Βάρκες και σωσίβια

Η αντίφαση είναι ίσως ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ζωής της Κύπρου. Η πολιτειακή και πολιτική μας ηγεσία, όχι μόνο σήμερα, αλλά ανέκαθεν, έλεγαν κυριολεκτικά ό,τι τους κάπνιζε και στη συνέχεια με ιδιαίτερη άνεση το έπαιρναν πίσω ή/και το ανέτρεπαν χωρίς κανένα πρόβλημα. Λίγο η διαστρέβλωση, λίγο η ευκολία του Κύπριου να ξεχνά και πολύ περισσότερο το γαλλικό «je m’en fous» στην υπερθετική κυπριακή διάλεκτο, που για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να παραθέσω, εξυπηρετούν απολύτως τον στόχο της ανατροπής μιας εικόνας χωρίς κανένα πρόβλημα. Και κυρίως χωρίς την παραμικρή αντίδραση.

Αυτό όμως που συνέβη πριν από μερικές μέρες –όχι από τον μετρ του είδους, πρόεδρο Χριστοδουλίδη– αλλά από την πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου, την ανεβάζει δικαιωματικά ψηλά στο βάθρο των δημόσιων προσώπων που θεωρούν ότι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και ότι κοινό θα το καταπιεί αμάσητο. Μέσα σε μια δήλωση, την ίδια μέρα, ώρα και στιγμή, η κ. Δημητρίου πέταξε δύο πολιτικά πυροτεχνήματα, σε ακριβώς αντίθετη τροχιά, θεωρώντας προφανώς ότι η νοημοσύνη μας είναι τέτοια που θα μπορούσε να τα υποδεχθεί και να τα τοποθετήσει σε απόλυτη ισορροπία.

Ας δούμε τι ακριβώς ανέφερε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ, η οποία έλαβε μέρος στη Σύνοδο ηγετών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στις Βρυξέλλες:

• Αφενός, η κα Δημητρίου υποστήριξε ότι «αναφορικά με τις σχέσεις Ε.Ε.–Τουρκίας, υπό το φως και της έκθεσης Μπορέλ, για τη θετική ατζέντα, εμμένουμε στην ανάγκη ουσιαστικής διασύνδεσής τους με τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού».
• Και αφετέρου ισχυρίστηκε ότι «Ελλάδα και Κύπρος βρισκόμαστε σε κοινό βηματισμό…».

Ωστόσο, όσα ανέφερε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ είναι τουλάχιστον ανακριβή. Άλλωστε, η κα Δημητρίου που συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Κυριάκο Μητσοτάκη, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η Αθήνα, σε αντίθεση με τη Λευκωσία, δεν έχει εκφράσει επιφυλάξεις επί του εγγράφου Μπορέλ. Κι αυτό προκύπτει ευθέως από τα τεκταινόμενα στην Επιτροπή Μονίμων Αντιπροσώπων, COREPER. Και ακόμη πιο «προχωρημένα» απορρέουν από τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν, Έλληνα Επίτροπο, πρώην ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και μόνιμο προσκεκλημένο στα συνέδρια του ΔΗΣΥ, Μαργαρίτη Σχοινά. Ο οποίος κ. Σχοινάς, σε συνέντευξη στην «Κ» και στον καλό συνάδελφο Γιώργο Κακούρη, ανέφερε ότι το έγγραφο Μπορέλ «είναι μια έκθεση που έχει πολύ ικανοποιητικό περιεχόμενο για τις κυπριακές επιδιώξεις». Θέση με την οποία δεν θα μπορούσε να συμφωνεί η Λευκωσία, καθώς ενδεχόμενη αποδοχή του εγγράφου Μπορέλ, θα ισοδυναμούσε με ενεργοποίηση της παραχώρησης ευρωπαϊκών δώρων δώρων προς την Τουρκία, περιλαμβανομένης της αναβάθμισης της Τελωνειακής Ένωσης, χωρίς την παραμικρή διασύνδεση με την υποχρέωση λύσης του Κυπριακού.

Λευκωσία και Αθήνα βρίσκονται λοιπόν σε διαφορετική σελίδα. Κατά συνέπεια τα περί «κοινού βηματισμού» που επικαλείται η κα Αννίτα Δημητρίου, στοχεύοντας καταφανώς στο εσωτερικό ακροατήριο, δεν ισχύουν. Και δεν είναι κακό, η Λευκωσία και η Αθήνα να έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, ακόμη και θέσεις. Το έχουμε ξαναπεί, η κάθε χώρα οφείλει να σταθμίζει τα συμφέροντά της και να κάνει τις επιλογές της.

Κακό όμως είναι να τοποθετούμαστε με ανειλικρίνεια και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν όλοι, περιλαμβανομένης βεβαίως της προέδρου του ΔΗΣΥ. Διότι πέραν του εσωτερικού ακροατηρίου στο οποίο επιλέγει να απευθύνεται η κα Δημητρίου, υπάρχει δυστυχώς (για την ίδια) και το εξωτερικό ακροατήριο. Το οποίο, επίσης δυστυχώς, μειδιά, όταν ακούει από την ηγέτιδα του μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου, ότι Λευκωσία και Αθήνα έχουν δήθεν κοινό βηματισμό.

Θα ήταν για όλους ορθό και δίκαιο, η κα Δημητρίου να μας πει τελικά σε ποια βάρκα πατάει. Επιδιώκει πραγματικά τη διασύνδεση της επίλυσης του Κυπριακού με το έγγραφο Μπορέλ, όπως επιχειρεί ο Κωνσταντίνος Κόμπος; Ή βρίσκεται στη βάρκα του κ. Σχοινά που υποδεικνύει ότι το έγγραφο Μπορέλ «έχει πολύ ικανοποιητικό περιεχόμενο για τις κυπριακές επιδιώξεις» και άρα εν πολλοίς η Λευκωσία πρέπει να τερματίσει τις προσπάθειες διασύνδεσης με το Κυπριακό και να το δεχθεί ως έχει;

Ας μας πει λοιπόν η κα Δημητρίου πού βρίσκεται. Διότι εάν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες, θα κινδυνεύσει να γλιστρήσει. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, θα βρεθούν τόσοι πολλοί να τη βοηθήσουν να επιπλεύσει, όσοι και τον προκάτοχό της.