Του Παύλου Ξανθούλη
Το στοίχημα της προηγούμενης πενταετίας στην Ε.Ε., αυτό στο οποίο «ορκίστηκαν» πίστη, όσοι ανέβηκαν στα ανώτατα δώματα της ευρωπαϊκής πυραμίδας, ήταν η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία (ΕΠΣ). «Μια δέσμη πρωτοβουλιών πολιτικής, η οποία είχε ως στόχο να θέσει την Ε.Ε. σε τροχιά προς την πράσινη μετάβαση, με απώτερο στόχο την επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050». Η ΕΠΣ ήταν λοιπόν η «πρώτη πράξη» της Κομισιόν Φον ντερ Λάιεν, με την ανάληψη των καθηκόντων της, τον Δεκέμβριο του 2019. Και για την υλοποίηση της ΕΠΣ αποφασίστηκε όπως συμβάλουν όλοι οι τομείς πολιτικής, με αλληλένδετες πρωτοβουλίες που κάλυπταν «την ενέργεια, τις μεταφορές, τη βιομηχανία, τη γεωργία και τη βιώσιμη χρηματοδότηση», κάτι που στήριξε το ισχυρό γερμανογαλλικό βιομηχανικό και ενεργειακό λόμπι, καθώς στην πραγματικότητα η ΕΠΣ αποτελούσε, το 2019, το αναπτυξιακό μοντέλο της Ε.Ε. Το 2024, η ατζέντα της Ε.Ε. τείνει να καταστεί διαφορετική. Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και η κλιματική ουδετερότητα εξακολουθούν μεν να υφίστανται, αλλά δεν δείχνουν πλέον να φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή προτεραιοτήτων. Όπως όλα δείχνουν, οι μεγάλες ευρωπαϊκές επενδύσεις θα πάνε στην ενίσχυση της άμυνας και της ασφάλειας και της ανταγωνιστικότητας της Ε.Ε. Και όπως έγινε επί ΕΠΣ, έτσι θα γίνει και για την ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια (και για την ανταγωνιστικότητα), ώστε όλοι οι τομείς πολιτικής να εναρμονιστούν με τον νέο «απώτερο στόχο», ενώ ήδη έχει γνωστοποιηθεί η πρόθεση δημιουργίας ενός νέου χαρτοφυλακίου επιτρόπου, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι η Γερμανία, που έχει το γενικό πρόσταγμα στην Ε.Ε., έδωσε το στίγμα των νέων ευρωπαϊκών προτεραιοτήτων, επικαλούμενη τον αδίστακτο Πούτιν και δηλώνοντας ότι προετοιμάζεται για πόλεμο. Ο αρχιεπιθεωρητής του γερμανικού στρατού Κάρστεν Μπρούερ εξήγησε ότι θα χρειαστούν πέντε έως οκτώ χρόνια για να ανασυγκροτήσει η Ρωσία τις ένοπλες δυνάμεις της από τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ ο ΥΠΑΜ Μπόρις Πιστόριους είπε ότι ο Πούτιν δεν θα σταματήσει πουθενά και ότι η Γερμανία πρέπει να είναι έτοιμη για πόλεμο μέχρι το 2029, σε ένα πρωτοφανές πολεμικό ραντεβού, σε μια πενταετία.
Την ίδια ώρα, εν μέσω παροξυσμού, διέρρευσε σε γερμανικά ΜΜΕ έγγραφο 81 σελίδων με τις κατευθυντήριες γραμμές του Βερολίνου για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, με τους εμπειρογνώμονες να ζητούν την κατασκευή 210.100 καταφυγίων, για προστασία των 85 εκατομμυρίων κατοίκων της Γερμανίας, με κόστος 140,2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ ο ίδιος ο ΥΠΑΜ αισθάνθηκε την ανάγκη να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το θερμόμετρο, υποστηρίζοντας ότι «σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, χρειαζόμαστε νεαρές γυναίκες και άνδρες που μπορούν να υπερασπιστούν αυτή τη χώρα».
Ανάλογες υποδείξεις είχαμε όμως νωρίτερα και από τον Γερμανό πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ). Ο Μάνφρεντ Βέμπερ, είχε ζητήσει τη δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής πυρηνικής ομπρέλας» για αποτροπή ενδεχόμενου κίνδυνου από τη Ρωσία. Ανέφερε ότι σε περίπτωση εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, η Ευρώπη θα πρέπει να προετοιμαστεί για ένα σενάριο στο πλαίσιο του οποίου η Ουάσιγκτον δεν θα καλύψει αμυντικά την ευρωπαϊκή ήπειρο, εάν αυτή δεχθεί επίθεση από τη Ρωσία. Και προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, ο Γερμανός επικεφαλής του ΕΛΚ, είπε ότι θα πρέπει να τύχει συζήτησης η «προσφορά» του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν αναφορικά με την υιοθέτηση από τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του γαλλικού πυρηνικού οπλοστασίου που διαθέτει 300 και πλέον πυρηνικές κεφαλές.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι και αδίστακτος, είναι και εγκληματίας πολέμου. Επί του προκειμένου, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η επίκλησή του όμως σήμερα, το 2024, προκειμένου να στηθούν πολεμικά σενάρια, εν είδει ραντεβού, εναντίον του ΝΑΤΟ και κρατών της Ε.Ε., μια πενταετία αργότερα, το 2029, όπως και να το κάνουμε προκαλούν ερωτηματικά. Αν και ο Πούτιν είναι αντικειμενικά επικίνδυνος και η θέση του θα έπρεπε να ήταν στο εδώλιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, η επιστράτευση ενός ενδεχόμενου πολέμου σε χρονικό ορίζοντα πέντε χρόνων, από τους ισχυρούς της Ε.Ε., και η παράλληλη πρόταξη της ανάγκης ενός ευρωπαϊκού δόγματος άμυνας και ασφάλειας, παραπέμπουν σε μια εμφανή προσπάθεια διαφοροποίησης της ατζέντας της Ε.Ε., με προφανή στόχο τη χειραγώγηση των μεγάλων ευρωπαϊκών επενδύσεων της επόμενης πενταετίας. Στο πλαίσιο μιας κούρσας εξοπλισμών, τους οποίους είναι πολύ καλά γνωστό και ποιοι πωλούν και ποιοι θα αναγκασθούν να αγοράσουν.
