυναίσθησης σε σχέση με την Κύπρο είναι προβληματικό σαν discourse (ο κ. Κοτζιάς ως καθηγητής του γράφοντος στο πανεπιστήμιο, δίδαξε, την έννοια του αριστοτελικού επιχειρήματος).
Και είναι και γραφικό. Μια γραφικότητα μεταξύ πολλών γραφικοτήτων που ανά καιρούς ακούσαμε σε σχέση με το Κυπριακό.
Twitter: @JohnPikpas
