Του Γιώργου Κακούρη
Η τελευταία εβδομάδα έφερε δύο παραδείγματα πολιτικής πόλωσης και συζήτησης βάσει εμμονών και οπαδικής νοοτροπίας. Στη μια, για το αν ο διορισμός Καδή ως Επιτρόπου για την Αλιεία και τους Ωκεανούς ήταν τεράστια αποτυχία ή τεράστια επιτυχία, το διακύβευμα είναι σχετικά μικρό. Ο διορισμός και το πώς θα την αξιοποιήσει ο υποψήφιος νέος Επίτροπος εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον ίδιο και όχι από το τι πιστεύουμε για αυτόν (ή για αυτόν που τον διόρισε). Στην άλλη, το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο γιατί η πόλωση μάς καθιστά «στρατιωτάκια» φραξιών του πολιτικού κατεστημένου που βρίσκονται σε αναμέτρηση. Θα ήταν αστεία η προσπάθεια ηρωοποίησης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη από πολιτικούς που βρήκαν ιδανικό όχημα για να προωθήσουν τις δικές τους φιλοδοξίες, αν δεν ήταν επικίνδυνη. Η στάση μάλιστα του συγκροτήματος του Φιλελεύθερου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, δεδομένου πόσο επιλεκτικός υπήρξε στα σκάνδαλα που κυνήγησε στο παρελθόν ο κ. Μιχαηλίδης, και πόσο δημιουργείτο κάποτε η αίσθηση ακόμα και πολιτικής κατεύθυνσης.
Ναι, πολλά μπορούμε να πούμε για τον τρόπο με τον οποίο ο κ. Μιχαηλίδης επέλεγε να ασκήσει τα καθήκοντά του και για τον τρόπο με τον οποίο κεφαλαιοποιούσε έναν θεσμικό ρόλο για πολιτικές φιλοδοξίες και προσωπική προβολή ή για να επιχειρήσει να υπαγορεύσει πολιτικές αποφάσεις (χωρίς να απαλείφονται οι θετικές του συνεισφορές - άλλωστε δεν θα έσκαγε το σκάνδαλο του Βασιλικού χωρίς την Ελεγκτική Υπηρεσία).
Όμως, κανένας δεν μπορεί σοβαρά να κλείσει τα μάτια στο πόσο μπάζει ηθικά η στάση του γενικού εισαγγελέα και του βοηθού γενικού, θεσμών χωρίς έλεγχο για το ποιες έρευνες κινούν, ποιες σταματούν και γιατί. Πρώην υπουργών της κυβέρνησης Αναστασιάδη, που θα κληθούν να κρίνουν υποθέσεις χρυσών διαβατηρίων, και αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου στις οποίες συμμετείχαν.
Για πολλούς πολίτες δεν υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις – υπάρχουν μόνο οι δικοί μας και οι άλλοι, η ήττα και η νίκη, και αυτό όχι βάσει των ενεργειών και των χαρακτηριστικών των πολιτικών προσώπων, αλλά βάσει του με ποιον αυθαίρετα ταχθήκαμε σε κάποιο αυθαίρετο χρονικό σημείο. Με κριτήριο ίσως το κόμμα, κάτι που μας απογοήτευσε ή μια υπόσχεση που δεν θέλουμε να αφήσουμε πίσω.
Κι όμως η πολιτική και η ζωή είναι γεμάτη από ενδιάμεσες καταστάσεις. Δεν μπορούμε να γιορτάζουμε την αποπομπή του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ειδικά λόγω της προφανούς αίσθησης ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που άφησε να αιωρείται από πάνω της ο γενικός εισαγγελέας. Και δεν μπορούμε να λέμε ότι η Δικαιοσύνη δούλεψε, είναι απόλυτα σωστή, και να ακυρώνουμε τον σωστό ρόλο που πολλές φορές έπαιξε ο γενικός ελεγκτής.
Για ακόμα μια φορά, τα κατεστημένα ζητούν να γίνουμε στρατιωτάκια της, με τις φωνές και τη δυσαρέσκειά μας, για να καβαλήσουν το κύμα και να φτάσουν στους δικούς τους στόχους. Το έκανε η δεξιά (και το ΔΗΚΟ) στην πλάτη της οργής για την εγκληματική αμέλεια της κυβέρνησης Χριστόφια στο Μαρί. Προσπαθεί να το κάνει η αριστερά (και το ΔΗΚΟ) στην πλάτη της οργής για το ότι η διαφθορά της διακυβέρνησης Αναστασιάδη συνεχίζει να μας μολύνει.
Και όπως, μετά την έκρηξη στο Μαρί, αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τον θυμό του κόσμου δεν τους ένοιαζε να διορθωθούν τα συστημικά προβλήματα που μας οδήγησαν εκεί, έτσι και σήμερα όσοι θέλουν να καβαλήσουν τη δημοφιλία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη για να χτίσουν, μεγεθύνουν, ή να συνεχίσουν την καριέρα τους, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για μεταρρύθμιση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας ή για μεταρρύθμιση της Νομικής Υπηρεσίας.
Η τάξη που άρχει τελείως ανεύθυνα και χυδαία πολώνει και προσπαθεί να δημιουργήσει μεσσίες, αδιαφορώντας για το ότι η απογοήτευση που αναπόφευκτα ακολουθεί την ανάδειξη των μεσσιών οδηγεί σε ακόμα πιο «εύκολες» και ακραίες απαντήσεις και συμπεριφορές. Κάποτε η δεξιά αγκάλιασε και σιγά σιγά μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα κανονικοποίησε την ακροδεξιά. Μετά οι καιροσκόποι του πολιτικού κέντρου οδήγησαν τον Νίκο Χριστοδουλίδη στην Προεδρία χωρίς να τους απασχολεί το περιεχόμενο της πολιτικής του (που για να εξηγούμαι, μπορεί ο καθένας να το αποτιμήσει ως θετικό ή ως αρνητικό), μόνο ότι θα μπορούσε να είναι ένα βολικό όχημα για να επιστρέψουν στα πράγματα. Σήμερα που ο κ. Χριστοδουλίδης έχει απογοητεύσει κάποιους από αυτούς βρήκαν κάποιον άλλον –εις γνώση του ή όχι– να εκμεταλλευτούν. Η πόλωση για τον ψηλό πήχη που έθεσε ο ΠτΔ για το χαρτοφυλάκιο για την Κύπρο με τις συνήθεις δημόσιες δηλώσεις του, και οι υπερβολές που ακούστηκαν από τους φαν και τους μη φαν μετά το αποτέλεσμα, είναι σύμπτωμα – και μάλλον ανώδυνο. Η οικειοποίηση των θεσμών από την τάξη που άρχει σε ένα proxy war κατεστημένων είναι πολύ πιο σοβαρή, ειδικά αν καταπίνουμε τα αφηγήματά τους αμάσητα.
