Του Παύλου Ξανθούλη
Η Κυπριακή Δημοκρατία, εδώ και πολλά χρόνια, πολεμάει τις λέξεις και τη σημειολογία, αποφεύγοντας να αγγίξει την ουσία. Έχει χάσει κατά κράτος στον πολιτικό και νομικό στίβο από την Τουρκία, αλλά το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να διαστρεβλώνει μια εικόνα, η οποία ωστόσο έχει αποτυπωθεί με διεθνείς σφραγίδες, είτε μέσω Ε.Ε. είτε και μέσω του Συμβουλίου της Ευρώπης ή/και του ΟΗΕ.
Στο πλέον πρόσφατο παράδειγμα, η Κυπριακή Δημοκρατία υπέστη ήττα στην υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου, με το Συμβούλιο της Ευρώπης να καθιστά πλέον σαφές ότι όσοι εκτοπισμένοι επιθυμούν να διεκδικήσουν την περιουσία τους, (περιλαμβανομένης της ίδιας της κ. Λοϊζίδου, αναφορικά με την αποκατάσταση και αποζημιώσεις μετά το 1998), οφείλουν να προσφύγουν στην «Επιτροπή Ακίνητης Ιδιοκτησίας» που έχει εγκαθιδρύσει η Τουρκία, στο ψευδοκράτος. Όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις τοποθέτησαν και τοποθετούν την εν λόγω «Επιτροπή» σε εισαγωγικά και αναφέρονται σε αυτήν, ως λεγόμενη ή ούτω καλούμενη. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η «Επιτροπή Ακίνητης Ιδιοκτησίας» έχει εξασφαλίσει διεθνή νομιμοποίηση, την οποία όσο κι αν θα επιθυμούσαμε, ως Κυπριακή Δημοκρατία, δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε. Άλλωστε, οι χειρισμοί που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, εξαντλήθηκαν στη σημειολογία και στα εισαγωγικά. Και δεν αντέχουν σε ιδιαίτερη κριτική, καθώς όλες οι κυβερνήσεις παρακολουθούσαν την Άγκυρα, με συγκεκριμένη στρατηγική να αποδομεί τα νομικά και πολιτικά κέρδη της απόφασης Λοϊζίδου από το 1998, με τα γνωστά αποτελέσματα που εισπράξαμε το 2022, για να αντιληφθούμε ότι το περιουσιακό/προσφυγικό είναι πλέον γυμνό και τα εισαγωγικά δεν μπορούν να σώσουν κανέναν. Κυρίως αυτούς που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν.
Ομοίως και στο ζήτημα της «απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων. Ούτω καλούμενη και λεγόμενη λέμε εμείς. Όμως η Ε.Ε., στην παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας (στις 26 Απριλίου 2004, 5 μέρες πριν από την ένταξη), είχε αναφερθεί με κάθε επισημότητα στον «τερματισμό της απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων, εκδίδοντας Συμπεράσματα. Συμπεράσματα εκδόθηκαν όμως και μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., προβαίνοντας σε συγκεκριμένες μάλιστα υποδείξεις, την 8η Ιανουαρίου 2007. Και εκεί γινόταν ευθεία παραπομπή στα Συμπεράσματα του 2004, για τον «τερματισμό της απομόνωσης». Με την επισήμανση μάλιστα ότι η εργασία για απευθείας εμπόριο από την κατεχόμενη Κύπρο, «πρέπει να επαναρχίσει χωρίς καθυστέρηση». Αναφορά, με την οποία δυστυχώς συνέπλευσε η Κυπριακή Δημοκρατία, προσυπογράφοντάς την. Αν και εμφανίζεται να απορρίπτει τον «τερματισμό της απομόνωσης» και «το απευθείας εμπόριο», τοποθετώντας εισαγωγικά και εισάγοντας τύπους φραστικής και μόνο αποδόμησης ενός ζητήματος, στο οποίο όμως η ίδια προσέδωσε υπόσταση, επιτρέποντας την έγκριση Συμπερασμάτων που την αφορούν.
Και όλα αυτά δεν είναι άρες, μάρες, κουκουνάρες, αλλά συνδέονται άρρηκτα με το Κυπριακό, καθώς και οι γενικοί γραμματείς του ΟΗΕ κάνουν λόγο για την «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων και δρομολογούν ενέργειες που μας έχουν φέρει μια ανάσα από την αναγνώριση της ύπαρξης χωριστής οντότητας στη «βόρεια Κύπρο», στην οποία εμείς εννοούμε γεωγραφικά και η Τουρκία και ο διεθνής παράγοντας διχαστικά. Και οι κυβερνήσεις μας συνεχίζουν να βάζουν εισαγωγικά.
Ένας δημοσιογράφος θεωρώ ότι νομιμοποιείται να αρθρογραφεί, απορρίπτοντας την έννοια του «τερματισμού της απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων, ή την «Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας» της Τουρκίας, που αποζημιώνει πρόσφυγες σε τιμές του 1974 και δεν παρέχει αποτελεσματική θεραπεία, καθώς δεν προσφέρει πραγματική δυνατότητα «αποκατάστασης». Ένα όμως ολόκληρο κράτος και τόσες κυβερνήσεις που δεν έκαναν τα απαιτούμενα για να φρενάρουν την «απομόνωση» και έχουν υποστεί ήττες οι οποίες εδραίωσαν την «Επιτροπή Ακίνητης Ιδιοκτησίας», πόσο ειλικρινείς είναι όταν βάζουν εισαγωγικά; Ειδικά όταν τα έχουν κάνει θάλασσα; Εκτός εισαγωγικών. Και επειδή οδεύουμε σε εκλογές και είθισται όλα τα παραμύθια να έχουν ένα τέλος, θα πρέπει να βρεθεί ένας άνθρωπος, ειλικρινής και σοβαρός, εάν υπάρχει, ο οποίος να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πει την αλήθεια. Γιατί απαιτείται και απολογισμός και αυτοκριτική από όλους αυτούς που μας έχουν οδηγήσει μια ανάσα πριν από την αναγνώριση χωριστής οντότητας των Τουρκοκυπρίων. Και οι οποίοι αντί να χαράξουν στρατηγική τόσα χρόνια προκειμένου να αναχαιτίσουν την τουρκική πολιτική, αναλώνονται στην αποδόμηση των λέξεων και στην τοποθέτηση εισαγωγικών, εντός Κύπρου, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Για έννοιες τις οποίες εμείς απορρίπτουμε, αλλά το κράτος που μας διοικεί τις έχει καταπιεί. Απλώς δεν το παραδέχεται.
