Του Γιώργου Κακούρη
Όταν ο Μπόρις Τζόνσον στάθηκε δίπλα από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες για να δώσει συνέντευξη Τύπου για την κατάσταση στην Ουκρανία, δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις, όμως μια από αυτές που δεν είχε άμεση σχέση με το καίριο ζήτημα έμελλε να παίξει ως κύριο θέμα στα βρετανικά ΜΜΕ και όχι μόνο.
Ενώ λοιπόν ο Βρετανός πρωθυπουργός βρισκόταν εν μέσω μιας συζήτησης για την αποτροπή πολέμου στην ανατολική Ευρώπη, δημοσιογράφος τον ρώτησε αν προτίθεται να παραιτηθεί αν η ανεξάρτητη έρευνα εις βάρος του στο Λονδίνο διαπιστώσει πως παραβίασε τους υγειονομικούς κανονισμούς και πως θα πρέπει να πληρώσει πρόστιμο.
Ο κ. Τζόνσον απάντησε πως θα περιμένει την έρευνα να ολοκληρωθεί πριν πει οτιδήποτε άλλο, όμως η δημοσιογράφος δεν ικανοποιήθηκε από την ασαφή δήλωση, και επέμεινε στην ερώτηση κατά πόσο προτίθεται να παραιτηθεί.
Και πάλι, βεβαίως, ο Βρετανός πρωθυπουργός απέφυγε την ερώτηση. Επρόκειτο άλλωστε για τύπο ερώτησης στην οποία κανείς δεν περιμένει τον προφανώς ένοχο πολιτικό να απαντήσει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του, ειδικά όταν πρόκειται για κάποιον τόσο ηθικά... ευλύγιστο όσο ο κ. Τζόνσον.
Ο στόχος μιας τέτοιας ερώτησης είναι να φέρει τον πολιτικό σε δύσκολη θέση, και να του υπενθυμίσει πως εξακολουθεί να λογοδοτεί στο κοινό και στους ψηφοφόρους.
Αν όμως ο κ. Τζόνσον ήθελε να επαναφέρει το θέμα της συζήτησης στην Ουκρανική κρίση, θα μπορούσε να απαντήσει πως καλωσορίζει την έντονη κριτική, και να υπενθυμίσει πως αυτό ακριβώς φοβάται ο Βλαντιμίρ Πούτιν και για αυτό προσπαθεί να επιβάλει με το ζόρι τη ζώνη επιρροής του στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν φοβάται τις κοινωνίες όπου, εν μέσω στρατιωτικής έντασης και παρά τον φόβο για τον εξωτερικό εχθρό, οι πολίτες και ο Τύπος δεν φοβούνται να επικρίνουν τον εκάστοτε ηγέτη της δικής τους χώρας.
Φοβάται τους πολίτες που δεν χρειάζονται εθνάρχες κρυμμένους πίσω από ιδεολογίες ή τον φόβο του εξωτερικού εχθρού, και φοβάται τις κοινωνίες που έχουν δικλείδες ασφαλείας και γνωρίζουν πως κανείς πολιτικός δεν είναι αναντικατάστατος.
Και βεβαίως τους πολίτες και τις κοινωνίες που δεν φοβούνται να μην τους πάρει ο δαίμονας αν φέρουν κάποιον πολιτικό σε δύσκολη θέση.
Η εικόνα του Μπόρις Τζόνσον να μην αφήνεται σε ησυχία, η εικόνα του Εμανουέλ Μακρόν να προσπαθεί να ενισχύσει τον ρόλο του στις Βρυξέλλες ως εργαλείο για να επανεκλεγεί, καθώς ξέρει πως η καρέκλα του δεν είναι δεδομένη, η εικόνα του Βίκτορ Ορμπάν να καταφέρεται κατά της ΕΕ γιατί δεν θέλει δημοκρατικό έλεγχο του πώς η κυβέρνησή του, και η κάθε κυβέρνηση, θα αξιολογήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Τα πιο πάνω είναι εικόνες της δημοκρατικής Ευρώπης, την οποία ο κ. Πούτιν θεωρεί αδύναμη γιατί αργεί να πάρει αποφάσεις, γιατί δεν βρίσκει κοινούς κώδικες επικοινωνίας, γιατί δεν βρίσκει εύκολα τα κοινά συμφέροντά της, γιατί οι ηγέτες της πρέπει να παλεύουν καθημερινά για να μείνουν στην εξουσία.
Ναι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση το πολιτικό σύστημα είναι δυσκίνητο και προβληματικό, όταν όμως αποφασίσει ποιο είναι το κοινό συμφέρον και η κοινή γραμμή είναι ένα σύστημα πιο ανθεκτικό από τη βούληση ενός δικτάτορα και των ολιγαρχών που στηρίζει και τον στηρίζουν.
Η Ευρώπη παίζει το long game της δημοκρατίας. Αν συνεχίσει να είναι ο πολιτικός χώρος όπου κανένας ηγέτης δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος, τότε μόνο μπορεί και να το κερδίσει.
