Του Γιώργου Κακούρη
Ιδέες για την επίλυση του Κυπριακού υπάρχουν πολλές, με τον καθένα από εμάς που ασχολείται, από επαγγελματική υποχρέωση ή προσωπική ανωμαλία, να έχει και τις δικές του, μοναδικές προτιμήσεις και εμμονές. Η παράθεση ευχολογίων ή προτάσεων για το Κυπριακό από αρθρογράφους ή επαγγελματίες πολιτικούς δυστυχώς δεν φορολογείται, μάλιστα κάποτε αποτελεί ιδανικό προϊόν για όσους παραθέτουμε λέξεις στη σελίδα για τον άρτον ημών τον επιούσιο.
Γι’ αυτό και η ανάλυση του Κυπριακού είναι το δεύτερο εθνικό προϊόν μετά το χαλλούμι, και οι ποικιλίες του πολλές, από το στάνταρ με τη δίπλα και τον δυόσμο στη μέση μέχρι το vegan και το χαλλούμι με τσίλι. Από το εύγευστο και θρεπτικό, μέχρι το ξινό και κακό για το στομάχι και ενδιάμεσα το εύγευστο αλλά παχυντικό και το ξινό αλλά επωφελές. Το ζήτημα δεν είναι να καταθέσουμε στις εφήμερες κόλλες του έντυπου Τύπου και στον κώδικα των ιστοσελίδων μας ακόμα μια άποψη, αλλά να ξεκινήσουμε να συζητούμε το πρόβλημα ως ένα κανονικό πρόβλημα, βάσει των δεδομένων και των καταστάσεων που έχουμε μπροστά μας. Ούτε ως ευχολόγιο, μήπως και του χρόνου το δώσει η Θεά και βρεθούμε ξανά στα σπίθκια μας. Ούτε ως πεδίο δόξης λαμπρόν για εύκολους πατριωτισμούς και αναποτελεσματικούς λεονταρισμούς ή για εύκολα όνειρα συναδέλφωσης και αρμονίας.
Στην πράξη, λοιπόν, επί του εδάφους και επί του πρακτέου και επιτέλους, πρέπει να δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα, τι από τη σημερινή κατάσταση θεωρούμε πρόβλημα, αν θέλουμε να το αλλάξουμε, γιατί θέλουμε να το αλλάξουμε, και σε ποιες ενέργειες μας οδηγούν όλα τα πιο πάνω. Η χώρα σήμερα είναι διαιρεμένη, με το ένα μισό δεμένο πάνω στην πολιτική, τις εμμονές και τους περιστασιακούς δικτάτορες της περιφερειακής δύναμης, και το άλλο μισό παραδομένο στη διαφθορά και στο τρύπιο Σύνταγμα. Σ’ έναν κόσμο που έχασε την ισορροπία του και βρίσκεται εν μέσω της μετάβασης σε μια νέα ισορροπία δυνάμεων, τέτοιες ασάφειες και γκρίζες ζώνες αφήνουν και Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους ανοχύρωτους. Και χωρίς τη δυνατότητα να αποφασίσουν για τους εαυτούς τους. Η δική μου απάντηση είναι πως τα πιο πάνω θέλουμε να τα αλλάξουμε, γιατί ο Κύπριος θέλει να μην αντιμετωπίσει και πάλι πόλεμο, θέλει να βρει μια σταθερή θέση στο παγκόσμιο σκηνικό, να ξέρει πως μπορεί να αμυνθεί και να στηριχθεί, και θέλει ένα κράτος που να προστατεύει και τις δύο κύριες εθνότητες.
Θέλει η ανάπτυξη της χώρας να είναι βιώσιμη και να μην εξαρτάται από υποπαράγωγα των απατεωνιών της άρχουσας τάξης, και θέλει ένα κράτος που να μπορεί να εμπιστευτεί, γιατί δεν θα είναι πλέον σύμπραξη μικροβασιλέων, αλλά Πολιτεία που προκύπτει από τη βούληση των πολιτών του.
Πώς λοιπόν ξεπερνιέται, βήμα-βήμα, το γεγονός ότι η τάξη που άρχει και στις δύο πλευρές του νησιού αυτή τη στιγμή, στη μία πλευρά δεν έχει διάθεση να δείξει χαρακτήρα απέναντι στον ξένο που θέλει να επιβάλλει τις απόψεις και το πολιτικό του μοντέλο, και στην άλλη δεν θέλει να ζοριστεί εφαρμόζοντας τα όσα έχει συμφωνήσει εδώ και χρόνια, ούτε να μοιραστεί την πίτα της εξουσίας ακόμα και αν αυτό την μεγαλώσει;
Όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν από εμάς τους πολίτες, την αναζήτηση του τι θέλουμε, πώς το θέλουμε και γιατί. Αλλά και από την κατανόηση του ποια είναι και πώς σκέφτεται η τ/κ κοινότητα, και πώς πρακτικά θα δουλέψει η σχέση της ε/κ κοινότητας μαζί της. Είτε αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι γείτονας, είτε αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι συμπολίτης, δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό βήμα μπροστά, αν δεν ξέρουμε τι είναι αυτός με τον οποίο μιλάμε.
Το πιο δύσκολο όμως δεν είναι η κατανόηση του απέναντι, ο οποίος άλλωστε δεν είναι ον από διαφορετική ουράνια σφαίρα ύπαρξης, αλλά άνθρωπος με κυπριακά πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Το δύσκολο είναι να καταστήσουμε υπόλογους για τις πράξεις τους όσους εκλέγουμε και δεν εκλέγουμε στην πλευρά μας. Γιατί για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε, και να μπορούμε να διαχωρίζουμε το πότε μας ξεγελούν οι «άλλοι» και πότε οι «δικοί».
