Του Παύλου Ξανθούλη
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης προκαλεί έκπληξη με τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Το περασμένο καλοκαίρι και ενώ η Άγκυρα και το ψευδοκράτος προχωρούσαν στην υλοποίηση του πιλοτικού ανοίγματος τμήματος της περίκλειστης Αμμοχώστου, ο κ. Μαυρογιάννης θυμήθηκε να «προειδοποιήσει» ότι εάν δεν γίνει κάτι «χθες», τότε πολύ σύντομα θα είναι πάρα πολύ αργά και για την περίκλειστη πόλη αλλά και για τη λύση του Κυπριακού. Δυστυχώς, ο κ. Μαυρογιάννης, Ε/κ διαπραγματευτής, εδώ και πολλά χρόνια, αποφάσισε να «προειδοποιήσει» μετά την υλοποίηση των τουρκικών προθέσεων. Και αφού η Άγκυρα είχε ανοίξει τμήμα της παραλίας της περίκλειστης πόλη, εξήγγειλε και το πιλοτικό «άνοιγμα» του 3,5% των Βαρωσίων και πλέον όλοι γνωρίζαμε τι δρομολογήθηκε. Χωρίς μάλιστα να είμαστε διαπραγματευτές και να έχουμε άμεση εμπλοκή και ενημέρωση σε προθέσεις, κινήσεις και αποφάσεις…
Η τακτική αυτή του κ. Μαυρογιάννη να εκφράζεται αφού έχουν σπάσει τα αβγά και έχει ήδη γίνει η ομελέτα, επεκτάθηκε και στο ζήτημα των ευρωπαϊκών κυρώσεων που επεδίωξε (σ.σ. ανεπιτυχώς) η Κυπριακή Δημοκρατία κατά της Τουρκίας. Τότε και ενώ το σίδερο των ζυμώσεων και των διεργασιών ήταν ζεστό, τόσο στο εσωτερικό της Κύπρου όσο και στην Ε.Ε., ο κ. Μαυρογιάννης δεν «προειδοποίησε». Μίλησε την περασμένη Κυριακή σε συνέντευξη στην «Κ», σημειώνοντας ότι: «Οι κυρώσεις και τα μέτρα είναι ένα εργαλείο, μεταξύ άλλων, και μάλιστα αμφιβόλου ή περιορισμένης αποτελεσματικότητας από μόνες τους, με βάση τη συσσωρευμένη εμπειρία της διεθνούς κοινότητας. Φανταστείτε στην περίπτωση της Τουρκίας: μεγάλα προβλήματα, κοπιώδης και επίπονη προσπάθεια, μικρά μέτρα, καμιά αναλογικότητα. Καλός ο συμβολισμός, καλύτερη η λυσιτελής προσέγγιση» είπε ο κ. Μαυρογιάννης.
Από μία πρώτη ανάγνωση της θέσης αυτής του κ. Μαυρογιάννη, προκύπτουν τρία τουλάχιστον ερωτήματα:
1) Γιατί δεν προειδοποίησε δημόσια και εμπρόθεσμα ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής, ούτως ώστε να μην αναλωθεί και να μην εκτεθεί το κυπριακό κράτος σε μια προσπάθεια κυρώσεων, αφού όπως μας είπε, αρκετούς μήνες αργότερα, είναι «αμφιβόλου ή περιορισμένης αποτελεσματικότητας από μόνες τους, με βάση τη συσσωρευμένη εμπειρία της διεθνούς κοινότητας»;
2) Όσοι διαχειρίστηκαν την εξωτερική μας πολιτική και επεδίωξαν επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας, δηλαδή ο τότε ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης και ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής), δεν έχουν «συσσωρευμένη εμπειρία»; Την οποία έχει μόνο ο κ. Μαυρογιάννης που επέλεξε να μην πει λέξη και αποφάσισε να τοποθετηθεί για τις κυρώσεις, όταν η προσπάθεια της Λευκωσίας κατέρρευσε;
3) Μήπως ο κ. Μαυρογιάννης θα έπρεπε να ενημερώσει και τη Γερμανία για τις απόψεις του αυτές, όπως και όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ στην Ε.Ε., που σκίζουν τα ιμάτιά τους και καταφέρνουν να επιβάλουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Δεν θα έπρεπε να εξηγήσει στο Βερολίνο ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής, ότι η πολιτική που ακολουθούν η Γερμανία και η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών είναι «αμφιβόλου ή περιορισμένης αποτελεσματικότητας από μόνες τους, με βάση τη συσσωρευμένη εμπειρία της διεθνούς κοινότητας»; Δεν είναι κρίμα να μην το μάθουν;
Οι τοποθετήσεις του κ. Μαυρογιάννη πάσχουν από ετεροχρονισμό, αν μη τι άλλο. Επίσης, θα μπορούσε να λεχθεί ανέξοδα, ότι οι αναφορές αυτές του κ. Μαυρογιάννη πλήττουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη, που θεωρείται ο εμπνευστής της προσπάθειας των κυρώσεων. Όπως και η φαινομενικά εύσχημη επίκληση –επίσης στην «Κ»– του Γιαννάκη Κασουλίδη, ότι «λόγω πείρας, καλού ονόματος και προσωπικής αξιοπιστίας μπορεί ίσως να εστιάσει στην αναβάθμιση του διεθνούς ενδιαφέροντος ή να κινητοποιήσει λίγο παραπάνω τον διεθνή παράγοντα». Τοποθέτηση, η οποία εξ αντανακλάσεως αδειάζει τον προκάτοχό του στο ΥΠΕΞ…
Λάθη έχουν γίνει πολλά. Από όλους. Κι εμείς, εδώ, χωρίς να κρυβόμαστε και χωρίς να περιμένουμε την παραίτηση κανενός, τα καυτηριάσαμε. Με επίκεντρο τις κυρώσεις, το έγγραφο επιλογών της Ε.Ε. και τη διαχείριση που έγινε. Άλλωστε, στόχος πρέπει να είναι η βελτίωση μιας κατάστασης προς όφελος της χώρας, εμπρόθεσμα. Και όχι η κριτική υπό τύπον πολιτικού επικήδειου που προφανώς έχει άλλους στόχους. Πόσω μάλλον όταν η κριτική γίνεται εκ του ασφαλούς, όταν ο αποδέκτης της έχει παραιτηθεί από τη θέση του. Σε ό,τι αφορά στην ελπίδα του κ. Μαυρογιάννη, «εν δυνάμει υποψηφίου», να εξασφαλίσει οικουμενική ή έστω ευρεία αποδοχή στις προεδρικές εκλογές, όπως είπε χαμογελώντας στην «Κ», έχω την ταπεινή άποψη ότι οι μετά Χριστόν προφήτες δεν ευδοκιμούν πουθενά. Ούτε καν στη νήσο των Αγίων…
