Του Παύλου Ξανθούλη
Τα φώτα των ευρωεκλογών έσβησαν, τα αποτελέσματα είναι γνωστά και πλέον έχουν ανάψει οι μεγάλοι προβολείς, αυτοί που ρίχνουν φως στα παιχνίδια εξουσίας, στην Ε.Ε. Κι όπως όλα δείχνουν, μεγάλος χαμένος των εκλογών, κινδυνεύει να καταστεί το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο «σέρνεται» μεταξύ της προσωπικής ατζέντας του Εμανουέλ Μακρόν και (λιγότερο) του Όλαφ Σολτς, της απληστίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ως επίσης και της Ακροδεξιάς και των εθνικιστών, «διαφόρων αποχρώσεων».
Αν κάποιος δικαιωματικά διεκδικεί τον τίτλο του κατωτέρου των μετεκλογικών περιστάσεων, αυτός δεν είναι άλλος από τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αφού έχασε κατά κράτος από το εθνικιστικό κόμμα της Μαρίν Λε Πεν στις ευρωεκλογές, αισθάνθηκε την ανάγκη, για λόγους που ούτε συνεργάτες του αντιλαμβάνονται, να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. Ο Γάλλος Πρόεδρος, ίσως θεωρεί ότι μπορεί σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές, την επόμενη και την μεθεπόμενη Κυριακή να ταρακουνήσει και να συνεφέρει το εκλογικό σώμα στη Γαλλία. Αλλά, εάν ο κ. Μακρόν χάσει για δεύτερη φορά από τη Μαρίν Λε Πεν, τότε αυτός που θα ταρακουνηθεί δεν θα είναι μόνο το «Ελιζέ», αλλά όλη η Ε.Ε., η οποία δύσκολα θα συνέλθει, καθώς ο ένας εκ των δύο πυλώνων σταθερότητάς της, θα φοράει πλέον εθνικιστικό μανδύα. Η εικόνα καθίσταται ακόμη πιο ζοφερή, εάν συνυπολογιστεί ότι ο έτερος πυλώνας σταθερότητας, η Γερμανία, διαθέτει μια κυβέρνηση που κυριολεκτικά παραπαίει. Ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς καταποντίστηκε και οι εθνικιστές «Εναλλακτική για τη Γερμανία», κατέγραψαν πολύ μεγάλη άνοδο.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί, ότι οι δύο, Σολτς και Μακρόν, θεωρούσαν ως δεδομένη την περασμένη Δευτέρα τη συμφωνία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων για τις κορυφαίες θέσεις της Ε.Ε. Προφανώς δεν μίλησαν ή δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), το οποίο, άγνωστο γιατί και κόντρα σε κάθε λογική, εμφανίστηκε «άπληστο», φρενάροντας το κλείδωμα μιας συμφωνίας, με τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελευθέρους, με τους οποίους υποτίθεται ότι επιθυμεί να συνεργαστεί.
Με αποτέλεσμα, να ανοίξει ακόμη περισσότερο η όρεξη σε ακροδεξιούς και εθνικιστές. Η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, το κόμμα της οποίας συμμετέχει στους Συντηρητικούς-Μεταρρυθμιστές (ECR), επιθυμεί «μέρος της πίτας» της νέας ευρωπαϊκής ηγεσίας. Εν μέσω ανοχής, αν μη τι άλλο, σημαινόντων κύκλων της Ε.Ε., περιλαμβανομένης της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν που κατά τα λοιπά διεκδικεί επανεκλογή στην προεδρία της Κομισιόν, το πλέον σημαντικό ευρωπαϊκό πόστο. Την ίδια ώρα, η κα Μελόνι φέρεται να διαδραματίζει ρόλο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός υπερδεξιού τόξου.
Παρόμιοι σχεδιασμοί γίνονται και από τους εθνικιστές που ευχαρίστησαν όλοι μαζί τον Εμανουέλ Μακρόν για την ευκαιρία που τους δίνει να επιβάλουν το αποτύπωμά τους στην Ε.Ε. και στην ατζέντα της, έχοντας ως αφετηρία τη Γαλλία. Η Μαρίν Λε Πεν προδίκασε το πολιτικό τέλος του Εμανουέλ Μακρόν, λέγοντας ότι «θα μας λείψει», ενώ ο Ολλανδός εθνικιστής Βίλντερς χαρακτήρισε τον Γάλλο πρόεδρο «καλό εχθρό» και ο Ιταλός εθνικιστής Σαλβίνι, είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή «χάρη στον Μακρόν», κατέστη δυνατή αυτή η δρομολόγηση ακροδεξιών-εθνικιστικών συμμαχιών.
Στην εικόνα θα πρέπει να τοποθετήσουμε και τον επόμενο προεδρεύοντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον εθνικιστή Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος αναλαμβάνει τα ηνία της Ευρώπης την 1η Ιουλίου. Κάτι όμως που δεν τον εμποδίζει να επιχειρήσει τη δημιουργία υπερδεξιάς συμμαχίας στην Ευρωβουλή, την οποία ο ίδιος φωτογράφισε, ώστε ο επιδιωκόμενος υπερδεξιός συνασπισμός, να ελέγξει την εκλογή του νέου επικεφαλής της Κομισιόν και όχι μόνο.
Όλα αυτά θα έπρεπε να ηχήσουν όχι σαν καμπανάκι, αλλά ως τύμπανα ενός πολιτικού πολέμου, που στήνεται από την Ακροδεξιά και τους εθνικιστές για να χειραγωγήσουν την Ε.Ε. και να επιβάλουν τη δική τους γραμμή πλεύσης. Και αυτό καθίσταται ευκολότερο, όταν οι δύο πυλώνες σταθερότητας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, οι πολιτειακές ηγεσίες της Γαλλίας κυρίως, αλλά και της Γερμανίας, έχουν χάσει τον ίδιο τον δικό τους βηματισμό, σκοντάφτουν ακόμη και μόνες τους και κινδυνεύουν να γκρεμιστούν. Ή/και όταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη, το ΕΛΚ βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το ευρωπαϊκό.
Και κυρίως όταν επιχειρείται να επικρατήσει μια βεντάλια πολιτικών ομάδων που θα δύνανται να στεγάσουν διάφορες αποχρώσεις ακροδεξιών και ολιγότερο ακροδεξιών, εθνικιστών και ολιγότερο εθνικιστών, για κάθε γούστο. Διαχωρισμός αμιγώς ψηφοθηρικός, ο οποίος φαντάζει τόσο πραγματικός, όσο και η φράση «ολίγον έγκυος».
xanthoulis.pavlos@gmail.com
