Του Παύλου Ξανθούλη
«Αρχής τετευχώς, ίσθι ταύτης άξιος» είχε πει ο Μένανδρος τον 4ο αιώνα π.Χ., επισημαίνοντας ότι εάν κάποιος αποκτήσει αξίωμα οφείλει να φανεί αντάξιος του εν λόγω αξιώματος. Διακόσια χρόνια νωρίτερα, ένας εκ των επτά σοφών της Αρχαίας Ελλάδας, ο Βίας ο Πριηνεύς είχε πει κάτι εξίσου σημαντικό, ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι», δηλαδή ότι όταν κάποιος βρίσκεται στην εξουσία, τότε αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του. Ο πραγματικός του χαρακτήρας.
Στην Κύπρο του 2024, με ηγέτη του κράτους τον Νίκο Χριστοδουλίδη, αυτό που μπορεί κάποιος να διακρίνει διά γυμνού οφθαλμού, είναι ένα επικοινωνιακό ταλέντο, το οποίο έχει αναμφισβήτητα απήχηση στην κοινωνία των πολιτών. Επί του προκειμένου, θεωρώ ότι ουδείς μπορεί να διαφωνήσει. Επί της ουσίας όμως, τα χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να διακρίνει, επίσης διά γυμνού οφθαλμού, διαφέρουν.
Αν πάρουμε για παράδειγμα τον ανασχηματισμό της περασμένης Δευτέρας, είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ηγέτη «αυτοανατρεπόμενο», ο οποίος άλλα λέει και άλλα κάνει, αλλάζοντας γνώμη συνεχώς. Ο ίδιος είχε εξαγγείλει ανασχηματισμό σε συνέντευξη στον «Φιλελεύθερο», ενώ πληροφορίες καρμπόν προς την ίδια κατεύθυνση, είχαν δημοσιεύσει η «Καθημερινή» και ο «Πολίτης». Μερικές μέρες αργότερα, στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της χρονιάς, επεχείρησε να «μαζέψει» τις δικές του τοποθετήσεις, συμβουλεύοντας τους υπουργούς του να μην ακούνε αυτά που ο ίδιος είπε στα ΜΜΕ (!) και διαβεβαιώνοντάς τους ότι όταν αποφασίσει να κάνει ανασχηματισμό, αυτοί θα το μάθουν «πρώτοι» και όχι οι δημοσιογράφοι. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, έκανε τον ανασχηματισμό, χωρίς όμως να καλέσει τους απολυθέντες υπουργούς για να τους ενημερώσει, αθετώντας την υπόσχεσή του. Όλο αυτό το πολιτικό αλαλούμ, ακόμη κι αν απορρέει από «αναποφασιστικότητα», το βασικότερο θεωρώ, χαρακτηριστικό του Νίκου Χριστοδουλίδη, δεν παύει να αντανακλά ανειλικρίνεια και να παραπέμπει σε αναξιοπιστία. Και σίγουρα απέχει από τις αρχές που επεχείρησαν να θέσουν μέσω των γνωμικών τους, ο Μένανδρος και ο Βίας πριν από πολλούς αιώνες.
Αυτή λοιπόν η έννοια της «αυτοανατατροπής», κυριαρχεί και στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Αν και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης είχε εκλεγεί διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα διορίσει κομματικά στελέχη στο Υπουργικό του Συμβούλιο, ωστόσο έχει καταπατήσει και αυτή τη δέσμευσή του. Είναι βεβαίως δικαίωμά του να αλλάζει γνώμη και να διορίζει όποιον θέλει, αλλά οφείλει τουλάχιστον να εξηγεί τις πολιτικές του στροφές. Ακόμη κι αν δεν έβρισκε πρόσωπα πρόθυμα να διοριστούν ως υπουργοί του, και αναγκάστηκε να καταλήξει σε «δευτερο-τρίτες επιλογές», επιστρατεύοντας και κομματικά στελέχη, όφειλε τουλάχιστον να απευθυνθεί στην κοινωνία των πολιτών και να εξηγήσει γιατί από κυβέρνηση τεχνοκρατών, καταλήξαμε σε κυβέρνηση κομματικών. Αυτό άλλωστε επιτάσσει μιας στοιχειώδης ειλικρινής επικοινωνία, η οποία δεν μπορεί να εξαντλείται στην εικόνα, στα χαμόγελα και στις κορδέλες εγκαινίων.
Αυτή λοιπόν η ειλικρινής επικοινωνία, δείχνει να μην είναι το φόρτε του προέδρου της Δημοκρατίας και στενών του συνεργατών. Μιλώντας μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού, ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος είπε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας «θεωρεί ότι το έργο που έχει παραχθεί και από αυτούς που φεύγουν, είναι τεράστιο» (Άλφα). Όχι απλώς μεγάλο, αλλά «τεράστιο». Και επειδή τα μεγέθη διαδραματίζουν ρόλο, γενικώς, θα μπορούσε κάποιος αβίαστα, να επισημάνει ότι η ειλικρίνεια αυτής της κυβέρνησης, είναι στα ίδια ακριβώς επίπεδα με το υποτιθέμενο «τεράστιο» έργο που επιτέλεσαν οι υπουργοί που κρίθηκε, από τον ίδιο τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, ότι έπρεπε να πάνε σπίτι τους. Εάν λοιπόν επιτέλεσαν «τεράστιο» έργο οι απολυθέντες υπουργοί, τότε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έπρεπε να κάνει ανασχηματισμό, αλλά όφειλε να τους κρατήσει στη θέση τους. Άλλωστε, πού θα βρει άλλους υπουργούς να επιτελέσουν «τεράστιο» έργο μέσα σε 10 μήνες;
Επειδή όμως η ηγεσία αυτή της κυβέρνησης έχει ακόμη 50 μήνες ζωής, στη βάση της υφιστάμενης της θητείας, θα ήταν καλό να λειτουργήσει με περισσότερη ειλικρίνεια, μακριά από αυτοανατρεπόμενες προσεγγίσεις. Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα πρέπει να σταματήσει να ενσαρκώνει τον σύγχρονο Οδυσσέα, να κατεβεί από το κατάρτι στο οποίο μόνος του δέθηκε και να ανοίξει τα αφτιά του. Όχι για να ακούσει τις Σειρήνες, που όπως μας εξήγησε, αποφεύγει. Αλλά, για να ακούσει αυτά τα οποία ενοχλούν, αναπαράγοντας χρόνιες παθογένειες, ενσαρκώνοντας το «παλιό» και απέχοντας από καθετί «νέο» και σύγχρονο που υποσχόταν ότι θα έφερνε η διακυβέρνησή του. Και δεν το έχει φέρει.
