Του Παύλου Ξανθούλη
Ήταν ένα απλό πυροτέχνημα; Το οποίο έπαψε να υπάρχει λίγο μετά την πυροδότηση; Ο λόγος για τα ΜΟΕ του Προέδρου Αναστασιάδη, τα οποία κινούνται σε πολύ ρηχά νερά. Αφενός, εστιάζονται σε μια πρόταση με επίκεντρο την επιστροφή της περίκλειστης Αμμοχώστου, η οποία είχε ήδη προ πολλού απορριφθεί, από την τουρκική πλευρά. Αφετέρου, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διάνθισε την πρότασή του για ΜΟΕ με το κοινό ανακοινωθέν του 2014, το οποίο είναι εκτός ακτίνας συζήτησης. Για να το θέσουμε κομψά…
Πού στόχευε λοιπόν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με την επιστολή που απέστειλε προς τον Ερσίν Τατάρ; Ειδικά, αν αναλογιστούμε ότι γνώριζε εκ των προτέρων ότι η τουρκική πλευρά την απέρριπτε ασυζητητί; Αποσκοπούσε όντως στη δημιουργία κινητικότητας στο ζήτημα του Βαρωσιού; Ή είχε απλώς επικοινωνιακή σκοπιμότητα, δεδομένου ότι διακινεί ιδέες που έχουν δημοσίως απορριφθεί; Ποιο από τα δύο ισχύει;
● Το πρώτο που θα πρέπει κάποιος να συνυπολογίσει είναι ότι δεν υπήρξε καμιά προετοιμασία για την υποβολή μιας τέτοιας πρότασης. Την οποία όφειλε να κάνει ένας ηγέτης, εάν πραγματικά επιθυμούσε να την προωθήσει. Δηλαδή, θα ανέμενε κανείς ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης που άλλαξε σελίδα και από το δόγμα των κυρώσεων, πέρασε στα ΜΟΕ όπως ακριβώς επιθυμούν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, θα είχε διαβουλευθεί μαζί τους. Και θα είχε εξασφαλίσει ότι αυτή η υποχώρηση ή έστω η αλλαγή στάσης, από τη λογική των κυρώσεων, στα ΜΟΕ, θα τύγχανε θετικής υποδοχής από τα κράτη-μέλη και συνεπώς θα είχε μια ισχυρή πλάτη, ώστε να αποκτήσει προοπτική επιτυχίας. Δυστυχώς, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν εξασφάλισε ούτε από το Βερολίνο, ούτε από τις Βρυξέλλες στήριξη για τα ΜΟΕ, με το περιεχόμενο που ο ίδιος τους προσέδωσε στην επιστολή του. Άρα, δεν έγινε καμιά προετοιμασία για ΜΟΕ, όπως βεβαίως –υπενθυμίζουμε– δεν είχε γίνει καμιά προετοιμασία και για το δόγμα των κυρώσεων.
Η μόνη προετοιμασία που έγινε ήταν κάποια ανταλλαγή απόψεων του Προέδρου Αναστασιάδη με τον εκπρόσωπο του Φόρεϊν Όφις Ajay Sharma, ο οποίος ζήτησε και εξασφάλισε ότι η επιστολή για τα ΜΟΕ θα κοινοποιείτο και προς τις εγγυήτριες χώρες. Με προφανή στόχο, να μπορεί η Βρετανία να μεσολαβεί και επισήμως. Αυτό όμως θα ήθελε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης; Να ρίξει στο τραπέζι προτάσεις που δεν έχουν καμιά τύχη, επενδύοντας στο «παιχνίδι» που θα κάνει εν συνεχεία το Λονδίνο; Ελπίζω πως όχι. Γιατί, εάν υπάρχει έστω ένας υποτυπώδης συντονισμός μεταξύ Προεδρικού και ΥΠΕΞ, ο Πρόεδρος θα γνωρίζει ήδη από τον Γιαννάκη Κασουλίδη ότι ο κ. Sharma πρότεινε, αντί ΜΟΕ, να κάνουμε δώρο στο ψευδοκράτος τη νομιμοποίηση του λιμανιού Αμμοχώστου και του αεροδρόμιου Τύμπου, με αντάλλαγμα την αγορά ελπίδας… Και την προσδοκία ότι «ίσως», μετά τα δώρα αυτά, η τουρκική πλευρά μπορέσει να ξαναδεί το ζήτημα της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτή είναι η βρετανική μεσολάβηση…
● Το δεύτερο που πρέπει κάποιος να σκεφτεί, είναι κατά πόσον η ατυχής, εκ του αποτελέσματος επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη, είχε κάποιου είδους επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Για να γίνει όμως ένας τέτοιος συνειρμός, πρέπει πρώτα να δούμε το τάιμινγκ. Δηλαδή, τον ορατό χρονικό μας ορίζοντα, ο οποίος δυστυχώς με βάση τα όσα διαδραματίζονται, έχει σημείο αφετηρίας και σημείο τερματισμού τις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Με άλλα λόγια, κάποιος, θα μπορούσε να υποθέσει ότι η επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη στάλθηκε στον βωμό προεκλογικών σκοπιμοτήτων, προκειμένου να αποτελέσει επιχείρημα δήθεν πρωτοβουλιών και προσπαθειών για τη διάσωση της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Επιχείρημα, το οποίο βεβαίως «μπάζει» από παντού, καθώς όπως προαναφέραμε και είναι τοις πάσι γνωστό, τα προεδρικά ΜΟΕ είχαν απορριφθεί πριν καν μπουν στο χαρτί. Και μάλιστα δημοσίως από την τουρκική πλευρά, ενώ δεν έχουν τύχει στήριξης από την Ε.Ε., σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενό τους.
Σε κάθε περίπτωση, είτε για λόγους ουσίας, είτε για λόγους προεκλογικών σκοπιμοτήτων, η επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη δεν δείχνει ικανή να υπηρετήσει κανένα εκ των δύο αυτών στόχων. Και είναι κρίμα ένα ολόκληρο κράτος να αναλώνεται σε μια πολιτική προσέγγιση χωρίς καμιά προετοιμασία και συνεπώς χωρίς καμιά προοπτική και τύχη. Άλλωστε, όπως λένε φίλοι της κυβέρνησης στο Λονδίνο, η διπλωματία των επιστολών είναι το τελευταίο οχυρό κάποιου, όταν δεν ξέρει πραγματικά πώς να διαχειριστεί μια κατάσταση.
