Του Παύλου Ξανθούλη
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης έγραψε στον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, από τον οποίο ζήτησε να παρέμβει προς την Άγκυρα για να σταματήσει τις παραβιάσεις στη νεκρή ζώνη, εκφράζοντας φόβους ότι «αυτές οι κλιμακούμενες παραβιάσεις από τις τουρκικές δυνάμεις, μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή κρίση». Στην επιστολή του (Φιλελεύθερος), ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης αναφέρθηκε σε όλες τις παραβιάσεις της νεκρής ζώνης από τις τουρκικές δυνάμεις, στην Πύλα, στον Άγιο Δομέτιο, στο νεκροταφείο Wayne’s Keep, στα Στροβίλια, στην Αυλώνα, ως επίσης και στο γήπεδο Τσετίνκαγια.
Ο πρόεδρός μας τα έγραψε σχεδόν όλα στην επιστολή του. «Ξέχασε» όμως να αναφέρει, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, ότι οι τουρκικές δυνάμεις δεν κατέλαβαν μόνες τους το γήπεδο της Τσετίνκαγια, στη νεκρή ζώνη. Τους το έκαναν «δωρεά» τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία θεωρούν εν πολλοίς ότι η νεκρή ζώνη τους ανήκει και ότι μπορούν να τη διανέμουν, όπως τους κάνει κέφι. Ο πρόεδρός μας «ξέχασε», λοιπόν, να πει στον κ. Γκουτέρες, ότι αυτός που εκχώρησε παράνομα και καθ’ υπέρβαση εξουσίας το γήπεδο της Τσετίνκαγια στις κατοχικές αρχές, είναι ο ειδικός του αντιπρόσωπος, ο κ. Κόλιν Στιούαρτ. Στον οποίο εκδηλώθηκαν διαβήματα και από την προηγούμενη κυβέρνηση και από την υφιστάμενη, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Είναι δυνατόν ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης να έχει ξεχάσει ότι ο Κόλιν Στιούαρτ απέρριψε τα διαβήματα της Λευκωσίας για την καθ’ υπέρβαση εκχώρηση μέρους της νεκρής ζώνης προς την τουρκική πλευρά; Και πώς μπορεί ένας πρόεδρος, ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες τού κράτους, του οποίου ηγείται, να στέλνει επιστολή στον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και να «ξεχνά» να γράψει ότι η συνεχιζόμενη κατάληψη τμημάτων της νεκρής ζώνης από τις κατοχικές δυνάμεις, δρομολογήθηκε –σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις– όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με τη σύμπραξη της ΟΥΝΦΙΚΥΠ;
Δεν το έγραψε όμως αυτό ο πρόεδρος μας στην επιστολή του. Όπως δεν έγραψε και λέξη για την ευθύνη της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στην Πύλα, όπου η τουρκική πλευρά αισθάνεται άνετα να κάνει ό,τι θέλει, υπαναχωρώντας από τη συμφωνία που είχε γίνει, αναφορικά με τη διάνοιξη δρόμου.
Κι όλα αυτά που δεν έγραψε ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, έχουν συνέπειες. Όπως για παράδειγμα τη δήλωση του Κόλιν Στιούαρτ, από τη Νέα Υόρκη, όπου ενημέρωσε το Συμβούλιο Ασφαλείας για το Κυπριακό. Είπε λοιπόν ο κ. Στιούαρτ: «Είχαμε παραβιάσεις στη νεκρή ζώνη και από τις δύο πλευρές και μάλιστα υπήρξε μια κλιμάκωση τους τελευταίους μήνες, που περιγράφεται στην έκθεση του γ.γ. ΟΗΕ και είναι μια κατάσταση που δεν είναι επωφελής για κανέναν», σημειώνοντας ότι «ανεβάζει την ένταση και δημιουργεί προβλήματα για όλους». Με άλλα λόγια, ο κ. Στιούαρτ, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του… αυτά που έγραψε ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης στην επιστολή του προς τον Αντόνιο Γκουτέρες. Και είπε δημοσίως –για να τα ακούσει και ο πρόεδρος μας– ότι και εμείς παραβιάζουμε τη νεκρή ζώνη… που είναι δική μας. Άρα κι εμείς παρανομούμε, σύμφωνα με τον Κόλιν Στιούαρτ, ισχυρισμός άλλωστε που διατυπώνεται στην έκθεση του γ.γ., ο οποίος μας χρεώνει παραβίαση της νεκρής ζώνης για τη «χρήση του σχολικού γηπέδου» της Παλλουριώτισσας. Και η «χρήση του σχολικού γηπέδου» της Παλλουριώτισσας, στη δική μας νεκρή ζώνη, είναι προφανώς επαρκής για τον κ. Γκουτέρες και τον ειδικό του αντιπρόσωπο, ώστε να την εξισώσουν με τη συνεχιζόμενη υφαρπαγή εδαφών της νεκρής ζώνης από τις κατοχικές δυνάμεις. Της νεκρής ζώνης την οποία παραχώρησε η Κυπριακή Δημοκρατία προς την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ως ζώνη ασφαλείας μεταξύ των δύο πλευρών και άρα τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να εκχωρούν ούτε το γήπεδο της Τσετίνκαγια στις κατοχικές δυνάμεις, ούτε να τηρούν ανοχή στη συνεχιζόμενη επέκταση της γραμμής κατοχής εντός της νεκρής ζώνης. Γιατί ούτε τους ανήκει η νεκρή ζώνη, ούτε έχουν τέτοια εξουσία.
Όλα αυτά όμως δεν τα έγγραψε στην επιστολή προς Γκουτέρες ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης. Δίνοντας δικαίωμα στον κ. Κόλιν Στιούαρτ να «γράφει» με το δικό του προσωπικό ύφος και τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και ζωτικά συμφέροντα του κυπριακού κράτους.
Σημείωση: Ξένοι διπλωμάτες λένε ότι η αποστολή επιστολής είναι το τελευταίο οχυρό ενός πολιτικού που δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί ένα ζήτημα.
