Του Παύλου Ξανθούλη
Ο Όλιβερ, ένας σκύλος χάσκι, έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και βασανίστηκε μέχρι θανάτου στην Αράχωβα. Πέρασαν μήνες και, πριν από μερικές μέρες, οι ελληνικές Αρχές συνέλαβαν πρόσωπο που θεωρείται ύποπτο για το φρικτό έγκλημα. Ο ύποπτος, εάν αποδειχθεί η ενοχή του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ποινές που φτάνουν μέχρι δεκαετή κάθειρξη και 50 χιλιάδες ευρώ πρόστιμο, καθώς η ελληνική νομοθεσία είναι πλέον εφοδιασμένη με ένα ισχυρό πλαίσιο προστασίας των ζώων, που δικαίως εκλαμβάνει την κακοποίησή τους ως κακούργημα. Άλλωστε, εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτηθεί: ως τι κυκλοφορεί ελεύθερο ένα ον που μπορεί να προβεί σε τέτοιες πράξεις; Γι’ αυτές τις περιπτώσεις κακοποίησης, η ελληνική κυβέρνηση διά του Μάκη Βορίδη, όταν ήταν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, δρομολόγησε την υιοθέτηση μιας νομοθεσίας με ισχυρές ποινές, που επιδιώκουν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά και να προστατεύσουν, όσο είναι δυνατόν, τα ζώα.
Στην Κύπρο, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τα ζώα, σκυλιά και γατιά, είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, με τις φιλοζωικές οργανώσεις να δίνουν καθημερινή μάχη για τα αυτονόητα. Η κυπριακή Πολιτεία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, τόσο η κυβέρνηση όσο και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, με εξαίρεση τους Οικολόγους. Ως αποτέλεσμα, όλο το σύστημα νοσεί. Εάν ένας αποφασίσει σήμερα να σκοτώσει έναν άλλο Όλιβερ στην Κύπρο, θα καταβάλει πρόστιμο μέχρι 10 χιλιάδες ευρώ και ενδέχεται να φυλακιστεί για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τους δώδεκα μήνες. Κι αν αποφασίσει ότι θέλει να σκοτώσει και δεύτερο Όλιβερ, θα κληθεί να πληρώσει μέχρι 20 χιλιάδες ευρώ.
Δίνεις λοιπόν ένα ποσό μάξιμουμ 20 χιλιάδων ευρώ, και δολοφονείς δύο φορές. Τόσο απλά! Ευρώπη η Κύπρος μας! Με ποινές, που όχι μόνο δεν είναι αποτρεπτικές, αλλά είναι στα μέτρα όσων θεωρούν ότι η ζωή ενός σκύλου κι ενός γάτου βρίσκεται στη διακριτική τους ευχέρεια.
Άλλωστε, για να επιβληθεί ποινή πρέπει να υπάρξει ενεργοποίηση του κράτους, να γίνει έρευνα, προσαγωγή, σύλληψη και να κατηγορηθεί κάποιος, ο οποίος ωστόσο για ζητήματα κακοποίησης ζώων είναι δυστυχώς αποενοχοποιημένος από την Πολιτεία στο σύνολό της. Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί όταν κάποιος πυροβόλησε πριν από δύο χρόνια σκύλο στα γεννητικά όργανα, στην επαρχία Λεμεσού. Αλλού, θα είχε προκληθεί σάλος. Όμως, ο τότε υπουργός Γεωργίας τήρησε σιγή, η Αστυνομία δεν άκουσε, δεν είδε, για την Εισαγγελία να μη χάνουμε λέξεις, ενώ οι πρόεδροι κοινοβουλευτικών κομμάτων συνέχισαν το «θεάρεστο έργο» τους στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης που προεκλογικά στηρίχθηκε τόσο από το Κόμμα για τα Ζώα, όσο και από το Κίνημα των Κυνηγών, λέγοντας προφανώς και στους δύο ό,τι ήθελαν να ακούσουν, δεν ασχολείται ούτε με τους σκύλους, ούτε με τους γάτους. Διότι απλούστατα δεν ψηφίζουν. Έτσι, δεν υπάρχει κανένα πλάνο για αναθεώρηση της κυπριακής νομοθεσίας. Καμιά πρόβλεψη για ενίσχυση του πλαισίου προστασίας, και κανένας σχεδιασμός για στειρώσεις. Κατά συνέπεια, όταν βρίσκεται ένας σκύλος αδέσποτος, το κράτος του κ. Χριστοδουλίδη και των κοινοβουλευτικών μας κομμάτων, γυρνάει την κλεψύδρα. Και σε 15 μέρες του αφαιρούν τη ζωή. Σκοτώνουν καθημερινά πολλούς Όλιβερ, οχυρωμένοι πίσω από έναν εκτρωματικό νόμο, αντί μιας ουσιαστικής πολιτικής στειρώσεων, απαγόρευσης πωλήσεων και εισαγωγών σκύλων, μέχρι να αδειάσουν τα καταφύγια.
Αν κάποιος τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Κύπρο, σε σχέση με τη διαχείριση του Κυπριακού, τα χρυσά διαβατήρια, τις χρυσές κάμερες, την επιεικώς αμφιλεγόμενη αστυνόμευση και το κενό της Εισαγγελίας, προφανώς έχει δίκαιο! Κι αν ένας πολίτης τρομάζει, τι να πούμε για τα καημένα τα ζωάκια για τα οποία δεν υπάρχει καν νομοθετικό δίχτυ προστασίας.
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης και η υπουργός Μαρία Παναγιώτου γνωρίζουν ότι όλοι οι Όλιβερ που θανατώνονται καθημερινά στην Κύπρο, ελλείψει φιλοζωικής πολιτικής, έχουν την ιδιότητα να συγχρονίζονται με τους παλμούς της καρδιάς των ανθρώπων τους; Και ότι ο συγχρονισμός των παλμών των σκύλων τους οδηγεί να βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, τη χαρά, τον πόνο και τη θλίψη που βιώνει ο άνθρωπός τους; Κι ο άνθρωπός τους, δηλαδή όλοι εμείς και εσείς, θα κάνουμε κάτι επιτέλους, κ. πρόεδρε;
Υγ. Αν δεν άκουγα τον Γιώργο Περδίκη των Οικολόγων στην Ελένη Βρεττού (ΡΙΚ), δεν θα πίστευα ότι υπάρχει κυβέρνηση που μετακινεί βιότοπο προστατευόμενων πτηνών σε πεδίο βολής, για να ανοίξει δρόμο. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να γίνουμε κράτος.
