Του Γιώργου Κακούρη
Τίποτα δεν γεμίζει τις στήλες των εφημερίδων, η ροή των ιστοσελίδων και τον τηλεοπτικό χρόνο καλύτερα από δηλώσεις του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας για το Κυπριακό. Οι δηλώσεις μπορούν να γίνουν στο περιθώριο κάθε συνάντησης και εκδήλωσης, από σημαντική κατ’ ιδίαν με ξένο αξιωματούχο ή με τον εκάστοτε Τ/κ ηγέτη, μέχρι και μπαίνοντας ή βγαίνοντας από κάποιο στρατόπεδο όπου ο Πρόεδρος πήγε να τσουγκρίσει αυγά και να πιει μια ζιβανία με τους κληρωτούς για τις γιορτές και για ένα καλό, ανθρώπινο, πλάνο.
Ο Πρόεδρος κάνει τις δηλώσεις του, αναφέρεται στις πρωτοβουλίες που ελπίζει να ληφθούν από τη διεθνή κοινότητα, ή που προτίθεται να θέσει ο ίδιος στην διεθνή κοινότητα, παραπέμπει στη συνεχιζόμενη αδιαλλαξία και άτεγκτη στάση της άλλης πλευράς, και τα ΜΜΕ ψάχνουν πώς μπορούν να αναδομήσουν τις δηλώσεις, τι να προτάξουν ως τίτλο, ώστε να δικαιολογηθεί ο χώρος και ο χρόνος που θα τους δοθεί. Οι δηλώσεις αυτές δεν χρειάζεται να λένε κάτι νέο ή έστω ενδιαφέρον για το Κυπριακό, φτάνει να δίνει την εντύπωση πως το εθνικό ζήτημα παραμένει στο ραντάρ της πολιτικής τάξης, έτσι ώστε οι πολίτες να αφήσουμε το βάρους και τις ευθύνες πάνω της και να συνεχίσουμε με τη ζωή μας.
Το αντιμετωπίζουμε λίγο πολύ ως πρόβλημα όπως την έλλειψη αεροπορικής συνδεσιμότητας: μας εκνευρίζει όταν χρειαστούμε να ταξιδέψουμε, αλλά δεν επηρεάζει την καθημερινή ζωή. Ελπίζουμε πως κάποια μέρα θα βρεθούν κάποιες λύσεις, αλλά μέχρι τότε η ζωή συνεχίζεται.
Καθώς πλησιάζει το Πάσχα, στα τραπέζια επαναλαμβάνεται η ευχή «καλό Πάσχα να φτάσουμε». Και μαζί της, η κάποτε ειλικρινής ευχή «τζαι του χρόνου στα σπίθκια μας», μια ευχή που εκφέρεται πλέον από τους εκτοπισμένους και τους απογόνους τους με μια σημαντική δόση σαρκασμού. Όχι προς την ίδια την ευχή, αλλά προς τους ίδιους τους εαυτούς τους που πίστεψαν κάποτε αφελώς πως το πρόβλημα τους ήταν προτεραιότητα για τον κόσμο, για τις μητέρες πατρίδες, για την ίδια την κυβέρνησή τους.
Οι δηλώσεις του Προέδρου Αναστασιάδη από το Τσέρι τις προάλλες περιέχει όλα τα γνωστά στοιχεία ενός καλού πακέτου δηλώσεων για το Κυπριακό, που προσφέρονται ως τίτλοι για όποια/ όποιο δουλεύει στη ροή μιας ιστοσελίδας.
Ελπίδα για πρωτοβουλία όχι μόνο της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ, και βεβαίως και του ΟΗΕ, ρε κουμπάρε, μιας και πιάσαμε τα ευχολόγια. Σκοπός του Προέδρου, αναφέρει, ήταν να ζητήσει από την ΕΕ να αναλάβει πρωτοβουλία πριν την εισβολή στην Ουκρανία, όμως τώρα που ΗΕ και ΗΠΑ θέλουν να αξιοποιήσουν την Τουρκία, είναι ευκαιρία και για αυτές να βοηθήσουν. Αναφορά σε κάποιες πολιτικές δηλώσεις από πλευράς της Τουρκίας οι οποίες γίνονται για άλλους σκοπούς και δεν θα μας επηρεάσουν, για να εκφράσει ο Πρόεδρος την ευχή ο Τούρκος ομόλογός του να εννοεί αυτά που λέει. Υπενθύμιση πως χρειάζεται ένα βιώσιμο και λειτουργικό κράτος μετά τη λύση, και πως η Τουρκία μπορεί να επωφεληθεί στις σχέσεις της με την ΕΕ αν υπάρξει πρόοδος στο Κυπριακό. Και τέλος, προσγείωση στην πραγματικότητα, με την υπενθύμιση πως η Τουρκία δεν θα αναλάβει κάποια πρωτοβουλία πριν τις εκλογές της (λες και επρόκειτο να αναλάβει η Κυπριακή Δημοκρατία πριν ή μετά τις εκλογές).
Πέρα από τις καθιερωμένες δηλώσεις, τις οποίες όσοι παρακολουθούν ακόμα το Κυπριακό μπορούν να αναλύουν σε πολλαπλάσιες στήλες (σαν αυτήν) και για ώρες επιπρόσθετου τηλεοπτικού χρόνου, καλό είναι να δούμε την πραγματικότητα επί του εδάφους.
Η διαίρεση, η κατοχή 37% του εδάφους και η ζωή πολιτών της Κύπρου σε ένα ανελεύθερο καθεστώς συνεχίζεται, φέρνοντας μαζί τους τον κίνδυνο της τοπικής και περιφερειακής αστάθειας, την ανισότητα και τη στασιμότητα σε πολλά άλλα προβλήματα. Οι πολίτες της γενιάς της εισβολής φεύγουν, τα παιδιά τους που επίσης εκτοπίστηκαν έχουν εγγόνια, τα εγγόνια τους που μεγάλωσαν στο τέλος της περιόδου όταν το Κυπριακό ήταν ακόμα στην παλιά του φάση, σύντομα θα έχουν δικά τους εγγόνια. Και αυτά τα εγγόνια που έρχονται χρειάζονται μια πολιτική ηγεσία που να μπορεί να πει και να προτείνει κάτι παραπάνω από την πολιτικαντική εκδοχή του «τζαι του χρόνου στα σπίθκια μας».
