Του Παύλου Ξανθούλη
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν απολαμβάνει ένα ιδιότυπο περιβάλλον ασφάλειας στην Ε.Ε, το οποίο του επιτρέπει να λέει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να σκέφτεται ότι θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό των δηλώσεων και των πράξεών του. Το περιβάλλον αυτό είχε καλλιεργήσει η Βρετανία, σε πολύ δύσκολα χρόνια για την Τουρκία, στην αρχή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της χώρας (2005) και «τσιμέντωσε» η Γερμανία από το 2015-2016, προσφέροντας «γη και ύδωρ» στην Άγκυρα προκειμένου να ξελασπώσει την Ε.Ε στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, με ανταλλάγματα δισεκατομμυρίων ευρώ και υποσχέσεις, μεταξύ άλλων, και για αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης. Όλα αυτά συμφωνήθηκαν σε μια παρασυναγωγή στην οποία είχαν λάβει μέρος η τέως Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου και ο ηγέτης της τότε προεδρεύουσας Ολλανδίας, Μαρκ Ρούτε, σε ξενοδοχείο των Βρυξελλών. Η συμφωνία σφραγίστηκε με «ππιτέ», τουρκική πίτσα.
Έκτοτε, όπως λένε κύκλοι στις Βρυξέλλες, ο κ. Ερντογάν θεωρεί ότι η Τουρκία έχει σώσει την Ε.Ε. Άλλωστε, είχε υποστηρίξει ότι η Ε.Ε χρειάζεται την Τουρκία και όχι η Τουρκία την Ε.Ε. Κάτι που είχε πει και κατ’ ιδίαν στον τέως πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, τον οποίο είχε απειλήσει ότι θα «φορτώσει» πρόσφυγες και μετανάστες σε λεωφορεία και θα τους έστελνε στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία. Οι απειλές εκτοξεύθηκαν ενώπιον και του τέως προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στον οποίο ο κ. Ερντογάν είπε ότι είναι «πολύ μικρός» και ότι δεν έχει καν δικαίωμα να μιλά, γιατί η χώρα στην οποία είχε διατελέσει πρωθυπουργός (Λουξεμβούργο), έχει το μέγεθος μιας μικρής πόλης της Τουρκίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Ερντογάν δεν έχει ουσιαστικό αντίλογο. Λέει ό,τι θέλει, προσβάλλει όποιον θέλει, απειλεί την Ελλάδα, κάνει πάρτι στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά τα αντανακλαστικά των ευρωπαίων ηγετών ήταν εξαιρετικά ελαστικά έναντι του. Και εντελώς ντροπιαστικά η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναλώνονται σε φραστικές υποδείξεις, επιστρατεύοντας παλιές δηλώσεις και Συμπεράσματα, χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια για την Άγκυρα. Κάτι βεβαίως που γνωρίζει ο Ερντογάν, ο οποίος έχει κάθε λόγο να αξιοποιήσει ακόμη περισσότερο αυτή την «ευρωπαϊκή ελαστικότητα», έξι μήνες πριν τις εκλογές στην Τουρκία. Όπως το γνώριζε όταν «έπαιξε στα γόνατα» τους ηγέτες των θεσμικών οργάνων, Σαρλ Μισέλ και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, βάζοντας τον Βέλγο επίσημο να καθίσει δίπλα του και αφήνοντας τη Γερμανίδα αξιωματούχο όρθια να αναζητά τη δική της μουσική καρέκλα. Την οποία δεν βρήκε ποτέ.
Και όσο κανείς δεν τραβάει το αφτί του κ. Ερντογάν και της Άγκυρας, τόσο περισσότερο ο Τούρκος Πρόεδρος αποθρασύνεται και συνεχίζει το βιολί του, κάνοντας πολιτική, διαστρεβλώνοντας γεγονότα και χρησιμοποιώντας ό,τι βρίσκει μπροστά του, όπως τον βολεύει, στον δρόμο για τις εκλογές. Ένα από τα εργαλεία που φέρεται να προτίθεται να χρησιμοποιήσει, είναι και το «πλήρες άνοιγμα» του Βαρωσιού, για το οποίο καταγράφονται συγχορδίες διαρροών στα κατεχόμενα που φέρουν τον Τούρκο Πρόεδρο έτοιμο να κάνει την κίνηση, «πολύ σύντομα». Αδιαφορώντας για τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, που τον καλούν να επιστρέψει στον ΟΗΕ την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου. Αυτό είναι προφανώς το τελευταίο στάδιο πριν το οριστικό κλείσιμο του Κυπριακού και την υλοποίηση του σχεδιασμού της Άγκυρας για δύο κράτη στην Κύπρο, την οποία η Ε.Ε απορρίπτει μεν φραστικά, αλλά δεν έχει κάνει το παραμικρό προκειμένου να πειθαναγκάσει την Άγκυρα να αναστρέψει τις προσπάθειες εποικισμού της περίκλειστης πόλης.
Εάν λοιπόν η Ε.Ε εννοεί αυτά που λέει, οφείλουν έστω και την υστάτη, οι ηγέτες των θεσμών, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Σαρλ Μισέλ να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις και να επιδιώξουν να φρενάρουν το κλείσιμο του Κυπριακού. Και εάν δεν τα καταφέρνουν μόνοι τους, ας ζητήσουν και τη βοήθεια του Βερολίνου, από το οποίο εξαρτώνται. Και το οποίο, έστω και υπό την ηγεσία του Όλαφ Σολτς, έχει την δυνατότητα να εκδηλώσει ουσιαστική παρέμβαση. Εάν βεβαίως το επιθυμεί.
Σημ: Για τους «δικούς» μας ούτε λόγος. Ασχολούνται με τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου και το ζήτημα του Βαρωσιού περιορίζεται στη σφαίρα προεκλογικών εξαγγελιών. Μεταξύ των πολλών «θα» που ακούγονται.
